ووشوکار نجف‌آبادی: از پس هزینه‌های درمانم برنمی‌آیم/ مسئولان قول‌هایشان را فراموش کردند+تصاویر

محمد حقیقی هنوز زنده است و نمرده

ووشوکار نجف‌آبادی که به دلیل تصادف مجبور شد با آرزوهایش در این رشته برای همیشه خداحافظی کند، آرزو دارد رشته بسکتبال با ویلچر را ادامه دهد اما توانایی خرید ویلچر مخصوص این رشته را ندارد و مسئولانی که قول کمک داده بودند او را فراموش کرده‌اند.

به گزارش ایمنا، محمد حقیقی ووشوکار نجف‌آبادی بامداد پنجشنبه ۲۶ آذرماه سال گذشته در سانحه تصادف در جاده تیران-نجف‌آباد قطع نخاع شد و از آن زمان مجبور شد با دنیای ووشو خداحافظی کند و برای همیشه ویلچرنشین شود.
حقیقی که در فصل گذشته لیگ برتر ووشو عضو تیم رنگ فیروزه شیراز بود، در هفته اول لیگ برتر و تا پیش از این حادثه به عنوان بهترین ووشکار این رقابت‌ها انتخاب شده بود.
این ووشوکار نجف‌آبادی پدرش را در کودکی از دست داده و از همان روز نخست حادثه، جواد کاویان‌پی مربی او پیگیر کارهایش بود و با تلاش‌های او، اواخر سال گذشته مسابقاتی تحت عنوان “جام قهرمانان حامی محمد حقیقی” در نجف‌آباد برگزار شد. در این مسابقات حدود ۲۰ میلیون تومان برای کمک به محمد حقیقی جمع‌آوری شد ولی این مبلغ ناچیزتر از آن بود که هزینه‌های هنگفت درمانی این ورزشکار را پوشش دهد.

برای پیگیری وضعیت محمد حقیقی و اطلاع از شرایطش گفتگویی با او داشتیم که در ادامه می‌خوانید:

در مصاحبه‌های قبلی‌ات گفته بودی که می‌خواهی به اصفهان بیایی و محل سکونت خود را تغییر دهی. الان کجا ساکن هستی؟
برای کاردرمانی باید به اصفهان می‌آمدم و برمی‌گشتم که پرداخت هزینه‌‌های رفت و آمد برایم مشکل بود و مجبور شدم با مادرم برای زندگی به اصفهان کوچ کنیم. نزدیک به هفت ماه است که به اصفهان آمدیم و برای دسترسی بیشتر به امکانات دیگر در اصفهان ماندگار شدیم.

وضعیت جسمانی‌ات تغییری کرده است؟
اصلاً هیچ تغییری نکردم و وضعیتم شاید بدتر از قبل هم شده است. حدود ۶ ماه کاردرمانی را انجام دادم اما نتیجه‌ای نداشت و تنها از تحلیل رفتن قسمت فلج شده جلوگیری می‌کرد.

چرا کاردرمانی را ادامه نمی‌دهی؟
هزینه‌های کاردرمانی بسیار بالا است و از پس آن‌ها برنمی‌آیم. تنها بخشی از ورزش‌هایی که در خانه می‌توان انجام داد را خودم به تنهایی انجام می‌دهم که کفایت هم نمی‌کند. حدود سه ماهی است که کاردرمانی را انجام نمی‌دهم و آشیل پایم کوتاه شده و همین موضوع هم معضلی برایم شده است.

مربی و دوستانت هنوز هم در کنارت هستند و کمکت می‌کنند؟
جواد کاویان‌پی مربی‌ام همیشه به من لطف داشته و دارد و هنوز هم با من در ارتباط است. اما دوستانم دیگر به سراغم نمی‌آیند و فقط همان اوایل به من سر می‌زدند.

با ووشو خداحافظی کردی؟
متأسفانه مجبورم با ورزش ووشو برای همیشه خداحافظی کنم. می‌خواهم به این ورزش فکر کنم اما با موقعیت فعلی که دارم بعید می‌دانم بتوانم دوباره به روی تشک بروم.

هزینه‌های زندگی را چگونه پرداخت می‌کنی؟
با مادرم تنها زندگی می‌کنیم. درآمد و حقوق مشخصی نداریم و به سختی از پس پرداخت هزینه‌های زندگی و درمانم برمی‌آییم.

مسئولان و کسانی که قول کمک داده بودند، کاری برایت انجام دادند؟
نه، هیچ خبری نیست. فقط همان سه ماه اول همه زنگ می‌زدند و سراغم را می‎‌گرفتند اما الان دیگر حتی کسی یادش نیست که محمد حقیقی وجود داشته است. همان اوایل، مراسم گلریزانی برایم برگزار شد و در سه، چهار ماه اول کمک زیادی به من کرد اما بعد از آن دیگر هیچ کجا حتی هیأت ووشو نجف آباد و هیأت ووشو استان اصفهان هم سراغی از من نگرفتند و فراموش شدم.

هیچوقت فکر می‌کردی روزی نتوانی روی پاهایت راه بروی؟
اصلاً فکر نمی‌کردم دیگر نتوانم راه بروم. اتفاق یک ثانیه است. یک تصمیم اشتباه، استفاده از یک وسیله نقلیه اشتباه، رفتن در یک جاده و مسیر اشتباه مسیر زندگیم را عوض کرد. چهار سال گذشته برای امضای قرارداد به دفتر باشگاه فولاد ماهان در خیابان شریف واقفی اصفهان آمدم. در حال حاضر هم برحسب اتفاق ساکن خیابان شریف واقفی هستیم و هر روز که از مقابل دفتر باشگاه فولاد ماهان رد می‌شوم خاطرات چهار سال گذشته را خط به خط مرور می‌کنم و اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم که یک روز نزدیک اینجا باشم اما با ویلچر از این مکان عبور کنم و نتوانم کاری انجام دهم.

چند سال ووشو کار می‌کردی؟
چهار سال در لیگ برتر ووشو برای تیم‌های مختلف فولاد ماهان، شهرداری بندرعباس و رنگ فیروزه شیراز بازی می‌کردم. به تیم ملی هم دعوت شده بودم و سال گذشته هدفم این بود که بازیکن ثابت تیم ملی شوم. در هفته اول لیگ هم به عنوان بهترین بازیکن شناخته شدم و در حال آماده شدن برای هفته دوم لیگ بودم که این اتفاق برایم افتاد و برای همیشه ویلچرنشین شدم.

حالا که نمی‌توانی ووشو را ادامه دهی آیا به ورزش دیگری می‌پردازی؟
با کمک و راهنمایی ورزشکاران معلول و تحقیق در مورد ورزش معلولان در حال حاضر به رشته تیر و کمان روی آوردم. با وجود هزینه‌های بالا اما به این رشته علاقه‌‌مند شدم و از طریق وامی که خانواده‌ام گرفت وسایل این رشته را خریداری کردم و در ورزشگاه آبشار زیرنظر حبیبیان مربی این ورزش تمرین می‌کنم. البته ابتدا به رشته بسکتبال با ویلچر رفتم چون این رشته تحرک زیادی دارد و برای سلامتی و افزایش روحیه خیلی خوب است ولی باید برای ادامه این رشته ویلچری که مناسب و سایزم باشد تهیه می‌کردم اما توانایی خرید آن را نداشتم و مجبور بودم از ویلچری که اندازه من نبود استفاده کنم که پس از مدتی در کمرم زخمی ایجاد شد و دیگر نتوانستم بسکتبال با ویلچر را ادامه دهم و در حال حاضر تیر و کمان کار می‌کنم.

پیشرفتی هم در رشته تیر و کمان داشتی؟
تیر و کمان ورزش ثابت و بدون تحرکی است و پیشرفت در این ورزش نیاز به تمرین زیادی دارد و باید حداقل روزی سه، چهار ساعت تمرین کرد. با وجود این شرایط پیشرفت خوبی داشتم. حدود ۶ ماه است این ورزش را شروع کردم. اوایل بیشتر از یک ساعت نمی‌توانستم روی ویلچر بنشینم و پاهایم عرق می‌کرد و لرز می‌کردم و به همین دلیل سه ماه به تمرین نرفتم ولی الان ۲ هفته است دوباره تمریناتم را شروع کردم و ساعات بیشتری می‌توانم روی ویلچر بنشینم.

 

تا الان به مراکز درمانی و حمایت از بیماران ضایعه نخاعی مراجعه کردی؟
زمانی کهاین مرکز در خیابان مشتاق بود برای کاردرمانی به آن‌جا می‌رفتم اما سه، چهار ماه است که به خیابان آتشگاه تغییر مکان داده و هنوز شروع به کار نکرده است. اما در کل کار خاصی در این مرکز صورت نمی‌گرفت و در حد کاردرمانی ۲ روز یک بار بود و کمک خاصی به بیماران نمی‌کردند.

به مراکز خیریه چطور؟
تا الان به این مراکز نرفتم. چون باید آشنا داشته باشیم و دردسر دارد و به‌ راحتی کسی را قبول نمی‌کنند.

برنامه آینده‌ات چیست؟
فارغ‌التحصیل رشته برق صنعتی در مقطع کارشناسی هستم و می‌خواهم در مقطع کارشناسی ارشد در همین رشته ادامه تحصیل بدهم و ورزش را هم تا سطح قهرمانی ادامه می‌دهم.

بزرگترین مسئله‌ای که در حال حاضر اذیتت می‌کند چیست؟
بیشترین مشکلم مسائل مالی است. هنوز امکانات شهر اصفهان برای رفت و آمد معلولان مناسب نیست. چند روز گذشته بود که به مطب دکتر رفتم اما چون مطب در طبقه اول بود و آسانسور هم نداشت نتوانستم به دکتر مراجعه کنم و تا چند روز روحیه ام خراب بود.

اگر صحبت دیگری داری می شنویم؟
محمد حقیقی هنوز زنده است و نمرده و تنها شرایطش تغییر کرده است. مسئولان قرار بود به من کمک‌ کنند اما متأسفانه فراموش کردند. البته هنوز هم اگر دوست دارند می توانم کمکم کنند؛ چون دوست دارم رشته بسکتبال با ویلچر را ادامه دهم اما توانایی خرید ویلچر مخصوص این رشته را ندارم.