چند میگیری «تخریب» کنی

پای پول، شهرت و منافع سیاسی که وسط باشه، ما همه جوره هستیم. اگه خوب «سیبیل» و فکرمون چرب بشه، همه جوره هر کسی را تخریب می کنیم. چشم به تمام کارهای مثبت بسته و با ذره بین دنبال سوژه های «سگی» می گردیم.

دیگر مشکلات شهر را هم یادمون میره، بی خیال همکار و تعهد صنفی شده و کوچکترین مطلبی در اعتراض به مسببان اتفاقی تلخ نمی نویسیم.

وقتی بازندگان و جاماندگان انتخابات های قبلی و آینده هوامون رو خوب داشته باشند، یادمون میره که شهرمون پس از سال ها خوردن چوب«سیاست بازی» تا حدودی رنگ آرامش و خدمت را به خود دیده و بخش از عقب ماندگی تاریخی­اش را جبران کرده.

نمی فهمیم در زمین طراحی شده چه کسانی مشغول «بازی خوردن» شده ایم.

مهم نیست از کجا حمایت میشیم، کسی که اشتباهی و فقط به خاطر شباهت فامیلی، چهار سال به شهر زحمت داد تبدیل به «منبع آگاه» و «آدم خوبه» شهر میشه. ژست های روشنفکرانه اش را با تصاویری در حالات مختلف براش کار می کنیم تا از خجالت لطفش در بیاییم.

برخی دیگه را آن قدر تحت فشار قرار می دیم که طرف مجبور به دادن باج بشه!

مهم نیست مردم چی می­­گند و چقدر از کارنامه مدیری جوان راضی اند؛ دیگه مهم نیست طرف حساب ما از جوانی، سلامتی و حتی خانواده اش گذشته تا خادم مردم باشه، جوری می زنیمش که انگار هیچ کاری نکرده و او بزرگترین تهدید شهره!

همفکران ما قبلا هم کارنامه درخشانی به یادگار گذاشته اند؛ از تخریب مجاهدی همچون محمد منتظری گرفته تا بی انصافی در حق سرداری مانند احمد کاظمی.

البته برای ما مهمه که خانوادگی بریم پارلمان شهری، اعضای کانال و کلیک خور سایتمون زیاد بشه و به عنوان چهره ای شجاع شناخته بشیم. حتی از خدامونه که کسی شکایتی بکنه و ما سوار بر موجش بشیم.

در فضای غبارآلودی که درست می کنیم، برخی ناخود آگاه وارد گود شده و در زمین طراحی شدۀ ما بازی می خوردند.

«مطمئنا برچسب مزدوری خواهیم خورد ولی ادای تکلیف هزینه داره.»