هیچگاه برای عیادت بیماران عذری نیاوردم

خود من در سال ۱۳۴۷ موفق به اخذ مدرک تخصص بیماری‌های داخلی قلب از دانشگاه تهران شدم و چون در آنزمان تنها پزشک متخصص داخلی بهداری استان بودم. به ریاست بخش داخلی بیمارستان فیض منصوب شدم ولی چون مرحوم پدر و مادرم علاقه‌مند بودند که آنها را ترک نکنم لذا تا سال ۱۳۵۲ با وجود آنکه محل کارم در اصفهان و بخش داخلی بود ولی مطب و منزلم را تا موقعی که مرحوم پدرم زنده بود در نجف‌آباد ترک نکردم.

تا این زمان که ۸۵ سال دارم و هنوز هم به لطف خداوند مشغول طبابت هستم هیچگاه از بیمارانی که بضاعت مالی نداشتند چیزی دریافت نکردم و هیچگاه برای عیادت بیماران عذری نیاوردم و قبلاً درخواست وجهی نکرده و حتی قیمتی تعیین نکردم تا اینکه وضع آنها را از نزدیک مشاهده کرده و برحسب وضع ظاهری آنها حق القدمی آنهم همیشه کمتر از سایر همکاران دریافت کردم.

انشاءاله بتوانم ادعا کنم که در این مدت ۵۶ سال طبابت هیچکس را بخاطر نپرداختن ویزیت و یا حق‌القدم از درمان محروم و کوتاهی نکرده‌ام و همیشه سعی نمودم که نسخه کامل و مؤثر تا حدی که می‌توانستم برای بیماران بنویسم که آنها مجبور به مراجعه بعدی نشوند.

تا موقعی که در نجف‌آباد بودم ایام دهه محرم را به طور رایگان از بیماران ویزیت می کردم.

بخشی از کتاب «خاطرات هشتاد ساله (مرحوم) دکتر سید مصطفی مرتضوی» به اهتمام فضل الله خلیلی، کاری از انتشارات مهر زهرا (س)

کتاب خاطرات هشتاد ساله (مرحوم) دکتر سید مصطفی مرتضوی

هیچگاه برای عیادت بیماران عذری نیاوردم