طی چند هفته اخیر و همزمان با رسانه ای شدن گسترده جریان شهادت و بازگشت پیکر پاسدار شهید مدافع حرم محسن حججی، از گوشه و کنار خبر می رسد که برخی خانواده های شهدا و ایثارگران دفاع مقدس و دفاع از حرم، از وضعیت موجود اظهار ناراحتی کرده اند. این ناراحتی بعضا از حالت زبانی […]
طی چند هفته اخیر و همزمان با رسانه ای شدن گسترده جریان شهادت و بازگشت پیکر پاسدار شهید مدافع حرم محسن حججی، از گوشه و کنار خبر می رسد که برخی خانواده های شهدا و ایثارگران دفاع مقدس و دفاع از حرم، از وضعیت موجود اظهار ناراحتی کرده اند.
این ناراحتی بعضا از حالت زبانی نیز فراتر رفته و واکنش برخی مسئولان شهر را به دنبال داشته. البته باید دانست که هیچ کس در «حجت» بودن این شهید و ویژگی های منحصر به فردی که باعث این حجم از توجه و کار رسانه ای شده، شکی ندارد ولی ریشۀ چنین نارضایتی هایی را باید در سال های گذشته جست و جو کرد.
سال هایی که طی آن مسئولان متولی عرصه جهاد و شهادت، آن گونه که شایسته بود به اعضای خانواده ایثارگران کشور توجه نکردند. کمتر کسی سراغ ثبت خاطرات آن ها رفت و بعضاً همان اندک اسناد و مدارک باقی مانده را برای همیشه به امانت گرفتند.
در هیاهوی زندگی، پیش کسوتان عرصه جهاد و شهادت فراموش شدند و کارها به برخی فعالیت های عمرانی در گلزار شهداء، سرکشی های ماهیانه به خانواده هایی که همچنان مسئولان را «راه می دادند» و حضور در مراسم ختم والدین شهید با تاج گل و بنر محدود شد.
پس از سال ها، هنوز رزمندگان و شهدای سال های دفاع مقدس مظلوم مانده اند و خاطرات ناب آن ها به تدریج، به خاک سپرده می شود و یا برای همیشه از ذهنِ خالقان آن پاک می گردد. این غربت حتی شامل مدافعان حرم نیز شده، کار قوی و فاخری در عرصه های مختلف هنری برایشان نشده و حتی بیشترشان مظلومانه و غریبانه تدفین می شوند.
معجزۀ الهی، پاسدار شهید حججی را به عنوان یک حجت مطرح و متولیان دولتی را مجبور به پرداختن به این موضوع کرده ولی این توجه نیز همچنان در حد کارهای ظاهری باقی مانده است. امید می رود، فضای به وجود آمده بتواند بخشی از مظلومیت ایثارگران ایران و ظلم تاریخی که به این مقوله مهم شده را تا حدودی جبران کند.
