زیرساخت های زیاد فرهنگی؛ مدیریت و همت نداریم

حرف تقریباً تکراری بیشتر فعالین عرصه های فرهنگی و هنری این است که «امکانات زیرساخت نداریم» ولی به نظر  می رسد واقعیت چیز دیگری باشد. نجف آباد در حال حاضر اماکن فرهنگی متعددی در بهترین نقطه شهر دارد که بیشتر روزهای سال بدون استفاده مانده اند.

البته انتظار بیان مصداق های عینی نداشته باشید که اسباب زحمت است ولی با چشمانی باز که بنگرید، از این دست ساختمان های فرهنگی بدون استفاده زیاد خواهید دید.

یکی از این مجموعه ها، بهترین کارکردش شده «پارکینگ خودروی پرسنل» در شلوغ ترین نقطه شهر، برخی کارمندانش تمام هم و غم خود را برای تالیف کتابشان گذاشته و هر از چند روز یکبار هم تعدادی کودک را می توان در حیاطش دید که «بازی» داده شده اند.

دیگری ساختمان چندین طبقۀ خیرسازی است که به دلایل مختلف فقط سالن های مطالعه آن فعال است و خبر زیادی از فعالیت های فرهنگی و هنری در دیگر فضاهای کم نظیر آن به گوش نمی رسد.

فضاهای بدون استفاده بسیاری از مساجد سطح شهر را هم باید به این پتانسیل های بدون استفاده اضافه کرد که در سایه کم همتی، تنگ نظری و بعضاً سیاسی کاری های بدون ثمر به این روز افتاده اند.

البته برخی از این ساختمان های بزرگ، فعالیت نسبتاً بهتری دارند ولی در مقایسه با سرمایه گذاری صورت گرفته و موقعیت مناسب خود، هنوز با نقطه ایده آل فاصله دارند.

منصف اگر باشیم، باید اذعان کرد «به جای گسترش چنین فضاهایی، بایستی از مجموعه های موجود بهتر استفاده کرد.»