اولین خط تلفن در نجف آباد
اوایل دهۀ۴۰، پایِ تلفن به نجف‌آبادِ سی هزار نفری باز شد و یکصد شماره تلفن را در اختیار ادارات و برخی افراد خاص قرار دادند. سیستم تلفن‌ها طوری بود که با چرخاندن دسته‌ای به «تلفن‌چی» وصل شده و او شما را به شمارۀ مورد نظر وصل می‌کرد.
هر شماره، یک فیش و سوراخ مخصوص به خود داشت که «سید‌هاشمی» از اتاقش در مخابرات، آن‌ها را بسته به درخواست تماس‌گیرنده جابه‌جا می‌کرد. یعنی وقتی من با آتش‌نشانی کار داشتم، این بندۀ خدا فیش من را به تلفن آتش‌نشانی وصل می‌کرد و تا وقتی من مشغول صحبت بودم، کس دیگری امکان تماس با این شماره را نداشت.
کار خسته‌کننده‌ای برای صاحبان خط به ویژه تلفن‌چی بی‌نوا بود که تا نزدیکی انقلاب به همین شکل ادامه پیدا کرد. از اوایل دهۀ۵۰، پیش‌فروش خط‌های جدید که به «تلفن خودکار» معروف بودند، شروع شد. هر شماره را با هزار تومان پیش‌خرید کرده و موقع تحویل، یک گوشی نیز هدیه می‌دادند.
البته کسانی که این خط‌ها را خریدند، چند سال معطل راه‌اندازی مرکز جدید مخابرات بودند و چند وقت یک‌بار، به شکلی معترض این انتظار می‌شدند. این موضوع، چندین‌بار در جلسات هیات مشورتی روزنامۀ اطلاعات در نجف‌آباد مطرح شد و در نهایت چند ماه مانده به پیروزی انقلاب، حدود ۵هزار خط تلفن جدید در نجف‌آباد فعال شد.
«ناگفته ها»، خاطرات محمد رضا پزشکی خبرنگار دهه ۴۰ و ۵۰ موسسه اطلاعات در نجف آباد؛ کاری از انتشارات مهر زهرا (س)
کتاب ناگفته ها اثر محمد رضا پزشکی
