در شرایطی که آمار حداکثر کار مفید ایرانی ها در طول یک روز کاری را نزدیک به دو ساعت نشان می دهد و در طول سال نیز علاوه بر پنج شنبه ها و جمعه ها، شاهد تعطیلی های مختلف به بهانه بین التعطیلی،آلودگی هوا و یا دیگر مناسبت های ملی و مذهبی هستیم، در ابتدای […]
در شرایطی که آمار حداکثر کار مفید ایرانی ها در طول یک روز کاری را نزدیک به دو ساعت نشان می دهد و در طول سال نیز علاوه بر پنج شنبه ها و جمعه ها، شاهد تعطیلی های مختلف به بهانه بین التعطیلی،آلودگی هوا و یا دیگر مناسبت های ملی و مذهبی هستیم، در ابتدای هر سال نیز با احتساب روزهای تق و لق پایان سال، کل کشور نزدیک به یک ماه به خوابی سنگین فرو می رود.
این آمار وحشتناک از تعطیلی های رنگارنگ درحالی است که برخی با استناد به اعداد و ارقام دیگر کشورها حتی معتقد به کم بودن این میزان بوده و خواستار افزایش چنین ایامی هستند ولی عملا به این نکته توجه ندارند که در کشورهایی که شاید بیش از ما دارای روزهای تعطیل هستند کارمندان دولت و فعالین بخش خصوصی در روزهای غیر تعطیل آن چندین برابر ما ایرانی ها کار و تلاش می کنند و شاید حق داشته باشند به جبران این همه زحمت روزهای بیشتری را به تعطیلات بروند.
این نکته نیز جالب به نظر می رسد که بر طبق اعلام مراکز مطالعاتی مختلف ایرانی ها بعد از اعراب حاشیه خلیج فارس تنبل ترین مردم جهان را تشکیل می دهند و این برای ما که در شرایط سخت اقتصادی قرار گرفته ایم یعنی یک شرمندگی بزرگ و هشدار دهنده!
چرا واقعا ما ایرانی ها اینقدر به تنبلی و کار راحت عادت کرده ایم و تمام تلاش خود را می کنیم تا پس از تصرف یک پست دولتی و آب باریکه معروف به روز مرگی مرگ آوری دچار شویم و با کمترین بازدهی ممکن روز کاری را به پایان برسانیم؟
چرا هیچ گاه نخواسته ایم وظیفه محوله خود را به خوبی انجام داده و با انداختن تمامی تقصیر ها به گردن تحریم،فساد مالی دانه درشت ها و حقوق پایین خود از انجام آن شانه خالی کنیم؟
آیا واقعا در کنار تمامی مشکلات موجود نمی توان سهم کوچکی از مشکلات موجود را به عملکرد خودمان و تنبلی تاریخی ایرانی ها بدهیم و یک بار برای همیشه با جراحی این معضل بزرگ گامی بلند به سوی پیشرفت و تعالی کشور برداریم؟
