کورتاژ روی کُرسی

باز در همان ایام شبی یک نفر از جوزدان که در حدود ۱۰ کیلومتری نجف‌آباد می‌باشد مراجعه و اظهار داشت که زنش وضع حمل نموده و جفت نیامده و بد حال است. با دوچرخه که در آنزمان بین نجف‌آباد و جوزدان بیابان برهوت و جاده خاکی ناهموار و پر پیچ و خم بود به جوزدان رفتم.

زن رنگ‌پریده و نالان در اتاق تاریکی خوابیده بود و اطراف نیز چند زن دهاتی بودند. روشنایی اتاق نیز از یک چراغ معروف به لامپا (۵) تامین می‌شد. بیمار زایمان کرده بود ولی جفت بچه خارج نشده بود و بند جفت را به یک لنگه کفش بسته بودند. چون شایع بود که جفت به بالا می‌رود من در موقعیت بدی گیر کرده بودم. بیمار بدحال، عدم وسیله، نبودن امکان برای انتقال به بیمارستان اصفهان؛ چون در بیمارستان نجف‌آباد امکان جراحی و زایمان نبود. حتی نبودن روشنایی کافی.

خلاصه آنکه با تذکر به اطرافیان که وضع مریض چندان خوب نیست و با امید و توکل به خدا دست بکار شدم و پس ازشستن دست‌ها با صابون محلی و خواباندن بیمار برروی یک کرسی کورتاژ انجام دادم که خوشبختانه با موفقیت همراه و جفت خارج شد. بعداً با فشار دادن رحم و جمع شدن آن و مدت حدود یک ساعت حال بیمار بهتر شد. خداحافظی کردم و با شنیدن اینکه انشاءاله فردا خدمت میرسیم، درب منزل را پشت سرم بستند و من را در تاریکی و کوچه‌ای ناشناس در آن جای تاریک بین جوزدان و نجف‌آباد رها کردند.

خلاصه با زحمت فراوان و ترس و بیم از بیابان تاریک و احتمال حمله جانوران خود را حدود اذان صبح به نجف‌آباد رساندم. البته هنوز که هنوز است فردا نشده که آنها خدمت من برسند ولی من نیز با دیدن وضعیت منزل آنها توقعی از گرفتن ویزیت نداشتم و ندارم ولی از اینکه من را که در آن موقع شب تنها و در یک جای ناشناس رها کردند گلایه دارم.

📌بخشی از کتاب «خاطرات هشتاد ساله (مرحوم) دکتر سید مصطفی مرتضوی» به اهتمام فضل الله خلیلی، کاری از انتشارات مهر زهرا (س)

کتاب خاطرات هشتاد ساله (مرحوم) دکتر سید مصطفی مرتضوی

کورتاژ روی کُرسی