اولین آسفالت در نجف آباد

سابقۀ اولین آسفالت در نجف‌آباد بر‌می‌گردد به اواسط دهۀ۳۰ و خیابان امام‌خمینی. برای این‌کار خاک خیابان را تا جایی که به لایۀ سفت زمین یا همان «مُر» برسند، برداشته و جایش سنگ‌های لاشه‌ای ریختند. غلطک‌ها آن‌قدر قطعات سنگ را کوبیدند که بافتی شبیه شن درشت پیدا کرد و بعد رویش را آسفالت کردند. چنین زیرسازی پرهزینه و زمان‌بری به قدری خوب انجام گرفت که تا حدود چهل سال بعد، این آسفالت جواب می‌داد.

در این میان جادۀ مهم و پرتردد نجف‌آباد به اصفهان وضعیت بسیار بدی داشت. شهری مثل نجف‌آباد که خودش حدود سی هزار جمعیت داشت و با احتساب شهرهای زیرمجموعۀ شهرستان این عدد به مرز هفتاد هزار نفر هم می‌رسید، مسیر مواصلاتی مناسبی برای تردد به مرکز استان نداشت.

این جاده علاوه بر این‌که خاکی و دو طرفه بود، مشکل دیگری هم داشت و آن ارتفاع یک متری‌اش از سطح زمین بود. همین ویژگی‌ها باعث شده بود تا آمار تصادف‌هایش بسیار بالا باشد. زیاد پیش می‌آمد که خودرویی کنترل خودش را از دست داده و بعد از منحرف شده از جاده، واژگون شود. مثل پدر دکتر کاظمیان از پزشکان وقت پزشکی‌قانونی که کمی پایین‌تر از میدان شیخ‌بهایی، با جیپ زده بود به کمر یکی از درخت‌های «چهل‌توتی» ولی خوشبختانه سالم ماند.

وضعیت یک بانده بودن جاده تا زمان ریاست جمهوری مرحوم هاشمی که با آزادسازی حریم جاده، آن‌را دو بانده کرد تغییری نداشت ولی برای کاهش معضل گرد و خاک، چند سال قبل از انقلاب یک پوشش آسفالت سرد روی جاده ریختند.

«ناگفته ها» به قلم «محمد رضا پزشکی» خبرنگار دهه ۴۰ و ۵۰ موسسه اطلاعات در نجف آباد؛ کاری از انتشارات مهر زهرا(س)

کتاب ناگفته ها اثر محمد رضا پزشکی

اولین آسفالت در نجف آباد