پرورش مرغ بومی شغلی زیر پوست شهر+تصاویر و فیلم

با داشتن پانصد تا هفتصد مرغ بومی تخم‌گذار می‌توان ماهیانه بین یک تا یک و نیم میلیون تومان درآمد داشت، البته به شرط تلاش و مواظبت منظم و جلوگیری از ابتلای مرغ‌ها به بیماری‌های مرسوم.

پرورش مرغ بومی از آن دسته شغل‌های آبرومند و شریفی است که به دلایل مختلف آن‌چنان که باید و شاید جنبه رسمی پیدا نکرده و فعالین این عرصه کار خود را بیشتربه دور از چشم دستگاه‌های مسئول ادامه می‌دهند. یکی از فعالین این صنعت می‌گوید:آنفلوآنزای پرندگان را جوجه‌های بوقلمون وارداتی به منطقه آوردند ولی تقصیرش راگردن ما انداختند و خیلی اذیت‌مان کردند. پرورش مرغ بومی حداقل ۴۰سال در منطقه سابقه دارد، چرا تا قبل از این چنین مشکلاتی وجود نداشت؟

دیگر فعال این عرصه که کارش را در یکی از روستاهای حاشیه شهر دنبال می‌کند،می‌گوید: با قیمت فعلی نهاده‌های دامی، مرغ بومی را فقط با عنوان تخم‌گذار می‌توان پرورش داد و نوع گوشتی‌اش به هیچ وجه صرفه اقتصادی ندارد. مرغ، تخم که می آید حدودیک و نیم کیلو وزن دارد و موقع پیر شدن که نگهداری اش صرفه اقتصادی ندارد نیز وزن آن در حدود دو و نیم تا ۳کیلوگرم است.

پرورش مرغ بومی

«حسین» یکی دیگر از فعالین عرصه پرورش مرغ بومی در این خصوص می گوید: مرغهای بومی ما در اولین سال تخم گذاری حدود ۲۶۰ تخم تولید می کنند و این میزان درسال دوم به مرز ۱۵۰ تخم می رسد که این میزان فاقد صرفه اقتصادی است و معمولا مرغ دو ساله را با قیمت حدود بیست هزار تومان به خریداران دوره گرد که اکثرا ازمهاجرین جنوب کشور هستند می فروشیم. به عبارتی هزینه اولیه که برای رسیدن جوجه یک روزه به مرغ تخم گذار کرده بودیم، موقع فروش بر می گردد.

این دلال ها، مرغ و خروس های خریداری شده را در سطح مغازه های شهر، روستاهای اطراف شهرستان یا بین عشایر با سود قابل توجهی به فروش می رسانند.

وی که به صورت همزمان در دو نقطه مختلف شهر سالن پرورش مرغ بومی احداث کرده می گوید: این کار هم محاسنی دارد و هم معایبی. اگر بیماری خاصی در یکی از این مراکز وجود داشته باشد، به سرعت به دومی هم انتقال پیدا خواهد کرد ولی امتیازش این است که در فاصله هر دوره جوجه ریزی یکی از سالن ها، بیکار نمی شوم و می توانم وقتم را در سالن دیگر صرف کنم.

این جوان از شهر گلپایگان به عنوان یکی از اصلی ترین مراکز پرورش مرغ بومی کشور نام برده و اضافه می کند:  هر جوجه یک‌روزه تا به پنج‌ماهگی و شروع تخم‌گذاری برسد، به طور متوسط بین پنج تا شش کیلوگرم دانه مصرف کرده و با احتساب هزینه های جانبی در حدود بیست هزار تومان هزینه دارد. ازاین سن که وزن مرغ نزدیک به یک و نیم کیلوگرم می‌شود، تخم گذاری شروع شده و طی سه ماه می توان با فروش تخم تولیدی هر مرغ، سرمایه گذاری اولیه را جبران کرد.

برخی پرورش دهندگان مرغ بومی نیز معتقدند: اگر فضای مناسبی داشته باشید، حتی می توان به صورت پاره وقت در این شغل فعال بود. مرغ های شما روزانه حداقل ۲بار به رسیدگی و سرکشی نیاز دارند و می توانید باقیمانده وقت خود را به کار دیگری اختصاص دهید. البته در این صورت، بازدهی کار شما کاهش پیدا خواهد کرد و ممکن است صرفه اقتصادی مورد نظر را نداشته باشد.

بیشتر پرورش دهندگان مرغ بومی، به منظور نطفه دار کردن تخم مرغ های تولیدی خود، از چند خروس نیز در بین مرغ های خود نگهداری می کنند و بخشی از تخم مرغ های تولیدی را برای جوجه کشی به افراد فعال در این بخش تحویل می دهند.

البته تمامی این اقدامات به صورت غیر رسمی و به دور از نظارت دستگاه های دولتی انجام می شود زیرا از نظر مجموعه های رسمی متولی در این بخش، پرورش مرغ بومی فاقد مجوز بوده و این مراکز زمینه ساز شیوع بیماری های مختلف هستند.

این در حالی است که مطابق مستند «جوجه های انگلیسی» عمده جوجه های یک روزه مرغ گوشتی و تخم گذار صنعتی ایران از خارج به ویژه کشورهایی مانند انگلیس و فرانسه تامین شده و هر لحظه امکان تهدید های بیولوژیک یا قطع این چرخه به منظور زمینه سازی بحران های اجتماعی در کشور وجود دارد.

به نظر می رسد بر خلاف خواست بسیاری از افراد و مجموعه های که نابودی کامل نژادهای بومی مرغ در ایران و وابستگی کشور در تامین بخش مهمی از غذای مورد نیازمردم را دنبال می کنند، در گوشه و کنار کشور شاهد فعال شدن بیش از پیش صنعت پرورش مرغ بومی هستیم.

پرورش مرغ بومی شغلی زیر پوست شهر+تصاویر و فیلم