(1) - آيه 67 از سوره مائده: پنجمين سوره از قرآن كريم.
(2) «الغدير» ج 4، ص 150، از اشعار ابن حماد عبدى، عاشق و شاعر اهل بيت در قرن چهارم عليه التحية و الرضوان.
(3) «حلية الاوليآء» ج 1، ص 86.
(4) جآءت سليمان يوم العرض قبرة بضلع جراد كان فى فيها ناجت‏خفى الصوت و اعتذرت ان الهدايا على مقدار مهديها
(«در روزى كه همه مرغان را در مقام عرض پيشگاه سليمان عرضه مى‏داشتند، گنجشگ كاكلى كوهى، ران ملخى را در دهان گرفته و به رسم هديه براى سليمان آورد، آنگاه با صداى ضعيف و كوتاه خود چنين در مقام عذرخواهى برآمد كه هميشه هدايائى كه براى اشخاص مى‏برند بر مقدار و ارزش هديه كننده است، نه بر مقدار و ارزش هديه شونده‏» .
(5) آيه 214، از سوره 26: شعراء.
(6) آيه 3، از سوره 5: مآئده.
(7) آيه 43، از سوره 16: نحل.
(8) آيه 103، از سوره 3: آل عمران.
(9) آيه 8 از سوره 102: تكاثر.
(10) آيه 24، از سوره 37: صافات.
(11) آيه 59، از سوره 4: نسآء.
(12) آيه 33، از سوره 33: احزاب.
(13) آيه 60 از سوره 3: آل عمران.
(14) آيه 23، از سوره 42: شورى.
(15) آيه 6، از سوره 98: بينة.
(16) آيه 1 و 2، از سوره 78: نب.
(17) آيه 207، از سوره 2: بقره.
(18) آيه 12، از سوره 58: مجادله.
(19) آيه 43، از سوره 13: رعد.
(20) آيه 4، از سوره 66: تحريم.
(21) آيه 3، از سوره 9: توبه.
(22) آيه 12، از سوره 69: الحاقة 3- آيه 113، از سوره 37: صافات.
(23) آيه 22، از سوره 39: زمر.
(24) آيه 153، از سوره 6: انعام.
(25) آيه 22، از سوره 67: ملك.
(26) «تاريخ بغداد» حافظ خطيب، ج 4، ص 410.
(27) «حلية الاوليآء» حافظ ابو نعيم اصفهانى ج 1، ص 63.
(28) آيه 55، از سوره 5: مائده.
(29) خوخه يا كوه، دريچه كوچكى است كه در اطاق به جهت آمدن نور باز مى‏كنند.
(30) آيه 32، از سوره 35: فاطر.
(31) فقرات دو آيه 32 و 33 از سوره 35: فاطر است كه به ترتيب به دنبال هم ذكر شده است.
(32) همان
(33) «غاية المرام‏» ج 1، تحت‏حديث‏شماره 9، از ص 219 تا ص 222.
(34) ملخص آنچه در «سيره ابن هشام‏» ج 3 ص 781 تا ص 784، و در تفسير «مجمع البيان‏» ج 5 ص 116 تا ص 119 طبع صيدا، و در «بحار الانوار» كمپانى ج 6 ص 562، به نقل از «تفسير على بن ابراهيم‏» آورده است.
(35) «اعلام الورى‏» ص 138، و «علل الشرايع‏» ص 413، و «فروع كافى‏» ج 4 ص 249 و 246.
(36) «الوفآء باحوال المصطفى‏» ج 1 ص 210، و كتاب «حياة محمد» هيكل ص 461.
(37) كتاب «حيات محمد» هيكل، ج 1 ص 461.
(38) «تفسير الميزان‏» ج 2، ص 90، از «مسند» احمد بن حنبل.
(39) «طبقات ابن سعد» ج 1 ص 244.
(40) «حياة محمد» ص 474 و ص 475.
(41) «حياة محمد» ص 475.
(42) «تاريخ دمشق‏» ج 2، از ص 307 تا ص 311.
(43) «شرح نهج البلاغة‏» بيست جلدى، ج 12، ص 78 و ص 79.
(44) آيه 9، از سوره 47: محمد صلى الله عليه و آله.
(45) آيه 68، از سوره 28: قصص.
(46) «امام على‏» تاليف عبد الفتاح عبد المقصود.
(47) «الكامل فى التاريخ‏» ج 7، ص 101، از طبع دوم، و «تاريخ طبرى‏» طبع سعادت 1358 هجرى، ج 7، ص 397.و در «اعيان الشيعة‏» ج 15، ص 291، از طبع دوم در ترجمه جعفر بن حسين اين قضيه را از قاضى ابو المكارم محمد بن عبد الملك بن احمد بن هبة الله بن جراده حلبى، در شرح قصيده ميميه ابى فراس معروفه به شافيه آورده است كه او از مروان بن ابى حفصة حكايت كرده است كه او گفت: «من براى متوكل شعرى سرودم كه در آن را فضيان را به عيب و زشتى ياد كردم.متوكل در ازاى اين شعر كومت‏بحرين و يمامه را به من بخشيد، و چهار خلعت در اجتماع مردم به من داد» .آنگاه صاحب «اعيان‏» اشعارى را از جعفر بن حسين در رد مروان بن ابى حفصة، آورده است كه مطلع آن اينست: قل للدى بفجوره فى شعره ظهرت علامة.و در «الغدير» ج 4، ص 175 و ص 176، اشعار مروان بن ابى حفصة، و اشعار جعفر بن حسين را در رد آن در شعراى غدير قرن چهارم از «اعيان الشيعة‏» حكايت كرده است.
(48) «الكامل فى التاريخ‏» ج 7، ص 101.
(49) «نهج البلاغة‏» خطبه 222.
(50) كتاب «الفردوس الاعلى‏» تاليف شيخ محمد حسين كاشف الغطآء، و تعليقه سيد محمد على قاضى طباطبائى، ص 20 و ص 21.
(51) آيه 124، از سوره 2: بقره.
(52) در «احياء العلوم‏» ج 1، ص 6 آورده است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: الناس معادن كمعادن الذهب و الفضة، فخيارهم فى الجاهلية خيارهم فى الاسلام اذا فقهوا.و نيز عين اين عبارت را از رسول خدا در «جامع السعادات‏» طبع نجف، ج 1 ص 24 بدون قيد اذا فقهوا آورده است.
(53) آيه 1 و 2، از سوره 2: طه.
(54) آيه 128، از سوره 9: توبه.
(55) آيه 6، از سوره 18: كهف.
(56) آيه 53 از سوره 33: احزاب.
(57) آيه 61، از سوره 9: توبه.
(58) آيه 37 از سوره 33: احزاب.
(59) آيه 45 تا 47 از سوره 69: الحاقة.
(60) آيه 67، از سوره 5: مآئده.
(61) «ديوان آية الله كمپانى‏» ، از ص 28 تا ص 30.
(62) «حلية الاوليآء» ، ج 1، ص 66 و ص 67، و «ينابيع المودة‏» باب 45، از طبع اسلامبول سنه 1301 ص 134، و «فرائد السمطين‏» باب 30، ج 1، ص 151.
(63) «فرائد السمطين‏» باب 30، ج 1، ص 152 و ص 153.و «مناقب خوارزمى‏» طبع نجف، ص 26، و «ينابيع المودة‏» باب 45، ص 134.
(64) «مناقب خوارزمى‏» ص 109، و «ينابيع المودة‏» باب 45، ص 134.
(65) آيه 3، از سوره 9: توبه.
(66) «مناقب خوارزمى‏» فصل 5، ص 23 تا ص 25، و «ينابيع المودة‏» باب 45، ص 134، و 135.
(67) «ينابيع المودة‏» باب 45، ص 135.
(68) آيه 8، از سوره 86: بروج: «و انتقام نكشيدند از مؤمنان مگر به علت آنكه آنها به خداوند عزيز و حميد ايمان آوردند» .