راستى و حقيقت و در بازار دانش و معرفت ارزش و اعتبارندارند.

اينها جز ساخته دست هاى بهتان و دروغ نيست كه انحراف از قانون عدالت و راه راست و دورى ازفرمان امانت، آنها را پرداخته و پديد آورده است.

اين روايات مجعول، جز رنگهاى دروغ و وارونه جلوه دادن حقائق نيست كه صفحات تاريخ بدان وسيله چنان زشت جلوه داده شده كه هيچ دانشمند دين دارى آن را نمى پسندد و هيچ تحصيل كرده آگاه به آن اعتماد نمى كند و هيچ سالك راه خدا آن را راه صحيح انتخاب نمى كند و هيچ طالب حق مقصودش را در آن جستجو نمى نمايد.

اينها جز سر و صداها و عربده هاى تو خالى نيست كه مطامع مادى و لذت هاى زود گذر زندگى آن را پديد آورده است.اينها جز گوشه اى از آتش فتنه هاى گمراه كننده و نمونه اى از لهيب خواهش هاى نفسانى نيست كه نادان بيچاره را گول مى زند و از رشد و تكامل بازش مى دارد و او را در شناخت دينش چنان حيران و سر گردان مى كند كه ريشه هاى سعادتش را مى سوزد.

اينها جز دروغ هاى شاخدار رائج نيست كه براى انحراف امت اسلامى از راه هاى راستى و امانت و برانگيختنش بر دروغ بستن به خدا و پيامبر و امناء وثقات امتش ساخته شده است.

حال، آيا انسان پژوهشگر براى نجاتش از اين ورطه هاى تاريك، راهى مى يابد؟ و آيا براى خلاص شدن از اين زنجيره هائى كه دست و پايش را بدون توجه بسته است، اميدى هست؟ و اصلا مدرك مورد اعتماد و محكمى كه شايستگى آنرا داشته سزاوار است كارش را موكول نمايد؟ آيا كتاب ها مشحون به اين دروغ هائى تصريح بر ساختگى بودن آنها شده نيست؟ آيا اين صدها از هزاران احاديث دروغى نيست كه در ضمن تاليفات و كتاب ها پراكنده است؟

آدمى وقتى كه مى بيند از مولفين، آن احاديث دروغ را به شكل ارسال مسلم تلقى كرده و برخى ديگر آنها را با اسناد دروغين جاى صحيح، قالب مى كنند، و برخى ديگر آنها را بدون آنكه توجه دهند كه در متن و يا سندشان نواقصى هست نقل مى كنند، راه بجائى برد و نمى داند كه چه كند؟

همه اينها درباره رديف كردن فضائل "خلفاء" و يا اثبات ادعا هاى بى اساس در مورد مذاهب بوده است.

آدمى وقتى كه در برابر چنين مشكلاتى قرار گرفت از خود مى پرسد كه چه كند؟ با انحال مى بيند كه وراى اين نويسندگان آلوده و منحرف، دروغگوى قرن چهاردهم "قصيمى" قرار دارد كه در كمال پر روئى ادعا مى كند: " در ميان رجال حديث اهل سنت، كسى كه متهم به كذب وحديث سازى باشد، وجود ندارد! "

بنابراين گناه نادان بيچاره در نشناختن حقيقت چيست؟ و چه چيز مى تواند سنت صحيح را از نا صحيح به او بشناساند ؟ و چه دستى قادر است او را از ستم دروغ و تزوير خلاص كند؟ وآيا مصلحى پيدا مى شود كه در خود انگيزه دينى درستى بيابد و چنين انسان گرفتار و سرگردانى را از گمراهى نجات دهد؟

آرى " ما براى او در اين الواح، ازهر چيزى پندى نوشتيم و همه چيز را توضيح داديم تا هر كس كه هلاك مى شود و يا زنده مى ماند روى دليل آشكار باشد، و ما براى آنها كتابى آورديم كه بر اساس علم تفصيلش داديم تا براى مومنان هدايت و رحمت باشد، و به آنها حقائق آشكارى ارائه داديم، و اختلاف آنها بعد از دانائى جهت ستمكارى خواهد بودكه پروردگارت روز قيامت درباره آنچه كه در آن اختلاف كرده اند حكم خواهد فرمود، بنابر اين ترا بر آئين حق قرار داديم، پس از آن پيروى كن و ازهواهاى كسانى كه نمى دانند پيروى مكن، مبادا آنهائى كه با آن ايمان ندارند و از هواهايشان پيروى كرده و سقوط نموده اند، ترا از پيروى آن باز دارند، درود بر كسى كه از حق پيروى نمايد ".

نظر حفاظ و علماء اهل سنت درباره حديث سازان

حافظ جلال الدين سيوطى در" تحذير الخواص " صفحه 21 گفته است:" فكر نمى كنم از اهل سنت درباره كفر مرتكب گناهان كبيره فتوى داده باشد، مگر شيخ ابو محمد جوينى از اصحاب ما پدر امام الحرمين درباره دروغ بر پيامبر اكرم گفته است: كسى كه تعمد دروغ بر رسول خدا داشته باشد كافر است و از ملت اسلام بيرون است.

و دراين فتوى بعضى ديگر مانند: امام ناصر الدين ابن منبر كه از پيشوايان مالكيها است از او پيروى كرده اند، و اين حكم دلالت مى كند كه كذب بر رسول خدا از بزرگترين كبائر است، زيرا هيج كدام از كبائر پيش هيچ فردى از اهل سنت، ايجاب نمى كند كه مرتكب شونده آن كافر باشد مگر همين تعمد بركذب بر رسول خدا ".

وضع حال محدثان و حفاظ و مورخان و سيره نويسان كه از ديرباز، اين احاديث دروغ را به نام پيامبر بزرگوار، اسلام در كتب و مولفاتشان آورده اند، از روايتى كه خطيب از قول رسول خداآورده و ابن جوزى آنرا صحيح دانسته معلوم شود و آن روايت اينست: من روى منى حديثا و هو يرى انه كذب فهو احد الكذابين: " هر كس از من حديثى را كه مى داند دروغ است روايت كند او يكى از درغگويان است ".

و قرآن مجيد نيز در اين باره فرمايد: و لو تقول علينا بعض الاقاويل لاخذنامنه باليمين ثم لقطعنا منه الوتين فما منكم من احد عنه حاجزين و انه لتذكره للمتقين و انا لنعلم ان منكم مكذبين: " اگر پيغمبر بعضى گفتگوها را به ما نسبت مى داد او را بشدت مى گرفتيم و شاهرگش را مى بريديم و هيچ يك از شما حائل او نمى شديد كه قرآن پندى براى پرهيزكارانست و ما مى دانيم كه بعضى از شما تكذيب كنندگانيد ".

اين حفاظ و مورخان با اينكه به حقيقت اين دروغ هاى ساخته شده عالم بودند، آن را به رسول خدا نسبت دادند " آنان از پيش گمراه بودند و بسيار از مردم را نيز گمراه كردند و از رسيدن به راه راست باز ماندند، ستمگرتر از آنكه دروغى بنام خدا بسازد كيست؟ آنان به پيشگاه خداعرضه خواهند شد و شاهدان گويند: همين كسانند كه پروردگارشان دروغ بستند، اى لعنت خدا بر- ستمگران باد".

آيا فكر مى كنيد كه آنان در اين دروغ گفتن هايشان جاهل بوده و تعمد نداشته اند چنانكه قرآن مجيد مى گويد: " و نيست براى آنان دانشى، و از روى كورى و كرى دروغ گفتند، و مى پندارند كه بر حقند، و برخى از آنان بيسوادند و از كتاب جز آرزوهائى نمى دانند و نيستند آنان جز اهل پندار، پس چه كسى ستمگر تر از آنست كه به خدا از روى دروغ افراء مى زند تا مردم را از روى بى دانشى گمراه كنند، خداوند مردم ستمگر را هدايت نمى كند، پس واى بر آنها از آنچه كه دست هايشان نوشته و واى بر آنها از آنچه كه كسب كرده اند ".

قطب الدين راوندى

قطب الدين راوندى متوفى در سال 573 ه اشعارى در باره غدير خم سروده كه عبارت زير ترجمه قسمتى از آنست: " "فرزندان زهرا، پدران يتيمانند كه هرگاه مخاطب "جاهلان" قرار گيرند مى گويند: درود بر شما.

آنان دليلهاى خدا بر مردمند، هر كس بدى آنان را بخواهد گناهكار است آنان روزها را روزه دار و شبها زنده دارند.