امسال ربنای ما بوی چه می دهد؟

سلام،می خواهم با تو درد دل کنم،تویی که نمی دانم اسمت چیست ،می دانم که می گویی اسمم مهم نیست ،رسمم را بشناس ولی چه کنم که در روزگار مااسم مهم تراست اگراسمت آقازاده باشد رسمت هرچه که باشدخوب است حتی اگرپادوی دست چندم آقازاده هم باشی البته اینجارسم الخطت مهم است که به خط کدامین حزب وباندوگروه بیشترمی نویسی به فلان باندمتصل که باشی اگربه خط عثمان هم قرآن بنویسی بازبرایت علی ترجمه می کنندواگربه خط علی بنویسی متهم به خوارج می شویم ونمی دانم صاحب فرزندی هستی یانه وفرزندان وخانواده تودرکدامین مسلخ قربانی می شوندکه بیشترازاین جرات نوشتن ازآن راندارم…

بادیدن عکس غربتت دلم ریخت وپشت دیوارسنگی آن هزاران حرف ناگفته داشتم که هویدا شدمی خواهم باتودردودل کنم اما می ترسم،می ترسم ازاینکه محکوم بشوم به سوءاستفاده از نام شما درروزگارمابه زبان بی زبانی می گویند دردودل باشمافقط برمزارشماجایزاست وبقیه جاهاممنوع است.

دیگراین روزها اگربخواهیم به نام شماهم متوسل شویم انگارباید به هزاران اعتراض ازاطرافیان پاسخ بدهی  که اعتراض به هزاران عملکرد آقازاده های نا آشنا به سیره شما انجام داده اند و آن موقع که مستاصل شوی و بگویی نمی دانم پیروز مندانه به تو خواهند گفت پس چرااین مردها شهید شده اند.نمی دانم شما راه را گم کرده اید یا ما مردم این ایام .نمی دانم کدامیک از شما در وصیت نامه تان به امت امام وصیت کرده اید صفوف خرید ارز را محکم وبر هم فشرده حفظ کنید.نمی دانم کدامیک از شما وصیت کرده اید جهت حفظ استقلال کشور فرزندان خودرا برای تحصیل به انگلستان      بفرستید،خودتان هم اگر شد حتما آنجا درس بخوانید.من نمی دانم در کدام وصیت نامه شما وصیت شده است به دقت تحرکات  قیمت دلار را مد نظر بگیرید  که گلوگاه ضربه ،به استکبار جهانی اینجاست.من نمی دانم قرار شد ما به دین آنها حمله کنیم یا به دنیای آنها الآن که هرچه نگاه می کنم رجال ما دنیای خود وما را چسبیده اند و آن طرفی ها هم دنیایشان را یعنی فکر می کنم جایی نمانده    است که بخواهند به آن حمله کنند.

من نمی دانم کدامیک از شما همین رفتن به جبهه به چشمان اشک آلود مادرتان ودستان لرزان پدرتان نگاه کردید وسفارش که  کدخدای   دنیا را به آن ها کردید که مبادا حرفی بزنیم که به ایشان بر بخورد…

فکر میکنم ما هم کم کم برای زندگی زیرسایه کدخدای دنیا آماده باشیم. چه ناشیانه سهراب گفت:تا شقایق هست زندگی باید کرد ،شقایق ها خشکیدند.باید گفت:تا کد خدا هست زندگی باید کرد.

من حال و حوصله خواندن هیچکدام از وصیت نامه های شما را ندارم چون   نخوانده می دانم در هیچکدام از رفاه وشهروند  سخنی نیامده است که اینها هدف نهایی ماست….

من حتی از خواندن وصیت نامه های شما می ترسم چون می دانم همه اش دفاع و جهاد است واین حرف ها که فقط مال خشونت طلبه هاست.

من دنبال شرنمی گردم  توجایی   که رجال بزرگان ما برای خواندن درس به انگلستان می روند چرا بخواهم کلام سید علی را که بارها ازلفظ انگلیس خبیث استفاده کرده به کار ببندم.

 من اصلا نمی دانم چرا باید همیشه سرنوشت کشور ما با انگلیس یک گره ای داشته باشد.سالها پیش خود انگلیس واین سالها درس خوانده های انگلیس .

بگذار راحتت کنم ای عزیز،خط من ازخط توجداست ، تو حاضر بودی از جانت بگذری اما من حتی از بردن نامم هم می ترسم.

 تو حاضر بودی در گرمای جنگ بجنگی ومن حتی حاضر نبودم در گرما گرم رقابت انتخاباتی جلوی هجمه های  نامردان را بگیرم.تو شاید از سیلی خورده های دشمن هستی ومن اما اگر از آن سیلی های آب دار حاج احمد متوسلیان بخورم (که به خاطر رضای خدا بود)به همه سازمانهای حقوق بشری ودادگاه های بین المللی اگر دستم برسد شکایت می کنم ،اگرهم نشد به دادگاه های خودمان که شکایت کنم می دانم که با  احمد بر خورد قاطعانه وسریع خواهند کرد چرا؟؟

چون که او آقازاده نیست که هر چه می خواهد بکند وبعد برود به سلامت وآب هم از آب تکان نخورد .البته این از الطاف قوه قضاییه ماست که تحت تاثیر هیچ جو سازی قرار نمی گیرد.

عزیزم قلم من به خاطر همان ترسی که گفتم از بیان درد و دلهایم بسته است اما بگذار کمی گرمترباتوسخن بگویم.

روزگاری در کوره دهاتهای شهر ما به تعداد رزمنده های       خود می نازیدند الآن به ذخیره دلار و ارز .روزگاری آهنگران نقل مجالس ما بود والآن در مناظره وفیلم های تبلیغاتی نامزدهای ریاست جمهوری ما فلان خواننده.

روزگاری شاید صدای ربنا معنی رب می داد اما الآن بیشتر صدای رپ می آید .روزگاری اگر اورکت آمریکایی می پوشیدند وبا آمریکا می جنگیدند الآن این تناقض حل شده                است قرار است با آنها قهوه بخوریم…..

ایران که روزی شعار نه شرقی نه غربی می داد الآن جنس هایش از چین است.وپول اصلی اش دلار است و  تفکرش  در انگلیس رقم می خورد ،باور نداری سری به منزل آقازاده های تهران نشین بزن که البته ییلاق وقشلاقشان بین ایران و اروپاست خیلی سربسته می گویم روزگاری حرف ها را می شد حاشا کرد،الآن آقایان کتاب می نویسند.ووقتی به آنها می گویند شما در فلان کتابتان فلان مطلب را نوشتید حاشا می کنند.نمی دانم دیوار  حاشاچقدر می تواند بلند باشد.

آری الآن سید علی تنها ست ،گرد غربت چنان بر رویش هویداست که بیاوببین .راستی چند روزی است دیگر ایشان را نمی ببینم ،شاید کس دیگر منتظرش نیست.

 یا هیاهوی بازار طلا وارز ومسکن وپاسپورت ایرانی مجالی برای یادی از سید علی نگذاشته است،علی دوباره خانه نشین شده است می دانم والبته می دانم مقصرخودمنم اگرامام ازبعضی ازهمراهان دلخون شدسیدعلی دیگرهمراه هم نداردجزمعدودی بقیه سنگ خودرابه سینه میزنندوآب به آسیاب دشمن.

گفتم پاسپورت ایرانی داغم تازه شدمی گویند پاسپورت مادرهیچ جای دنیااعتبارنداردنمی دانم خوشحال باشم یاشرمنده !خدایااین دوراهی پاسپورت ایرانی نیازبه بصیرت دارد،به مابصیرت عنایت کن آمین!

 منبع  سایت مجله فرهنگی رحیل