 |
|
داستانهاى الغدير سيدرضا باقريان موحد - ۳ -
از فضايل
آل محمد صلى الله عليه و آله و سلم
بار ديگرى كه كميت يكى از هاشميات خود را براى ايشان خواند. آن حضرت فرمودند: ((الهم اغفر لكميت ، اللهم اغفر للكميت )) (81) منبر پدر روزى امام حسن وارد مسجد مدينه شد در حالى كه ابوبكر بر بالاى آن نشسته بود و مشغول صحبت بود. ابوبكر كه بر اثر غرور و نخوت نمى خواست به امام عليه السلام توجهى نشان بدهد. امام حسن عليه السلام او را مورد خطاب قرار داد و فرمود: اى پسر قحافه از جايگاه پدرم فرود آى و آن را به وارث اصلى اش بسپار. ابوبكر كه از شرم و خجالت ، توان حرف زدن نداشت ، گفت : راست گفتى اى فرزند رسول الله البته كه اين منبر، جايگاه پدر تو است نه منبر پدر من و از منبر به زير آمد. مانند اين قضيه براى امام حسين عليه السلام نيز اتفاق افتاد و ايشان نيز با قاطعيت عمر را از منبر به زير كشيدند.(82) سروده اى از غيب ام سلمه روايت مى كند كه امام حسين عليه السلام در كربلا به دست ظالمان يزيدى به شهادت رسيد. از گوينده ناپيدايى شنيدم كه چنين مى سرود: اى كشندگان حسين عليه السلام ! شما را به عذابى دردناك و انتقام بشارت باد. آسمانيان از انبياء و هر دسته و گروه بر شما نفرين مى فرستند و هر لحظه از زبان فرزند داود و موسى و عيسى لعنت مى شويد.(83) مشهدالسقط در معجم البلدان به نقل از سنان خفاجى در ديونش آنجا كه ابيات جوشن را نقل مى كند، آمده است كه : جوشن نام كوهى است در غرب حلب كه از آنجا مس قرمز حمل مى شد. گفته شده از آن وقتى كه اسراء خاندان ابى عبدالله الحسين عليه السلام و همسرانش از آنجا عبور كردند، آن معدن از بين رفته است و علت آن اين بود. يكى از همسران امام حسين عليه السلام كه حامله بود، در آنجا سقط كرد و از كارگران معدن درخواست آب و نان كرد. آنان به او گفتند: كه نمى شود. چيزى به او ندادند و با كلمات زشت او را از خود راندند. او بر آنان نفرين كرد و از آن زمان هر كس در آنجا كار مى كند، سود نمى برد و در كنار آن كوه قبرى است معروف به ((مشهدالسقط)) و بنام ((مشهدالدكه )) نيز خوانده مى شود و منظور از آن ((محسن بن الحسن عليه السلام )) است .(84) جامه اى براى تبرك دعبل مى گويد: روزى به امام رضا عليه السلام گفتم : اى امام ، لباسى از شما را مى خواهم كه به من هديه دهيد تا من آنرا به عنوان كفن خود كنم . امام عليه السلام لباسى به او دادند. خبر اين قضيه به مردم قم رسيد. از دعبل درخواست كردند كه لباس را در برابر 300 هزار درهم به آنها بفروشد و او نپذيرفت و آنها راه را بر دعبل بستند و بر او شوريدند. و جامه را به زور از او گرفتند و گفتند كه بايد پول را از ما قبول كنى . دعبل گفت : به خدا قسم كه قبول نمى كنم ، به هر حال آنها به اين طريق ، با دعبل سازش كردند كه 300 هزار درهم را در مقابل يكى از آستين هاى آستر آن لباس بدهند، وى راضى شد. پس يكى از آستينهاى لباس را به او دادند، او آنرا به دوش مى بست ، او قصيده ((مدارس آيات خلقت تلاوة )) را بر جامه نوشت و در آن احرام كرد و دستور داد آن را در كفن هايش بگذارند.(85) پاداشى از آسمان جابر مى گويد: به خدمت امام باقر عليه السلام رسيدم و او نيازمندى خود به وى شكايت بردم . درهم و دينارى نداريم . در همين هنگام كميت شرفياب شد و گفت : اجازه مى فرمائيد، شعرى بخوانم . امام اجازه دادند. كميت قصيده اى را خواند. امام فرمود: اى غلام كيسه اى پول را از اندرون خانه بياور و به كميت ارزانى دار. كميت قصايد ديگرى هم خواند و هر بار امام جهت پاداش آن كيسه اى پول آورد. كميت عرض كرد: فدايت گردم . من شما را براى گذراندن دنيا دوست نمى دارم . مقصود من از قصيده سرايى ها، چيزى جز پيوند به پيامبر و حقى كه خدا بر من واجب كرده است ، نيست . امام براى او دعا كرد و به غلام فرمود: كه كيسه ها را به جاى من خود برگرداند. من گفتم : فدايت شوم . شما به من فرموديد كه درهم و دينارى نداريم . حال آنكه دستور دادن 30 هزار درهم به كميت را صادر فرموديد. امام فرمود: داخل آن اتاق برو. داخل اتاق رفتم و درهم و دينارى نديدم ، امام فرمود: آنچه از كرامات خود از شما پنهان داشته ايم ، پيش از آن است كه نشان داده ايم .(86) حل مشكلات خطيب بغدادى در كتاب تاريخ خود آورده است كه حسين بن على ابراهيم كه از علما و بزرگان علمى بود، گفت : هرگاه در مسايل علمى به مشكلى بر مى خوردم كه از حل آن در مى ماندم به زيارت قبر مبارك موسى بن جعفر عليه السلام مى رفتم و به آن حضرت توسل مى جستم و آن مشكل و مساءله ام برايم آسان مى گشت و من آنرا حل مى نمودم و زيارت قبر شريف آن حضرت را ترك نمى كردن آرامگاه شريف آن حضرت ، ماءمن مردم و علماء است و كسى نيست كه حاجتى داشته و به آنجا رفته و حاجت خود را نگرفته باشد.(87) تواضع در مقابل امام رضا عليه السلام ابوبكر محمد بن المومل گفته است كه روزى با امام اهل حديث ابى بكر بن خزيمه و همپايه اش ابى على ثقفى و عده زيادى از مشايخ و بزرگان دين براى زيارت قبر على بن موسى الرضا عليه السلام ، به طرف توس حركت كرديم . پس از آن كه به آرامگاه شريف حضرت رسيديم ، ابن خزيمه از تمام ما بيشتر اظهار تواضع و محبت كرد. او آنچنان گريه و زارى مى نمود كه همه ما متحير شديم و فكر نمى كرديم كه او اين گونه در مقابل آن حضرت فروتنى كند و به آن حضرت متوسل مى شود. بعد از ديدن اين صحنه ، من نيز به حضرت ارادت بيشترى پيدا كردم و هميشه در هنگام پيش آمدها به آن حضرت متوسل مى شدم .(88) در محضر امام رضا عليه السلام فياض طوسى ، در سال 259 در سن نود سالگى گفت كه : حضرت على بن موسى الرضا عليه السلام را در روز عيد غدير خم ملاقات نمودم . در حاليكه گروهى از خواص و دوستان در محضر مباركش بودند. امام رضا آنها را براى افطار نزد خود نگاهداشته بود و در عين حال غذاها و هدايا و لباس و حتى انگشترى و كفش براى خانه هاى آنها فرستاده بود و وضع زندگى آنها را از حيث معيشت تغيير داده بود و همچنين وابستگان و نزديكان خود را از هر جهت به وضع و صورت نوين درآورده بود بطورى كه در كليه شئون زندگى ، وضع جديدى پيدا كرده بودند. در اين روز حضرت در جمع يارانش ، از فضايل اين عيد و جهت برترى اش بر ديگر اعياد سخن مى گفت .(89) سوگند امام حسين عليه السلام به غدير دو سال قبل از مرگ معاويه حضرت امام حسين عليه السلام به همراه عده زيادى از انصار و بنى هاشم عازم حج شد. جمعيتى بالغ بر هفتصد نفر از مردان در محضر آن جناب جمع شدند كه همگى از تابعين بودند و بالغ بر دويست تن از اصحاب رسول خدا كه همگان در منى و در اقامتگاه آن حضرت حضور يافتند. امام حسين عليه السلام پس از حمد و ثناى خدا فرمود: همانا اين ستمكار ياغى (معاويه ) ظلمهاى بسيارى را بر ما وارد ساخته و همگان نيز از آن مطلع اند. اكنون من از شما درباره چيزى سوال مى كنم . چنانچه سخن من مقرون به صداقت و راستى است ، مرا تصديق كنيد و اگر بر خلاف حقيقت چيزى از من شنيديد، مرا تكذيب نمائيد. سخن مرا بشنويد و گفت مرا بنويسيد و ثبت كنيد. سپس به شهر و ديار خود مراجعت كنيد و اين سخنان را به ديگران متروك شود و از بين برود. در حالى كه خداى متعال نور خود را تمام و كمال مى فرمايد: اگر چه كفار و ناسپاسان از آن اكراه داشته باشند. در اين هنگام حضرت ، آن چه را كه خداوند در قرآن درباره اهل بيت نازل فرموده بود، تلاوت كرد و تفسير نمود. سپس آنچه را كه از رسول خدا درباره پدر و مادرش و اهل بيتشان آمده بود، بيان فرمود. در مورد هر جمله از فرمايشات حضرت ، حاضرين مى گفتند: بارخدايا تمام اينها درست و راست است و اين سخنان را از رسول خدا شنيده ايم و به آنها گواه هستيم . خم على عليه السلام را به ولايت و جانشينى خود منصوب كرد؟ حاضرين اين بار نيز يكصدا گفتند: بارخدايا ما به اين جريان آگاه و مطلع هستيم و به آن شهادت مى دهيم .(90) سر مبارك ملك صالح پس از اين كه به وزارت منصوب شد، تصميم گرفت كه سر مبارك حسين عليه السلام را از شام ره مصر منتقل كند. زيرا در آنجا مورد حمله و هجوم دشمنان بود. بنابراين در يكى از شهرها مكانى را از جنس مرمر درست كرد و سر مبارك را بر آنجا منتقل و دفن كرد و اين واقعه در سال 549 هجرى دوران خلافت زائر اتفاق افتاد.(91) از كرامات امام حسين عليه السلام هنگامى كه سلطان ملك ناصر، مصر را تصرف كرد و وارد قصر شد خادمى را به او نشان دادند كه در دولت قبلى صاحب جاه و مقام و كليددار قصر بوده است . گفتند: اين خادم ، گنجينه ها و دفينه هاى قصر را مى شناسد. او را گرفته و از او در مورد گنجهاى قصر پرسيدند. اما او جوابى نمى داد. پادشاه دستور داد كه با شكنجه از او اقرار بگيرند. او را گرفتند و بر سرش سوسك هايى سياهى گذارده و با دستمال قرمزى بستند و اين از شديدترين نوع شكنجه ها بود. زيرا پس از ساعتى سر افراد سوراخ مى شد و آنها با وضع فجيعى جان مى سپردند. اما اين كار در آن خادم هيچ تاءثيرى نداشت . برعكس مى ديدند كه سوسك ها مرده اند. سلطان احضارش كرد و با اصرار دليل آن را پرسيد. خادم پاسخ داد: علتى جز اين فكر نمى كنم كه هنگامى كه سر مبارك امام حسين عليه السلام را از شام به مصر مى آوردند. منهم شركت كردم . و مدتى آن سر مبارك را بر بالاى سر خود را حمل كردم . پادشاه كه تحت تاءثير كرامات اين سر مبارك قرار گرفته بود، گفت : آرى سرى عظيم تر از اين چه خواهد بود. بنابراين آن خادم را بخشيد و آزاد كرد.(92) راءس الحسين راءس الحسين در مصر يكى از عبادتگاهها و امكنه مقدس است كه زائران بسيارى دارد. مردى بنام شمس الدين كه از خدام آن مكان مقدس بود، نابينا شد. او هر روز پس از نماز صبح كنار ضريح مى ايستاد و مى گفت : اى آقايم ! من همسايه شما هستم كه چشمهايم را از دست داده ام . از خدا بوسيله تو مى خواهم كه چشمهايم را به من برگردانى . او شبى خواب ديد كه جماعتى به كنار قبر شريف آمدند. به او گفتند كه آنان رسول خدا و اصحابش هستند كه براى زيارت امام حسين عليه السلام آمده اند. شمس الدين در جمع آنها داخل شد و آنچه را كه در بيدارى گفته بود، تكرار كرد. امام حسين عليه السلام رو به جدش نمود و ماجراى شمس الدين را به عنوان طلب شفاعت برايشان نقل كرد. رسول خدا به على عليه السلام فرمود: به چشم او سرمه بكش . على عليه السلام عرض كرد: اطاعت مى شود. آنگاه سرمه دانى درآورد و به او گفت : جلو بيا. او هم جلو رفت . ميل سرمه دان را در چشم راستش كشيد كه او احساس سوزش سختى نمود و از شدت درد، داد كشيد و بيدار شد. و هنوز حرارت سرمه كشيدن را در چشمش احساس مى كرد. ولى ملاحظه نمود كه چشم راستش باز شده است و بينائى اش را بدست آورده است . شمس الدين تا زنده بود با آن چشم خود مى ديد و اين همان نعمتى بود كه او در صدد بدست آوردن آن بود. آنگاه به شكرانه اين نعمت ، فرش نفيسى را بافت . و به آرامگاه هديه كرد.(93) سيادت از روز الست ابن الست كه از عرفا و علماى بزرگ مصر بود. روزى پس از مراجعت به منزلش ديد كه تمام كتابهايش را ربوده اند. با ديدن اين صحنه بسيار ناراحت و غمگين شد و در دلش غم فراوان جا گرفت . بدين جهت با حالى نزار به كنار روضه مباركه راءس الحسين عليه السلام آمد در حالى كه مى گريست و اشعارى مى خواند: ((آيا به كسى كه به شما پناه برد، آزارى خواهد رسيد؟ و يا از ستم شكايت خواهد كرد. در صورتى كه شما سرورانش هستيد؟ بعيد است كسى كه به شما منسوب باشد و مردود گردد و يا دشمنانش خوشحال گردند. براى شما از روز الست ، سيادت بود و براى شما كمربند عزت است كه سراپاى وجودتان را احاطه كرده است ...)). او بعد از زيارت به خانه اش مراجعت كرد و ديد كه كتابهايش بدون هيچ نقصى در محلش موجود است .(94) حقيقت بزرگ عبدالله بن جعفر بن ابى طالب مى گويد: نزد معاويه بودم . امام حسن و حسين عليه السلام و تعداد افراد ديگرى نيز با ما بودند. معاويه به من گفت : چقدر حسن و حسين عليه السلام را بزرگ مى شمارى ؟ و حال آن كه نه خود آنها بهتر از تو هستند و نه بهتر از پدر تو؟ و اگر نه اين بود كه فاطمه عليهاالسلام دختر رسول خداست ، مى گفتم كه مادر تو اسماء بنت عميس هم مادون او نيست . در جواب او گفتم : بخدا آگاهى تو نسبت به آنها و پدر و مادر آنها كم است . بخدا قسم اين دو بهتراند از من و پدر آنها بهتر است از پدر من و مادر آنها بهتر از مادر من . اى معاويه تو غافل هستى از آنچه كه من از رسول خدا درباره آنها شنيده ام . معاويه گفت : آنچه را كه شنيده اى روايت كن . هر چند كه گفته هاى تو بزرگ تر از كوههاى احد و حرا باشد. اكنون كه خدا او را كشته و جمعيت شما را متفرق ساخته و امر خلافت به اهلش رسيده است . ما باكى از آنچه بگوئى نداريم و هر چند كه فضايل بسيارى از او را بيان كنى . صحبت هاى تو به ما زيانى نمى رساند. گفتم : شنيدم از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم هنگامى كه اين آيه مبارك را تفسير كرد كه : و ما جعلنا الرويا التى اريناك الا فتنه للناس و الشجره الملعونه فى القرآن همانا ديدم دوازده تن از پيشوايان گمراهى را كه بر منبر من بالا مى روند و فرود مى آيند و امت مرا به سير قهقهرايى مى برند. همانا فرزندان ابى العاص زمانى كه تعدادشان به پانزده تن رسيد، كتاب خدا را مورد تجاوز و تحريف قرار مى دهند و بندگان خدا را، بردگان خود قرار مى دهند و مال خدا را ثروت شخصى مى پندارند. اى معاويه همانا از رسول خدا شنيدم كه در جمع مردم فرمود: ((من كنت مولا فعلى مولاه ...)) هنگامى كه من از دنيا رفتم ، على عليه السلام به شما اولى است از خود شما و زمانى كه على عليه السلام از دنيا رفت ، پسرم حسن عليه السلام اولى به مومنين است از خود و زمانى كه حسن عليه السلام از دنيا رفت ، پسرم حسين عليه السلام اولى به مؤ منين است از خود آنها. پس از اين سخنان ، معاويه گفت : اى فرزند جعفر سخن بزرگ گفتى و چناچه آنچه گفتى به حق باشد، بطور تحقيق امت محمد صلى الله و عليه و آله و سلم از مهاجر و انصار جز شما اهل بيت و دوستان و ياران شما، هلاك شده اند!! گفتم : به خدا قسم آنچه گفتم ، به حق و مطابق واقع گفتم و آن را از رسول خدا شنيده ام .(95) فصل چهارم : داستانهايى از شاعران اهل بيت عليهم السلام ترس از زبان شعر يكى از مهمترين غديريه سرايان قرن 11 هجرى ، سيد ابوعلى انسى است . او يكى از بزرگان سرزمين يمن بود. او اشعار عقيدتى بسيارى دارد. متوكل از زبان او بسيار مى ترسيد. يك روز او به نزد متوكل آمد و از او شكايت كرد و از اين كه در برآوردن نيازمندى ها و حوائج او قصور كرده ، گله كرد. متوكل دستور داد كه فورا حاجات او را برآورده سازند و گفت : من فقط به اين كه يك حاجت تو را روا كنم ، خشنود نيستم . پس سيد گفت : من آن بالش هندى را كه بر روى آن نشسته اى ، نياز دارم . متوكل فورا برخاست و آن بالش هندى را به او بخشيد. قسمتى از اشعار او را نقل مى كنيم . ((... چرا بر سر چيزى بزرگ اختلاف بايد داشت : در حالى كه مخالفت با آن گمراهى آشكار است . كسى كه حكم سعادت ما را آورده است ... تنها حديث غدير خم درباره پيامبر و گزينش او براى همگان است . اما دريغا كه سخنان تفرقه افكن سراسر خلافت را فرا گرفته است .(96) بر خاك افتادن مناره شيخ ابراهيم بلادى از غديريه سرايان بنام قرن 12 است . صاحب حدائق از پدر دانشمندش نقل مى كند كه هنگامى كه شيخ يوسف حسن بحرانى وفات يافت و در آرامگاه مشهد كه مسجدى است در بحرين ، به خاك سپرده شد، اتفاقا يكى از دو مناره مسجد بر روى قبر اين شخص فرو ريخت و شيخ عيسى از شعراى توانا بود، از كنار مزارش مى گذشت . زنى ديد كه بر كنار آرامگاه او نشسته و از افتادن اين مناره تعجب مى كند. شيخ عيسى اين ابيات را مناسب حال گفت : ((زنى را ديدم كه در هياءت پارسايان نشسته و مى گويد كه انا لله و انا اليه راجعون ، در حالى كه او چه مى داند كه در آنجا چه كسى آرميده است . او را گفتم كه اى از تبار پاكان ، تو بيهوده از اين اتفاق تعجب مى كنى . اينجا كسى آرميده كه كمال يوسفى داشت و آن مناره از هيبت او به خاك افتاد و سجده كرد.(97) شاعر روشن دل شاعر روشن دل اهل بيت ، سيدحيدر حلى در يكى از مراسم مذهبى ، قصيده شيوايى سرود و آهنگ درگاه سيد شيرازى نمود. پس از برگزارى مجلس ، سيد قصد داشت 20 ليره عثمانى به عنوان هديه به سيدحيدر بدهد ولى بعد از اين كه قضيه را با عموى خود حاج ميرزا اسماعيل در ميان گذاشت ، وى صلاح نديد و گفت : او شاعر دربار اهل بيت است و اين مقدار زيبنده مقام ايشان نيست . سيدحيدر از امثال دعبل و حميرى برتر مى باشد. پيشوايان دين به شاعران زمان خود، كيسه هاى پر از طلا مى دادند و سزاوار است شما يكصد ليره به دست شريف خود به ايشان بدهيد و بر اين اساس آيت الله بزرگ و مرجع عاليقدر شيعه به زيارت سيدحيدر رفت و مبلغ صد ليره به عنوان صله و هديه با كمال تجليل و احترام به سيدحيدر رحمت فرمود و دست شاعر اهل بيت را بوسيد.(98) زندان ابد ابومحمد صورى يكى از شاعران قرن پنجم است او در مدح خاندان اهل بيت اشعار بسيارى سروده است .
چند تن با مكر و فسون راه خيانت را هموار كردند و دنياى فريبكار آنان را بفريفت ...)) يكى از دوستان ابومحمد صورى ، كتابى از او به امانت مى گيرد ولى بازگرداندن آن به درازا مى كشد. شاعر اين دو بيت لطيف را درباره او مى سرايد: كتاب من چه جنايتى مرتكب شده كه به زندان ابد محكوم گشته است ؟ آزادش كن كه از او بپرسم كه در اين روزگار دراز به چه رنج و دردى مبتلا گشته است ؟(99) حكايتى از ابن جميل ابن جميل هنگامى كه خزانه دار خليفه بود، بسيار سختگير و اهل حساب و كتاب بود. روزى تعدادى از تجار از او خواستند كه به شخص خاصى عنايت مخصوصى كند و از بيت المال به او چيزى بدهد. او وعده اين عمل را داد ولى امروز فردا مى كرد. بطوريكه آن فرد و ديگران از اكار او خسته و نااميد شدند. تاجرى كه واسطه شده بود، تصميم گرفت كه هر روز يك دانگ (يك ششم درهم ) به ابن جميل بدهد. وى از تاجر پرسيد: اين چه پولى است ؟ گفت : چون تو عادلى و از لحاظ نيازمندى شبيه ترين فرد به آن مرد محتاج هستى ، اين مبلغ را هر روز به تو مى دهم .(100) درگذشت شريف رضى شريف رضى كه از نوابغ تشيع مى باشد و از مفاخر علم و ادب در ششم محرم سال 406 ديده از جهان فرو بست و به ديدار دوست شتافت . در مرگ او وزير ابوغالب ، فخرالملك و ساير وزراء و اعيان و اشراف و قضات ، همگى با پاى برهنه در خانه او حضور يافتند. فخرالملك بر او نماز خواند و در همان خانه اش كه در محله كرخ بود دفن شد. برادرش شريف مرتضى از شدت اندوه نمى توانست به جنازه برادر نگاه كند، در مراسم تشييع جنازه او حاضر نشد.او به روضه امام موسى بن جعفر عليه السلام پناه برد و در پايان روز فخرالملك ، شخصا به روضه امام مشرف شده و شريف مرتضى را به خانه اش فرستاد. بنابر كتب تاريخى ، پس از اين كه جنازه اش را در خانه دفن كردند، بعد او را به كربلا برده و در جوار حرم امام حسين به خاك سپردند.(101) علم الهدى سيدمرتضى در سال 420 هجرى به لقب ((علم الهدى )) نائل شد به اين شرح كه : وزير ابوسعيد در اين سال دچار بيمارى شد. در رويا سرورمان اميرالمؤ منين على عليه السلام را مشاهده كرد كه فرمود: از علم الهدى درخواست كن ، تعويزى بر تو بخواند تا از بيمارى رهايى يابى . ابوسعيد پرسيد: يا اميرالمؤ منين ! علم الهدى كيست ؟ امام فرمود: على بن حسين موسوى . وزير ابوسعيد نامه اى به سيدمرتضى نوشت و او را با لقب علم الهدى مخاطب ساخت . سيدمرتضى نوشت كه مرا از اين القاب معاف دار كه من در حد آن نيستم . وزير پاسخ داد كه : بخدا سوگند، من چنين نامه اى ننگاشتم جز به فرمان مولايم امير مؤ منان . از جمله القاب ديگر او ثمانين (هشتاد) است . از آنجا كه در كتابخانه شخصى او هشتاد هزار كتاب وجود داشت و هشتاد آبادى در اختيار او بود كه عايدى آن را دريافت مى كرد. در ضمن كتابى دارد به نام ثمانون و سن مباركش نيز هشتاد سال بود.(102) هديه امام روزى دعبل خزائى ، شاعر اهل بيت ، به محضر امام رضا عليه السلام آمد و يكى از سروده هاى خود را كه اين گونه آغاز مى شد، خواند:
حافظه و هوش تنوخى تنوخى كه يكى از مهمترين شعراى عرب است مى گويد: در دوران نوجوانى دوست داشتم يكى از قصايد طولاين و دعبل را كه در افتخار و مناقب يمينى ها سروده بود و حدود 600 بيت بود، از حفظ كنم . به پدرم گفتم : آنرا به من بده تا از حفظ كنم . پدرم در جوابم گفت كه نميخواهد. زيرا نمى توانى آن را انجام دهى و پس از مدتى ، قصيده را به كنارى مى اندازى . پس از اصرار فراوان ، قصيده را گرفتم و به اتاقى رفتم و در يك شبانه روز به كارى جز حفظ آن قصيده نپرداختم . هنگام سحر تمام قصيده ها را حفظ كرده بودم . صبحگاه نزد پدر رفته و طبق معمول مقابلش نشسته و گفتم كه تمام قصيده را حفظ كرده ام . به خيال اين كه من دروغ گفته ام ، به خشم آمد و من شروع به خواندن كردم پس از خواندن صد بيت ، از حافظه من تعجب كرد، مرا به خود چسباند و بوسه اى بر سرم و ديده ام نثار كرد و گفت : عزيزم من از زخم چشم مردم مى ترسم اين جريان را به كسى مگو.(104) از شگفتى هاى روزگار عماره كه يكى از شعراء غدير در قرن 6 هجرى است ، مى گويد: سه روز پيش از شهادت ملك صالح كه وزيرى باكفايت و صاحب فضل و دانش بود، به خدمتش رسيدم . نامه اى به دستم داد كه اين دو بيت در آن نوشته بود: ما در خواب غفلت غنوده ايم . چشم مرگ به سوى ما باز است . سالهاست كه به جانب مرگ مى تازيم . كاش مى دانستم كى به استقبال ما شتابان است و اين آخرين ملاقات ما بود. عماره گويد: از شگفتى هاى روزگار كه من قصيده اى در خدمت فرزندش عادل خواندم كه در آن سروده بودم : ((و پدرت با محكمى و شدت بر فرق سياهى كوبد و توئى دست راست و چپ مقام منيع او گر چه عمرش دراز باد در اختيار تو خواهد بود. عروس وزارت از پس حجله به سويت نگران است . هر حجابى بالا رفتنى است .)) و امر وزارت پس از سه روز در اختيار او قرار گرفت .(105)
|
