از قهرمانی تا قهرمان پروری با دست خالی

محمدجواد کاویان پی مربی جوان ووشو که خود او اخیرا در تورنمنت جهانی ترکیه به مقام قهرمانی نائل آمده است؛ امین نوری – عباس شیخی – محمد حقیقی – علی محمدی – مهرشاد امینی و محسن یوسف زاده ورزشکارانی هستند که زیر نظر این مربی توانمند شهرمان به عضویت تیم ملی در آمده و یا در انتخابی تیم ملی برگزیده شده اند .او دریک عصر پاییزی مهمان دوهفته نامه پایا پژوه بود.آنچه پیش روی شماست ماحصل گفتگویی صمیمی با این قهرمان و مربی خودساخته و دلسوز است.

از چه سالی ورزش را شروع کردید؟

 کیک بوکسینگ شروع ورزش من بود . سال ۷۷ شروع کردم . شروع قهرمانی هایم از همان کیک بوکسینگ بود .

هنوز هم کیک بوکس کار می کنید؟

خیر. الآن تمرکزم بیشتر روی ووشو هست . فعلا فقط تمرینات شخصی دارم و اگر آموزش خصوصی کسی بخواهد تمرین می دهم. و برای بچه های خودمان هم گاهی برای میدان دیدن در مسابقات کیک بوکس و… شرکت می کنیم . خدا را شکر ووشو در ایران پیشرفت های خوبی داشته است و سطح فنی بالایی داریم . در ساندا بخش مسابقه بخصوص ایرانی ها پیشرفت خوبی داشتند. در نجف آباد هم هستند قهرمان هایی مثل خانم ناهید پور شعبان و آقای فتحی که قهرمانی جهان دارند. ووشو با توجه به نگاهی ویژه کمیته ملی المپیک از استقبال خوب ورزشکار ها را در پی داشته است.

اولین مدال برون مرزی را چه سالی و در کجا دریافت کردید ؟

 جام صلح و دوستی در زاهدان ، بازی های MMA در گرجستان ، و اخیرا درتورنومنت جهانی ترکیه قهرمان شدم.

از اینکه کتک بخورید یا به قولی مصدوم بشوید نمی ترسید ؟

 نه دیگر ، ما انرژی زیادی داریم و بجای اینکه برویم توی خیابان دعوا کنیم به ورزش رو آوردیم.

برعکس نبود ؟ برای دعوا نرفتید ووشو یاد بگیرید ؟

 نه . ورزش می تواند باعث شود بچه هایی که انرژی باالیی دارند آرام بشوند و هیجان جوانی خودشان را کنترل کنند. ما در این سالها زیاد مصدوم شدیم ولی خب به اینکه همین جوانتر ها را به سمت ورزش بیاوریم که درگیر مخاطراتی که در جامعه با آنها روبرو هستند مثل اعتیاد نشوند. اگر به سال ۷۸ برگردید باز هم همین راه را ادامه خواهید داد؟

بله ، ولی اگر تجربیات الآن را داشتیم و کسانی بودند که تجربیاتشان را در اختیارمان می گذاشتند حتما الآن موفقیت های بیشتری کسب می کردیم.

اوضاع باشگاهتان در بهزیستی چطور است ؟ تعطیل شد

  تعطیل شد ؟ چرا ؟

دو سال طول کشید تا بتوانیم آنجا را اجاره کنیم . با هزینه خودمان تعمیرات داخلیش را انجام بدهیم . سال ۸۸ از این سالن سه نفر بازیکن به تیم ملی فرستادیم . در آخر قرار بود که هزینه هایی که انجام داده بودیم از هزینه اجاره کم کنند . ولی قبول نکردند . تا اینکه مجبور شدیم تجهیزاتی که خریده بودیم از قبیل تاتمی ، کیسه بوکس و… را بفروشیم و اجاره سالن را بدهیم و هنوز هم داریم اقساط آنجا را پرداخت می کنیم . با اینکه سالن را به ورزشکاران معلول و نابینا رایگان داده بودیم. از ما حمایت نکردند.  ما بدون اسپانسر توانستیم با این شرایط پنج نفر به تیم ملی بفرستیم. در همین سالها با تیم پر هزینه و پر سابقه نفت مسابقه دادیم و برنده شدیم . با شرایط بدی به استان های مختلف برای شرکت در مسابقه شرکت کردیم . حتی هزینه های ورودی تیم ها را نداشتیم . مجبور بودیم یک اتاق بگیریم همه داخل آن اتاق بودیم و خودمان آشپزی کنیم . بچه ها چون بیشترشان کارگر بودند یا متاهل ، خالصه با تمام این شرایط به نظرم خوب نتیجه گرفته تا به الآن. ورزشکار هایی که بیشتر در بخش های قهرمانی تلاش می کنند باید حمایت شوند . ولی دریغ از اینکه یکبار از ما حمایت شود.

 در این راه شما درس هم میخواندید ؟

 بله درس میخواندم ولی بیشتر رفتم به سمت ورزش و مسیر زندگی ام عوض شد.

 از چه موقع فهمیدید که درورزشهای رزمی استعداد دارید ؟

 یکی از دوستانم با دیدن انرژی زیاد من در دوران نوجوانی پیشنهاد داد که ورزش کنم . پسر عمه من هم قهرمان کیک بوکس و کونگ فو بود. ایشان با من تمرین می کرد از بچگی . از سال ۷۷ شروع کردیم به صورت منظم به حضور در باشگاه . البته به دلیل عدم حمایت از کیک بوکس کار ها کسانی که در این رشته موفق بودند متفرق شدند.

 الآن اگر برگردید به سال ۷۷ دوباره این راه را ادامه خواهید داد؟

بله . ولی دوست داشتم که تجربه الآنم را در آن زمان داشتم . خیلی از استعداد های ما تلف شد و ما راهنمای خوبی نداشتیم. الآن سعی من این هست که تجربه ام را در اختیار جوانتر ها بگذارم.

الآن وضعیت ووشوی نجف آباد چطور است؟ استعداد و تجهیزات در چه شرایطی هست؟ استعداد که فوق العاده هست .ولی امکانات نداریم . تقریبا صفر. بعد از اینکه سالن خودم به خاطر هزینه های زیاد و عدم همکاری اداره تربیت بدنی و.. تعطیل شد. الآن فقط یک سالن باشگاه فجر هست . که آن هم فقط یک سالن است و هیچ امکانات دیگری نداریم. وسیله های تمرین را از خودمان می بریم. این سالن ها در حد و اندازه این تعداد قهرمان در این ورزش نیست . ولی باز خدا را شکر که هست.

پس وضع ما نویسنده ها وشاعرها بهتراست یک قلم وکاغذ فقط نیازداریم ! تجهیز کردن باشگاه به چقدر بودجه نیاز دارد ؟

 با مبلغی حدود پنج میلیون تومان میشودیک سالن را تجهیز کرد البته ایده آل نیست . البته از طریق شورای شهر هم که پیگیری کردیم نتیجه این شد که معرفی کردند به صندوق مهر امام رضا که آن ها هم سه تا ضامن می خواستند که فراهم کردن ضامن از قهرمانی جهان مشقت آور تر است.

مربی هایی را می شناسیم که این دلسوزی های شما را ندارد. این تلاش و دلسوزی شما برای چه هست ؟

 خب ببینید من به شخصه مشکلات زیادی را تحمل کردم و اگر درست راهنمایی می شدم الآن شرایط بهتری داشتم. الآن اگر این تجربه در اختیار شاگردانم نگذارم یک نسل دیگر از ورزش ووشوی این شهر از بین خواهند رفت . خدا را شکر تابحال هم نتیجه گرفتیم . بروید در باشگاهای دیگر ببنید هیچکدام تابحال به اندازه ما بازیکن به تیم ملی نفرستاده است . ما حتی از هیئت خودمان هم مورد حمایت قرار نمی گیریم.

چرا اداره تربیت بدنی از شما مثل فوتبال و والیبال و … حمایت نمی کنند ؟

ندارند که کمک کنند . ولی در شهر های دیگر اوضاع بهتر است . حداقل هزینه های رفت و آمد را به ورزشکاران و بخصوص قهرمانان شناخته شده پرداخت می کنند. یا در زمان مصدومیت از ورزشکار باید حمایت کنند که این اتفاق نمی افتد.

آیا بجز فضای ورزش در جای دیگر هم فعالیت می کنید و درآمدی غیر از ورزش هم دارید؟

من کارگری می کنم. در شهرک های صنعتی ولی در اوج گرفتاری ها ورزش را کنار نگذاشتم. نمی توانید اسپانسر جذب کنید ؟

خب من وظیفه ام مربیگری و تمرین است . اینکار ها باید از طریق اداره تربیت بدنی پیگیری شود که نمی شود.

چند سال شاگردی کرده اید؟ تا همین امروز اولین استادتان چه کسی بود ؟

 آقای محسن احمدی . که خیلی ازشان یادگرفتم . و اصلا با دیدن ایشان من دوباره جدی ووشو را ادامه دادم.

اگر می توانستید با یکی از مسئولین به انتخاب خودتان خیلی راحت صحبت کنید چه کسی هست و خواسته شما از این مسئول چه چیزهایی خواهد بود؟

 آقای فرماندار – اگر روزی با ایشان صحبت کردم . در خواست حمایت از ورزش را خواهم داشت . نجف آباد می تواند به قطب ورزشی کشور تبدیل شود. اگر بتوانند وام با سود پایین ، اقساط کم و شرایط آسان تر هم برایمان فراهم کنند می توانیم خودمان بخشی از مشکلات را تا حدودی کم کنیم. ولی ای کاش خیرین ورزشی پا به عرصه ورزش بگذارند. البته انتقاداتی هم به ریاست مجترم اداره تربیت بدنی دارم. نمی توان با ایشان حتی وقت برای صحبت کردن گرفت . از پایگاه قهرمانی که ایجاد کرده اند نمی توانید استفاده کنید ؟

 چرا می توان. ولی مدیریت این پایگاه با مربی ها همکاری خوبی ندارند. بخاطر همین ما از باشگاه های خصوصی دوستان مثل باشگاه پارس ویلاشهر استفاده می کنیم .که به نوعی پایگاه قهرمانی ما شده است. اصفهان هم هست ولی وقتی در نجف اباد هست نمی توانیم استفاده کنیم جای تاسف دارد. وقتی ما افتخار برای شهر کسب می کنیم امتیاز مثبتی است برای اداره ورزش ولی حمایتی صورت نمی گیرد. حتی بنر برای قهرمان های کشوری نصب نمی کنند و می گویند فقط برای قهرمانان جهانی نصب خواهیم کرد و در آخر اینکه : مسئولین و مردم به ورزش توجه بیشتری داشته باشند.