مركز تعليمات اسلامي بصیر - كتابخانه معارف اسلامی - گوشه اي از زندگاني امام حسين (ع)

غلام آن حضرت، سليمان، دو نامه را براى يزيد بن مسعود نهشلى و منذر بن جارود به بصره برد كه امام تقاضاى كمك خود را از اين دو بزرگ بصره در آن نامه ها مطرح كرده بودند .

يزيد بن مسعود، قبيله بنى تميم را با سخنان شورانگيز خود تهييج كرد و آنان را آماده يارى امام نمود .

سپس به ايشان نامه اى نوشت و وفادارى خود و افرادش را اعلام نمود .

حضرت پس از خواندن نامه او بسيار خوشحال شدند و فرمودند: خداوند تو را در روز هولناك و وحشت آور قيامت ايمن دارد و تو را عزيز كند و در روزى كه فشار تشنگى بسيار شديد است، تو را سيراب سازد! متأسفانه يزيد بن مسعود پيش از حركت به سمت امام (ع)، خبر شهادت آن حضرت را شنيد و بسيار متأثر شد، اما منذر بن جارود كه دخترش همسر عبيدالله زياد بود، غلام را به همراه نامه تسليم ابن زياد كرد .

او نيز غلام را به قتل رساند و طى سخنانى مردم را از هر نوع مخالفتى برحذر داشت و راهى كوفه شد .

عبيدالله پس از آنكه به كوفه نزديك شد، توقف كرد تا هوا تاريك شود .

اول شب، در حالى كه عمامه سياهى بر سر و بر چهره پوشش داشت، در تاريكى وارد كوفه شد .

مردم كه انتظار ورود امام حسين (ع) را داشتند، گمان كردند او حسين بن على (ع) است؛ لذا بسيار شاد شدند .

ولى بعد از اينكه به او نزديك شدند، او را شناختند .

ابن زياد شب را در كاخ ماند و منتظر صبح شد .

صبحگاهان عبيدالله به منبر رفت و به مردم اطلاع داد كه به عنوان امير كوفه منصوب شده است و از آنان خواست تا از مسلم دورى كنند و به او بپيوندند .

مسلم بن عقيل نيز پس از شنيدن خبر ورود عبيدالله به كوفه، از منزل مختار خارج شد و به منزل هانى بن عروه وارد شد .

هانى بن عروه، رئيس قبيله مراد و از اعيان و اشراف كوفه بود و از نفوذ فراوانى در بين افراد قبيله خود و ساير هم پيمانانش برخوردار بود .

عبيدالله اشخاصى را براى يافتن محل اختفاى مسلم به اطراف فرستاد .

يكى از غلامان او به نام معقل از طرف عبيدالله مأموريت يافت تا بظاهر با مسلم بيعت كند و بدين منظور، ابن زياد سه هزار درهم به او داد تا اين مبلغ را به مسلم بپردازد و اعتماد او را كاملا جلب نمايد .

وى ابتدا موفق به جلب اعتماد مسلم بن عوسجه اسدى شد و از اين طريق، به خانه هانى بن عروه راه يافت .

بنابراين، محل اختفاى مسلم براى عبيدالله برملا شده بود .

ابن زياد انتظار داشت همه اعيان و اشراف كوفه از او حمايت كنند؛ ولى در ميان آنان هانى بن عروه را نمى ديد .

او مدتى بود كه به ديدار عبيدالله نيامده بود .

اطرافيان امير كوفه به او گفتند: شنيده ايم هانى مريض است و بدين جهت به ديدار شما نيامده است .

عبيدالله گفت: ولى من شنيده ام حالش خوب شده و هر روز جلو در خانه مى نشيند .

نزد او برويد و بگوييد اگر مريض است و به ديدار ما نمى آيد، ما به ديدار او خواهيم رفت .

فرستادگان ابن زياد به منزل هانى رفتند و پيام عبيدالله را به او رساندند، سپس به وى اطمينان دادند كه از جانب ابن زياد هيچ خطرى متوجه وى نخواهد شد و او را به كاخ ابن زياد آوردند .

همين كه چشم عبيدالله به هانى افتاد، گفت: خائن با پاى خودش آمد! من زندگى او را مى خواستم؛ ولى او مرگ مرا مى طلبيد! سپس او را بشدت توبيخ كرد و از او خواست مسلم بن عقيل را تحويل دهد .

هانى مطلب را بشدت انكار مى كرد؛ اما با آمدن معقل، جاسوس ابن زياد، دانست كه راز او فاش شده است .

عبيدالله مجددا از هانى خواست كه مسلم را تحويل دهد؛ ولى او حاضر نشد ميهمانى را كه به او پناه آورده، به دشمن بسپارد .

عبيدالله، هانى را بشدت مضروب كرد و در يكى از اتاقهاى كاخ حبس نمود .

خبر ورود هانى به كاخ، به گوش اطرافيانش رسيد و حدس زدند خطر، جان او را تهديد مى كند .

لذا به كاخ هجوم آوردند و از عبيدالله خواستند تا واقعيت را بازگو كند .

شريح قاضى نيز به بام دارالاماره رفت و به مردم اطلاع داد كه هانى متفرق كرد .

زنده است و بدون آنكه تفصيل واقعه را بيان كند، مردم را فريفت و آنان را قيام مسلم بن عقيل - چون خبر دستگير شدن هانى بن عروه به مسلم رسيد، با يارانش خروج كرد و به دنبال آن، كوفه درگير جنگ شد .

عبيدالله كه خود را در خطر مى ديد، دست به دسيسه زد .

اعيان و اشراف كوفه به دستور او بين مردم شايعه پراكنى نموده، به مردم گفتند: لشكر عظيمى از طرف شام مى آيد تا حركت شما را سركوب كند! با اين فريب و حيله، كوفيان سست عنصر، مسلم را رها كردند .

او در حالى روز را به شب رساند كه تنها ده نفر با او مانده بودند و چون نماز را در مسجد اقامه كرد، آن ده نفر نيز رفته بودند .

پس از آن، تنها و بى كس در كوچه هاى شهر مى گشت تا آنكه پيرزنى او را ديد و پناهش داد .

ولى پسر آن زن مأموران عبيدالله را از محل اختفاى او آگاه كرد .

سربازان حكومتى بى درنگ خانه پيرزن را محاصره كردند و از مسلم خواستند خود را تسليم كند .

او نيز زره پوشيد و بر اسب خود سوار شد .

با سربازان جنگيد و پس از آنكه عده اى را كشت، براثر خستگى و جراحت، از اسب بر زمين افتاد و دستگير شد .

به دستور ابن زياد، مسلم را به بام دارالاماره بردند و او را به قتل رساندند .

تاريخ شهادت وى را نهم ذى حجه سال 60 هجرى قمرى ذكر كرده اند .

پس از آن، عبيدالله هانى بن عروه را نيز به شهادت رسانيد .

حركت امام حسين (ع) از مكه به سمت عراق - يزيد بن معاويه عده اى از مأموران خود را به مكه فرستاد و از آنان خواست كه امام (ع) را ترور كنند و اگر كار به جنگ كشيد با امام بجنگند .

امام حسين (ع) كه از اين توطئه آگاهى يافته بودند، بنا به قول مشهور، روز هشتم ذى حجه، (يعنى يك روز پيش از به شهادت رسيدن مسلم به عقيل)، مكه را ترك كردند .

بسيارى از مردم، حضرت را از رفتن به كوفه منع مى كردند و آنان را مردمى غير قابل اعتماد مى دانستند .

از آن جمله، محمدبن حنفيه برادر امام حسين- عليه السلام- شب هنگام نزد آن حضرت آمد و چنين عرض كرد: - برادر جان! شما مى دانيد كه مردم كوفه با پدر و برادرت مكر

شما بخت خود را واژگون و نصيب خود را تباه ساخته ايد و هر كس پيمان شكنى كند، به ضرر خودش اقدام كرده است و خداوند مرا از شما بى نياز خواهد ساخت .