بهرام صادقی داستان نویس معاصر ایرانی است که علی‌رغم اینکه فقط دو کتاب نوشته است به عنوان یکی از نویسندگان بزرگ معاصر مطرح شده است. صادقی در ۱۸ دی ۱۳۱۵ در نجف‌آباد اصفهان چشم به جهان گشود. تحصیلاتش را تا مقطع دکترای پزشکی در اصفهان و تهران گذراند و در سال ۱۳۴۶ از دانشگاه تهران دکترای طب گرفت. نخستین داستانش را در شماره دی ماه ۱۳۳۵ سخن که از نشریات شاخص سال‌های پس از کودتای ۲۸ مرداد بود، چاپ کرد. وی در ۱۳۳۷ جزو هیات نویسندگان مجله صدف بود. صادقی داستان‌های اصلی خود را در سال‌های ۴۱ – ۱۳۳۵ نوشت و به عنوان درخشانترین داستان نویس دهه سی شناخته شد. دوران خلاقیت ادبی‌اش دیری نپائید (کمتر از یک دهه) اما در همین مدت داستان‌های فراموش نشدنی آفرید که او را در صف اول داستان نویسان ایران قرار دادند.
مجموعه داستان «سنگر و قمقمه‌های خالی»، داستان بلند «ملکوت» و چند داستان کوتاه پراکنده، کل آثار او را تشکیل می‌دهندو همانطور که اشاره شد همین دو کتاب چاپ شده آن‌قدر بود که او را از بزرگ‌ترین داستان نویسان معاصر ایران و صاحب سبکی پیشرو بدانند. «ملکوت» صادقی در برخی از قسمت‌ها به شیوه جریان سیال ذهن نزدیک می شود تا آنجا که می توان آن را از این جهت بررسی کرد و در عداد رمان‌های جریان سیال به شمار آورد. برخی منتقدان ملکوت را با رمان بوف کور صادق هدایت مقایسه می‌کنند. صادقی که از نوآورترین نویسندگان ایرانی است، سبک خاص خود را دارد. وی ایجاز زیادی در داستان‌هایش دارد و بیشتر به مسایل روانشناختی می‌پردازد.
بیشتر داستان‌های صادقی در شهر و در فضای سرد و عبوس آن می‌گذرد. در واقع او نویسنده‌ای است که هم داستان کوتاه ایرانی را به اوج رساند و هم ادبیات ما را به دهلیزهای تودرتوی روابط شهری کشاند.
بهرام صادقی در شامگاه دوازدهم آذر ۱۳۶۳ به دلیل ایست قلبی در منزلش در تهران درگذشت