روزی روزگاری نجف آباد: لوده بافی

لوده در سنت به معنی سبد بزرگی است که برای محل میوه استفاده می شود . لوده بافی که در گذشته جز مشاغل شهر بوده و از جمله صنایع دستی ای می باشد که از طریق آن مردم به امرار معاش می پرداختند .

در حال حاضر نیز چند تن از با تجربه ها و قدیمی های این حرفه به لوده بافی مشغول هستند . لوده بافی قبل از اینکه که یک منبع در آمد باشد جزو هنرها و صنایع برتر دستی شهر می باشد که دارای ظرافت های خاص خود می باشد .

لوده ها از به هم بافتن چند ترکه ( چوب ارغوان ) ایجاد می شوند، این لوده ها چنان بافته می شوند که چندین برابر استحکام چوبی که با آن بافته می شود استحکام دارد و از نظر زیبایی نیز شکل هندسی متفاوتی دارد که بر زیبایی آن افزوده است . چوب لوده ها از ترکه ارغوانی ( ترکه ارغانی ) می باشد که بعضی از لوده باف ها آن را در خانه یا در باغ خود می کاشتند و البته بعضی هم آن را می خریدند و به صورت دسته های بزرگ چیده و به حجره هایشان می آورند . ابتدا برگ ها را از ترکه ها جدا می کنندو در حالی که هنوز چوب ها نرم هستند ، مشغول به بافتن یک لوده (سبد) می شوند.

  پیرمردانی را در مغازه های کوچک در خیابان ۱۷شهریور (قباد سابق) نرسیده به بیمارستان بنام فامیلی عامل بارها دیده ایم و یا همان خیابان نزدیک مخابرات و یا خیابان دلگشا(کوچه برجی) کمی بعد از خیابان شیخ بهایی جنوبی و اکنون درخیابان حافظ (پشت بانک ملی مرکزی) و نرسیده به باغملی مغازه ای کوچک همچون دیگر مغازه های لوده بافی جوان خوش فکر نجف آبادی در کنج عزلت و باهمتی پولادی چنان با دستانش ترکه های ارغوان را ادب میکند که گذشتگان این ترکه ها,انسانهای کوچک بازیگوش قدیم را.
بله, این جوان که بدور از حواشی به فکر احیای صنعت دستی شهرمان است کسی نیست جزاستاد صادق فاتح.

تماشای هنرمردانی که با حوصله و صبر به بافتن این لوده ها اقدام می کنند ، خالی از لطف نیست .

منبع خبر:najafabad.ir