|
الروضه من الكافى يا گلستان آل محمد
ثقة الاسلام ابى جعفر محمد بن يعقوب بن اسحق الكلينى الرازى
ترجمه و شرح : سيد هاشم رسولى محلاتى
- ۱۴ -
|
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ
بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ
إِسْمَاعِيلَ بْنِ عَبْدِ الْخَالِقِ قَالَ سَمِعْتُ
أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ لِأَبِى جَعْفَرٍ
الْأَحْوَلِ وَ أَنَا أَسْمَعُ أَتَيْتَ الْبَصْرَةَ
فَقَالَ نَعَمْ قَالَ كَيْفَ رَأَيْتَ مُسَارَعَةَ
النَّاسِ إِلَى هَذَا الْأَمْرِ وَ دُخُولَهُمْ فِيهِ
قَالَ وَ اللَّهِ إِنَّهُمْ لَقَلِيلٌ وَ لَقَدْ
فَعَلُوا وَ إِنَّ ذَلِكَ لَقَلِيلٌ فَقَالَ عَلَيْكَ
بِالْأَحْدَاثِ فَإِنَّهُمْ أَسْرَعُ إِلَى كُلِّ
خَيْرٍ ثُمَّ قَالَ مَا يَقُولُ أَهْلُ الْبَصْرَةِ
فِى هَذِهِ الْآيَةِ قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ
أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى قُلْتُ
جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّهَا
لِأَقَارِبِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ كَذَبُوا
إِنَّمَا نَزَلَتْ فِينَا خَاصَّةً فِى أَهْلِ
الْبَيْتِ فِى عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ
الْحُسَيْنِ أَصْحَابِ الْكِسَاءِ ع
|
| ((66- اسماعيل بن عبدالخالق گويد:
شنيدم امام صادق (عليه السلام ) از ابى جعفر احول مى
پرسيد: بصره بودى ؟عرض كرد: آرى ، فرمود: شتافتن مردم را
در اين مذهب (شيعه ) و وارد شدن آنان را در آن چگونه ديدى
؟ عرض كرد: به خدا آنها كم هستند و با اينكه كار هم (براى
مذهب خود) مى كنند ولى آن هم كم است ، فرمود: بر تو باد
بجوانها (و بيشتر به آنها توجه داشته باشيد) زيرا آنها به
سوى هر كار خيرى شتابانتر (از ديگران ) هستند، سپس فرمود:
اهل بصره درباره اين آيه چه گويند: (بگو من از شما مزدى
نخواهم جز دوستى خويشاوندانم ) (سوره شورى آيه 23) من عرض
كردم : قربانت آنها گويند اين آيه در مورد عموم خويشان
رسول خدا (صلى الله عليه و آله )است ، فرمود: دروغ مى
گويند، و همانا اين آيه در مورد ما خاندان بالخصوص يعنى
درباره اهل بيت : على و فاطمه ، و حسن و حسين ، اصحاب كساء
(عليهم السلام ) نازل گشته است . ))
|
حديث شماره : 67
(حَدِيثُ أَهْلِ الشَّامِ )
|
|
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ
بْنِ سَعِيدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ دَاوُدَ عَنْ
مُحَمَّدِ بْنِ عَطِيَّةَ قَالَ جَاءَ رَجُلٌ إِلَى
أَبِى جَعْفَرٍ ع مِنْ أَهْلِ الشَّامِ مِنْ
عُلَمَائِهِمْ فَقَالَ يَا أَبَا جَعْفَرٍ جِئْتُ
أَسْأَلُكَ عَنْ مَسْأَلَةٍ قَدْ أَعْيَتْ عَلَيَّ
أَنْ أَجِدَ أَحَداً يُفَسِّرُهَا وَ قَدْ سَأَلْتُ
عَنْهَا ثَلَاثَةَ أَصْنَافٍ مِنَ النَّاسِ فَقَالَ
كُلُّ صِنْفٍ مِنْهُمْ شَيْئاً غَيْرَ الَّذِى قَالَ
الصِّنْفُ الْآخَرُ فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ ع مَا
ذَاكَ قَالَ فَإِنِّى أَسْأَلُكَ عَنْ أَوَّلِ مَا
خَلَقَ اللَّهُ مِنْ خَلْقِهِ فَإِنَّ بَعْضَ مَنْ
سَأَلْتُهُ قَالَ الْقَدَرُ وَ قَالَ بَعْضُهُمُ
الْقَلَمُ وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الرُّوحُ فَقَالَ أَبُو
جَعْفَرٍ ع مَا قَالُوا شَيْئاً أُخْبِرُكَ أَنَّ
اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى كَانَ وَ لَا شَيْءَ
غَيْرَهُ وَ كَانَ عَزِيزاً وَ لَا أَحَدَ كَانَ
قَبْلَ عِزِّهِ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ سُبْحانَ رَبِّكَ
رَبِّ الْعِزَّةِ عَمّا يَصِفُونَ وَ كَانَ الْخَالِقُ
قَبْلَ الْمَخْلُوقِ وَ لَوْ كَانَ أَوَّلُ مَا خَلَقَ
مِنْ خَلْقِهِ الشَّيْءَ مِنَ الشَّيْءِ إِذاً لَمْ
يَكُنْ لَهُ انْقِطَاعٌ أَبَداً وَ لَمْ يَزَلِ
اللَّهُ إِذاً وَ مَعَهُ شَيْءٌ لَيْسَ هُوَ
يَتَقَدَّمُهُ وَ لَكِنَّهُ كَانَ إِذْ لَا شَيْءَ
غَيْرَهُ وَ خَلَقَ الشَّيْءَ الَّذِي جَمِيعُ
الْأَشْيَاءِ مِنْهُ وَ هُوَ الْمَاءُ الَّذِى خَلَقَ
الْأَشْيَاءَ مِنْهُ فَجَعَلَ نَسَبَ كُلِّ شَيْءٍ
إِلَى الْمَاءِ وَ لَمْ يَجْعَلْ لِلْمَاءِ نَسَباً
يُضَافُ إِلَيْهِ وَ خَلَقَ الرِّيحَ مِنَ الْمَاءِ
ثُمَّ سَلَّطَ الرِّيحَ عَلَى الْمَاءِ فَشَقَّقَتِ
الرِّيحُ مَتْنَ الْمَاءِ حَتَّى ثَارَ مِنَ الْمَاءِ
زَبَدٌ عَلَى قَدْرِ مَا شَاءَ أَنْ يَثُورَ فَخَلَقَ
مِنْ ذَلِكَ الزَّبَدِ أَرْضاً بَيْضَاءَ نَقِيَّةً
لَيْسَ فِيهَا صَدْعٌ وَ لَا ثَقْبٌ وَ لَا صُعُودٌ وَ
لَا هُبُوطٌ وَ لَا شَجَرَةٌ ثُمَّ طَوَاهَا
فَوَضَعَهَا فَوْقَ الْمَاءِ ثُمَّ خَلَقَ اللَّهُ
النَّارَ مِنَ الْمَاءِ فَشَقَّقَتِ النَّارُ مَتْنَ
الْمَاءِ حَتَّى ثَارَ مِنَ الْمَاءِ دُخَانٌ عَلَى
قَدْرِ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ يَثُورَ فَخَلَقَ مِنْ
ذَلِكَ الدُّخَانِ سَمَاءً صَافِيَةً نَقِيَّةً لَيْسَ
فِيهَا صَدْعٌ وَ لَا ثَقْبٌ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ
السَّماءُ بَناها رَفَعَ سَمْكَها فَسَوّاها وَ
أَغْطَشَ لَيْلَها وَ أَخْرَجَ ضُحاها قَالَ وَ لَا
شَمْسٌ وَ لَا قَمَرٌ وَ لَا نُجُومٌ وَ لَا سَحَابٌ
ثُمَّ طَوَاهَا فَوَضَعَهَا فَوْقَ الْأَرْضِ ثُمَّ
نَسَبَ الْخَلِيقَتَيْنِ فَرَفَعَ السَّمَاءَ قَبْلَ
الْأَرْضِ فَذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ ذِكْرُهُ وَ
الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها يَقُولُ بَسَطَهَا
فَقَالَ لَهُ الشَّامِيُّ يَا أَبَا جَعْفَرٍ قَوْلُ
اللَّهِ تَعَالَى أَ وَ لَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا
أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ كانَتا رَتْقاً
فَفَتَقْناهُما فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ ع
فَلَعَلَّكَ تَزْعُمُ أَنَّهُمَا كَانَتَا رَتْقاً
مُلْتَزِقَتَيْنِ مُلْتَصِقَتَيْنِ فَفُتِقَتْ
إِحْدَاهُمَا مِنَ الْأُخْرَى فَقَالَ نَعَمْ فَقَالَ
أَبُو جَعْفَرٍ ع اسْتَغْفِرْ رَبَّكَ فَإِنَّ قَوْلَ
اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ كانَتا رَتْقاً يَقُولُ
كَانَتِ السَّمَاءُ رَتْقاً لَا تُنْزِلُ الْمَطَرَ وَ
كَانَتِ الْأَرْضُ رَتْقاً لَا تُنْبِتُ الْحَبَّ
فَلَمَّا خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى
الْخَلْقَ وَ بَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ فَتَقَ
السَّمَاءَ بِالْمَطَرِ وَ الْأَرْضَ بِنَبَاتِ
الْحَبِّ فَقَالَ الشَّامِيُّ أَشْهَدُ أَنَّكَ مِنْ
وُلْدِ الْأَنْبِيَاءِ وَ أَنَّ عِلْمَكَ عِلْمُهُمْ
|
حديث مردم شام :
((67- محمد بن عطية گويد: مردى از
دانشمندان اهل شام به نزد امام باقر (عليه السلام ) آمده
عرض كرد: اى ابا جعفرآمده ام مسئله اى از شما بپرسم كه مرا
درمانده كرده از اينكه كسى را بيابم كه بتواند آنرا برايم
تفسير و معنى كند، و از سه گروه پرسيده ام و هر يك به نحوى
پاسخ مرا داده غير از آنچه گروه ديگر پاسخ داده امام (عليه
السلام ) فرمود: مسئله تو چيست ؟ عرض كرد: پرسشم اينست
كه نخستين چيزى را كه خدا آفريد چه بود؟ چون من از يكى
پرسيده ام و او گفته است : (قدر) بوده ، و ديگرى گفته :
(قلم ) بود، و سومى گفته (روح ) است . امام باقر (عليه
السلام ) فرمود: اينها (هيچكدام ) چيز درستى نگفته اند و
من به تو خبر مى دهم كه همانا خداى تبارك و تعالى بود و جز
او چيزى وجود نداشت ، و كسى نيز پيش از عزت او نبود (كه
عزت خدا مستند به او باشد) و اين است معناى گفتارش : (منزه
است پروردگارت پروردگار عزت از آنچه (مشركان ) توصيفش
كنند) (سوره صافات آيه 180) و آفريننده پيش از آفريده بود،
و اگر نخستين چيزى را كه از خلق خويش آفريد چيزى بود كه از
چيز ديگر گرفته بود هرگز دنباله اش قطع نمى شد و با اين
وضع پيوسته چيزى با خدا بود و هيچگاه نمى شد كه خدا مقدم
بر آن چيز باشد، ولى خدا بود در وقتى كه چيزى جز او نبود،
و نخست آن چيزى را آفريد كه همه چيزها از آن است ، و آن آب
است كه همه چيزها از آن است ، و هر چيز را به آب منسوب
ساخت ولى آب را به چيزى نسبت نداد كه بدان منسوب گردد، و
باد را از آب آفريد سپس باد را بر آب مسلط كرد و باد شكم
آب را شكافت تا اينكه از آب كفى پديد آمد بدان اندازه اى
كه مى خواست پديد آيد، پس از آن كف زمينى سفيد و پاك آفريد
كه در آن شكاف و سوراخ و بلندى و پستى و درختى نبود، پس از
آن ، آنرا برهم پيچيد و بر زبر آب نهاد، سپس خداوند آتش را
از آب آفريد پس آتش دل آب را شكافت تا از آب دودى بر
خاست بدان اندازه كه خدا مى خواست ، و خدا از آن دود
آسمانى صاف و پاكيزه خلق فرمود كه نه در آن شكافى بود و نه
سوراخى و اين است گفتار او كه فرمايد: (...آسمان كه خدايش
ساخت ، و سقف آن را بالا برده و پرداخت ، و شبش را تاريك و
روزش را برون آورد) (سوره نازعات آيه 27 - 29).
فرمود: در آنوقت نه خورشيدى بود نه ماهى و نه اختران و نه
ابرى ، سپس آنرا درهم پيچيد و بر زمين نهاد، آنگاه اين
دو آفريده خود را مرتب ساخت و آسمانها را پيش از زمين بر
افراشت ، و اين است گفتارش عز ذكره كه (دنبال آيات فوق )
فرمايد: (و زمين را پس از آن گسترش داد) يعنى آن را پهن
كرد.
مرد شامى عرض كرد: اى ابا جعفر (پس معناى اين آيه چيست كه
) خداى تعالى فرمايد: (آيا ننگرند كسانيكه كافرند كه
آسمانها و زمين پيوسته بودند و از هم بازشان كرديم ) (سوره
انبياء آيه 29) امام باقر (عليه السلام ) به او فرمود:
شايد تو پندارى كه آنها به هم بسته و چسبيده بودند و آنگاه
يكى از آنها از ديگرى جدا شد؟ عرض كرد: آرى ، حضرت به او
فرمود: از پروردگار خويش آمرزش بخواه زيرا گفتار خداى
عزوجل (كه فرمايد): (به هم پيوسته بود) يعنى آسمان بود و
باران نمى باريد، و زمين بسته بود و دانه نمى رويانيد، و
چون خداى تبارك و تعالى خلق را آفريد و از هر جاندارى در
آن جايگير فرمود آسمان با آمدن باران از هم گشوده شد و
زمينها رويانيدن دانه . شامى گفت : گواهى دهم كه به راستى
تو از فرزندان پيمبرانى و همانا علم و دانش تو از علم و
دانش آنها است . ))
|
|
مُحَمَّدٌ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ
مَحْبُوبٍ عَنِ الْعَلَاءِ بْنِ رَزِينٍ عَنْ
مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ وَ الْحَجَّالِ عَنِ
الْعَلَاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ قَالَ
لِى أَبُو جَعْفَرٍ ع كَانَ كُلُّ شَيْءٍ مَاءً وَ
كَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ فَأَمَرَ اللَّهُ عَزَّ
ذِكْرُهُ الْمَاءَ فَاضْطَرَمَ نَاراً ثُمَّ أَمَرَ
النَّارَ فَخَمَدَتْ فَارْتَفَعَ مِنْ خُمُودِهَا
دُخَانٌ فَخَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ مِنْ ذَلِكَ
الدُّخَانِ وَ خَلَقَ الْأَرْضَ مِنَ الرَّمَادِ ثُمَّ
اخْتَصَمَ الْمَاءُ وَ النَّارُ وَ الرِّيحُ فَقَالَ
الْمَاءُ أَنَا جُنْدُ اللَّهِ الْأَكْبَرُ وَ قَالَتِ
الرِّيحُ أَنَا جُنْدُ اللَّهِ الْأَكْبَرُ وَ قَالَتِ
النَّارُ أَنَا جُنْدُ اللَّهِ الْأَكْبَرُ فَأَوْحَى
اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى الرِّيحِ أَنْتِ
جُنْدِيِّ الْأَكْبَرُ
|
((68- محمد بن مسلم گويد: هم چيز (در
ابتداى خلقت ) آب بود و عرش خدا نيز بر آب قرار داشت ،
پس خداى عز ذكره آب را فرمان داد بصورت آتشى بر افروخته
شد، سپس به آتش دستور داد خموش گشت و از خموشى آن دودى
برخاست ، و خدا از آن دود آسمانها را آفريد، و از خاكسترش
زمين را خلق فرمود، پس ميان آب و آتش و باد نزاع در گرفت .
آب گفت : منم بزرگترين لشگر خدا، و باد گفت : منم بزرگترين
لشگر خدا، و آتش گفت : منم بزرگترين لشگر خدا، پس خداوند
به باد وحى كرد كه توئى لشكر بزرگ من . ))
|
حديث شماره : 69
(حَدِيثُ الْجِنَانِ وَ
النُّوقِ)
|
|
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ
مَحْبُوبٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْحَاقَ الْمَدَنِيِّ
عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص
سُئِلَ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَوْمَ
نَحْشُرُ الْمُتَّقِينَ إِلَى الرَّحْمنِ وَفْداً
فَقَالَ يَا عَلِيُّ إِنَّ الْوَفْدَ لَا يَكُونُونَ
إِلَّا رُكْبَاناً أُولَئِكَ رِجَالٌ اتَّقَوُا
اللَّهَ فَأَحَبَّهُمُ اللَّهُ وَ اخْتَصَّهُمْ وَ
رَضِيَ أَعْمَالَهُمْ فَسَمَّاهُمُ الْمُتَّقِينَ
ثُمَّ قَالَ لَهُ يَا عَلِيُّ أَمَا وَ الَّذِى فَلَقَ
الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ إِنَّهُمْ
لَيَخْرُجُونَ مِنْ قُبُورِهِمْ وَ إِنَّ
الْمَلَائِكَةَ لَتَسْتَقْبِلُهُمْ بِنُوقٍ مِنْ نُوقِ
الْعِزِّ عَلَيْهَا رَحَائِلُ الذَّهَبِ مُكَلَّلَةً
بِالدُّرِّ وَ الْيَاقُوتِ وَ جَلَائِلُهَا
الْإِسْتَبْرَقُ وَ السُّنْدُسُ وَ خُطُمُهَا جَدْلُ
الْأُرْجُوَانِ تَطِيرُ بِهِمْ إِلَى الْمَحْشَرِ مَعَ
كُلِّ رَجُلٍ مِنْهُمْ أَلْفُ مَلَكٍ مِنْ قُدَّامِهِ
وَ عَنْ يَمِينِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ يَزُفُّونَهُمْ
زَفّاً حَتَّى يَنْتَهُوا بِهِمْ إِلَى بَابِ
الْجَنَّةِ الْأَعْظَمِ وَ عَلَى بَابِ الْجَنَّةِ
شَجَرَةٌ إِنَّ الْوَرَقَةَ مِنْهَا لَيَسْتَظِلُّ
تَحْتَهَا أَلْفُ رَجُلٍ مِنَ النَّاسِ وَ عَنْ
يَمِينِ الشَّجَرَةِ عَيْنٌ مُطَهِّرَةٌ مُزَكِّيَةٌ
قَالَ فَيُسْقَوْنَ مِنْهَا شَرْبَةً فَيُطَهِّرُ
اللَّهُ بِهَا قُلُوبَهُمْ مِنَ الْحَسَدِ وَ يُسْقِطُ
مِنْ أَبْشَارِهِمُ الشَّعْرَ وَ ذَلِكَ قَوْلُ
اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً
طَهُوراً مِنْ تِلْكَ الْعَيْنِ الْمُطَهِّرَةِ قَالَ
ثُمَّ يَنْصَرِفُونَ إِلَى عَيْنٍ أُخْرَى عَنْ
يَسَارِ الشَّجَرَةِ فَيَغْتَسِلُونَ فِيهَا وَ هِيَ
عَيْنُ الْحَيَاةِ فَلَا يَمُوتُونَ أَبَداً قَالَ
ثُمَّ يُوقَفُ بِهِمْ قُدَّامَ الْعَرْشِ وَ قَدْ
سَلِمُوا مِنَ الْآفَاتِ وَ الْأَسْقَامِ وَ الْحَرِّ
وَ الْبَرْدِ أَبَداً قَالَ فَيَقُولُ الْجَبَّارُ
جَلَّ ذِكْرُهُ لِلْمَلَائِكَةِ الَّذِينَ مَعَهُمْ
احْشُرُوا أَوْلِيَائِى إِلَى الْجَنَّةِ وَ لَا
تُوقِفُوهُمْ مَعَ الْخَلَائِقِ فَقَدْ سَبَقَ رِضَايَ
عَنْهُمْ وَ وَجَبَتْ رَحْمَتِى لَهُمْ وَ كَيْفَ
أُرِيدُ أَنْ أُوقِفَهُمْ مَعَ أَصْحَابِ الْحَسَنَاتِ
وَ السَّيِّئَاتِ قَالَ فَتَسُوقُهُمُ الْمَلَائِكَةُ
إِلَى الْجَنَّةِ فَإِذَا انْتَهَوْا بِهِمْ إِلَى
بَابِ الْجَنَّةِ الْأَعْظَمِ ضَرَبَ الْمَلَائِكَةُ
الْحَلْقَةَ ضَرْبَةً فَتَصِرُّ صَرِيراً يَبْلُغُ
صَوْتُ صَرِيرِهَا كُلَّ حَوْرَاءَ أَعَدَّهَا اللَّهُ
عَزَّ وَ جَلَّ لِأَوْلِيَائِهِ فِى الْجِنَانِ
فَيَتَبَاشَرْنَ بِهِمْ إِذَا سَمِعْنَ صَرِيرَ
الْحَلْقَةِ فَيَقُولُ بَعْضُهُنَّ لِبَعْضٍ قَدْ
جَاءَنَا أَوْلِيَاءُ اللَّهِ
فَيُفْتَحُ لَهُمُ الْبَابُ فَيَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ
وَ تُشْرِفُ عَلَيْهِمْ أَزْوَاجُهُمْ مِنَ الْحُورِ
الْعِينِ وَ الْآدَمِيِّينَ فَيَقُلْنَ مَرْحَباً
بِكُمْ فَمَا كَانَ أَشَدَّ شَوْقَنَا إِلَيْكُمْ وَ
يَقُولُ لَهُنَّ أَوْلِيَاءُ اللَّهِ مِثْلَ ذَلِكَ
فَقَالَ عَلِيٌّ ع يَا رَسُولَ اللَّهِ أَخْبِرْنَا
عَنْ قَوْلِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ غُرَفٌ مِنْ
فَوْقِها غُرَفٌ مَبْنِيَّةٌ بِمَا ذَا بُنِيَتْ يَا
رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ يَا عَلِيُّ تِلْكَ غُرَفٌ
بَنَاهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِأَوْلِيَائِهِ
بِالدُّرِّ وَ الْيَاقُوتِ وَ الزَّبَرْجَدِ
سُقُوفُهَا الذَّهَبُ مَحْبُوكَةٌ بِالْفِضَّةِ
لِكُلِّ غُرْفَةٍ مِنْهَا أَلْفُ بَابٍ مِنْ ذَهَبٍ
عَلَى كُلِّ بَابٍ مِنْهَا مَلَكٌ مُوَكَّلٌ بِهِ
فِيهَا فُرُشٌ مَرْفُوعَةٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ
مِنَ الْحَرِيرِ وَ الدِّيبَاجِ بِأَلْوَانٍ
مُخْتَلِفَةٍ وَ حَشْوُهَا الْمِسْكُ وَ الْكَافُورُ
وَ الْعَنْبَرُ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ
جَلَّ وَ فُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ إِذَا أُدْخِلَ
الْمُؤْمِنُ إِلَى مَنَازِلِهِ فِى الْجَنَّةِ وَ
وُضِعَ عَلَى رَأْسِهِ تَاجُ الْمُلْكِ وَ
الْكَرَامَةِ أُلْبِسَ حُلَلَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ
وَ الْيَاقُوتِ وَ الدُّرِّ الْمَنْظُومِ فِى
الْإِكْلِيلِ تَحْتَ التَّاجِ قَالَ وَ أُلْبِسَ
سَبْعِينَ حُلَّةَ حَرِيرٍ بِأَلْوَانٍ مُخْتَلِفَةٍ
وَ ضُرُوبٍ مُخْتَلِفَةٍ مَنْسُوجَةً بِالذَّهَبِ وَ
الْفِضَّةِ وَ اللُّؤْلُؤِ وَ الْيَاقُوتِ الْأَحْمَرِ
فَذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ يُحَلَّوْنَ فِيها
مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَ لُؤْلُؤ اً وَ
لِباسُهُمْ فِيها حَرِيرٌ فَإِذَا جَلَسَ الْمُؤْمِنُ
عَلَى سَرِيرِهِ اهْتَزَّ سَرِيرُهُ فَرَحاً فَإِذَا
اسْتَقَرَّ لِوَلِيِّ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ
مَنَازِلُهُ فِى الْجِنَانِ اسْتَأْذَنَ عَلَيْهِ
الْمَلَكُ الْمُوَكَّلُ بِجِنَانِهِ لِيُهَنِّئَهُ
بِكَرَامَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِيَّاهُ
فَيَقُولُ لَهُ خُدَّامُ الْمُؤْمِنِ مِنَ
الْوُصَفَاءِ وَ الْوَصَائِفِ مَكَانَكَ فَإِنَّ
وَلِيَّ اللَّهِ قَدِ اتَّكَأَ عَلَى أَرِيكَتِهِ وَ
زَوْجَتُهُ الْحَوْرَاءُ تَهَيَّأُ لَهُ فَاصْبِرْ
لِوَلِيِّ اللَّهِ قَالَ فَتَخْرُجُ عَلَيْهِ
زَوْجَتُهُ الْحَوْرَاءُ مِنْ خَيْمَةٍ لَهَا تَمْشِى
مُقْبِلَةً وَ حَوْلَهَا وَصَائِفُهَا وَ عَلَيْهَا
سَبْعُونَ حُلَّةً مَنْسُوجَةً بِالْيَاقُوتِ وَ
اللُّؤْلُؤِ وَ الزَّبَرْجَدِ وَ هِيَ مِنْ مِسْكٍ وَ
عَنْبَرٍ وَ عَلَى رَأْسِهَا تَاجُ الْكَرَامَةِ وَ
عَلَيْهَا نَعْلَانِ مِنْ ذَهَبٍ مُكَلَّلَتَانِ
بِالْيَاقُوتِ وَ اللُّؤْلُؤِ شِرَاكُهُمَا يَاقُوتٌ
أَحْمَرُ فَإِذَا دَنَتْ مِنْ وَلِيِّ اللَّهِ فَهَمَّ
أَنْ يَقُومَ إِلَيْهَا شَوْقاً فَتَقُولُ لَهُ يَا
وَلِيَّ اللَّهِ لَيْسَ هَذَا يَوْمَ تَعَبٍ وَ لَا
نَصَبٍ فَلَا تَقُمْ أَنَا لَكَ وَ أَنْتَ لِى قَالَ
فَيَعْتَنِقَانِ مِقْدَارَ خَمْسِمِائَةِ عَامٍ مِنْ
أَعْوَامِ الدُّنْيَا لَا يُمِلُّهَا وَ لَا تُمِلُّهُ
قَالَ فَإِذَا فَتَرَ بَعْضَ الْفُتُورِ مِنْ غَيْرِ
مَلَالَةٍ نَظَرَ إِلَى عُنُقِهَا فَإِذَا عَلَيْهَا
قَلَائِدُ مِنْ قَصَبٍ مِنْ يَاقُوتٍ أَحْمَرَ
وَسَطُهَا لَوْحٌ صَفْحَتُهُ دُرَّةٌ مَكْتُوبٌ فِيهَا
أَنْتَ يَا وَلِيَّ اللَّهِ حَبِيبِي وَ أَنَا
الْحَوْرَاءُ حَبِيبَتُكَ إِلَيْكَ تَنَاهَتْ نَفْسِى
وَ إِلَيَّ تَنَاهَتْ نَفْسُكَ ثُمَّ يَبْعَثُ اللَّهُ
إِلَيْهِ أَلْفَ مَلَكٍ يُهَنِّئُونَهُ بِالْجَنَّةِ
وَ يُزَوِّجُونَهُ بِالْحَوْرَاءِ
قَالَ: فَيَنْتَهُونَ إِلَى أَوَّلِ بَابٍ مِنْ
جِنَانِهِ فَيَقُولُونَ لِلْمَلَكِ الْمُوَكَّلِ
بِأَبْوَابِ جِنَانِهِ اسْتَأْذِنْ لَنَا عَلَى
وَلِيِّ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ بَعَثَنَا إِلَيْهِ
نُهَنِّئُهُ فَيَقُولُ لَهُمُ الْمَلَكُ حَتَّى
أَقُولَ لِلْحَاجِبِ فَيُعْلِمَهُ بِمَكَانِكُمْ قَالَ
فَيَدْخُلُ الْمَلَكُ إِلَى الْحَاجِبِ وَ بَيْنَهُ وَ
بَيْنَ الْحَاجِبِ ثَلَاثُ جِنَانٍ حَتَّى يَنْتَهِيَ
إِلَى أَوَّلِ بَابٍ فَيَقُولُ لِلْحَاجِبِ إِنَّ
عَلَى بَابِ الْعَرْصَةِ أَلْفَ مَلَكٍ أَرْسَلَهُمْ
رَبُّ الْعَالَمِينَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى
لِيُهَنِّئُوا وَلِيَّ اللَّهِ وَ قَدْ سَأَلُونِي
أَنْ آذَنَ لَهُمْ عَلَيْهِ فَيَقُولُ الْحَاجِبُ
إِنَّهُ لَيَعْظُمُ عَلَيَّ أَنْ أَسْتَأْذِنَ
لِأَحَدٍ عَلَى وَلِيِّ اللَّهِ وَ هُوَ مَعَ
زَوْجَتِهِ الْحَوْرَاءِ قَالَ وَ بَيْنَ الْحَاجِبِ
وَ بَيْنَ وَلِيِّ اللَّهِ جَنَّتَانِ قَالَ
فَيَدْخُلُ الْحَاجِبُ إِلَى الْقَيِّمِ فَيَقُولُ
لَهُ إِنَّ عَلَى بَابِ الْعَرْصَةِ أَلْفَ مَلَكٍ
أَرْسَلَهُمْ رَبُّ الْعِزَّةِ يُهَنِّئُونَ وَلِيَّ
اللَّهِ فَاسْتَأْذِنْ لَهُمْ فَيَتَقَدَّمُ
الْقَيِّمُ إِلَى الْخُدَّامِ فَيَقُولُ لَهُمْ إِنَّ
رُسُلَ الْجَبَّارِ عَلَى بَابِ الْعَرْصَةِ وَ هُمْ
أَلْفُ مَلَكٍ أَرْسَلَهُمُ اللَّهُ يُهَنِّئُونَ
وَلِيَّ اللَّهِ فَأَعْلِمُوهُ بِمَكَانِهِمْ قَالَ
فَيُعْلِمُونَهُ فَيُؤْذَنُ لِلْمَلَائِكَةِ
فَيَدْخُلُونَ عَلَى وَلِيِّ اللَّهِ وَ هُوَ فِى
الْغُرْفَةِ وَ لَهَا أَلْفُ بَابٍ وَ عَلَى كُلِّ
بَابٍ مِنْ أَبْوَابِهَا مَلَكٌ مُوَكَّلٌ بِهِ
فَإِذَا أُذِنَ لِلْمَلَائِكَةِ بِالدُّخُولِ عَلَى
وَلِيِّ اللَّهِ فَتَحَ كُلُّ مَلَكٍ بَابَهُ
الْمُوَكَّلَ بِهِ قَالَ فَيُدْخِلُ الْقَيِّمُ كُلَّ
مَلَكٍ مِنْ بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ الْغُرْفَةِ قَالَ
فَيُبَلِّغُونَهُ رِسَالَةَ الْجَبَّارِ جَلَّ وَ
عَزَّ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَعَالَى وَ
الْمَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بابٍ
مِنْ أَبْوَابِ الْغُرْفَةِ سَلامٌ عَلَيْكُمْ إِلَى
آخِرِ الْآيَةِ قَالَ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ جَلَّ وَ
عَزَّ وَ إِذا رَأَيْتَ ثَمَّ رَأَيْتَ نَعِيماً وَ
مُلْكاً كَبِيراً يَعْنِى بِذَلِكَ وَلِيَّ اللَّهِ وَ
مَا هُوَ فِيهِ مِنَ الْكَرَامَةِ وَ النَّعِيمِ وَ
الْمُلْكِ الْعَظِيمِ الْكَبِيرِ إِنَّ الْمَلَائِكَةَ
مِنْ رُسُلِ اللَّهِ عَزَّ ذِكْرُهُ يَسْتَأْذِنُونَ [
فِى الدُّخُولِ ] عَلَيْهِ فَلَا يَدْخُلُونَ عَلَيْهِ
إِلَّا بِإِذْنِهِ فَلِذَلِكَ الْمُلْكُ الْعَظِيمُ
الْكَبِيرُ قَالَ وَ الْأَنْهَارُ تَجْرِى مِنْ تَحْتِ
مَسَاكِنِهِمْ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ
جَلَّ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ وَ
الثِّمَارُ دَانِيَةٌ مِنْهُمْ وَ هُوَ قَوْلُهُ عَزَّ
وَ جَلَّ وَ دانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلالُها وَ
ذُلِّلَتْ قُطُوفُها تَذْلِيلًا مِنْ قُرْبِهَا
مِنْهُمْ يَتَنَاوَلُ الْمُؤْمِنُ مِنَ النَّوْعِ
الَّذِى يَشْتَهِيهِ مِنَ الثِّمَارِ بِفِيهِ وَ هُوَ
مُتَّكِئٌ وَ إِنَّ الْأَنْوَاعَ مِنَ الْفَاكِهَةِ
لَيَقُلْنَ لِوَلِيِّ اللَّهِ يَا وَلِيَّ اللَّهِ
كُلْنِي قَبْلَ أَنْ تَأْكُلَ هَذَا قَبْلِي
قَالَ وَ لَيْسَ مِنْ مُؤْمِنٍ فِى الْجَنَّةِ إِلَّا
وَ لَهُ جِنَانٌ كَثِيرَةٌ مَعْرُوشَاتٌ وَ غَيْرُ
مَعْرُوشَاتٍ وَ أَنْهَارٌ مِنْ خَمْرٍ وَ أَنْهَارٌ
مِنْ مَاءٍ وَ أَنْهَارٌ مِنْ لَبَنٍ وَ أَنْهَارٌ
مِنْ عَسَلٍ فَإِذَا دَعَا وَلِيُّ اللَّهِ
بِغِذَائِهِ أُتِيَ بِمَا تَشْتَهِي نَفْسُهُ عِنْدَ
طَلَبِهِ الْغِذَاءَ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُسَمِّيَ
شَهْوَتَهُ قَالَ ثُمَّ يَتَخَلَّى مَعَ إِخْوَانِهِ
وَ يَزُورُ بَعْضُهُمْ بَعْضاً وَ يَتَنَعَّمُونَ فِى
جَنَّاتِهِمْ فِى ظِلٍّ مَمْدُودٍ فِى مِثْلِ مَا
بَيْنَ طُلُوعِ الْفَجْرِ إِلَى طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ
أَطْيَبُ مِنْ ذَلِكَ لِكُلِّ مُؤْمِنٍ سَبْعُونَ
زَوْجَةً حَوْرَاءَ وَ أَرْبَعُ نِسْوَةٍ مِنَ
الْآدَمِيِّينَ وَ الْمُؤْمِنُ سَاعَةً مَعَ
الْحَوْرَاءِ وَ سَاعَةً مَعَ الْآدَمِيَّةِ وَ
سَاعَةً يَخْلُو بِنَفْسِهِ عَلَى الْأَرَائِكِ
مُتَّكِئاً يَنْظُرُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ وَ إِنَّ
الْمُؤْمِنَ لَيَغْشَاهُ شُعَاعُ نُورٍ وَ هُوَ عَلَى
أَرِيكَتِهِ وَ يَقُولُ لِخُدَّامِهِ مَا هَذَا
الشُّعَاعُ اللَّامِعُ لَعَلَّ الْجَبَّارَ لَحَظَنِى
فَيَقُولُ لَهُ خُدَّامُهُ قُدُّوسٌ قُدُّوسٌ جَلَّ
جَلَالُ اللَّهِ بَلْ هَذِهِ حَوْرَاءُ مِنْ نِسَائِكَ
مِمَّنْ لَمْ تَدْخُلْ بِهَا بَعْدُ قَدْ أَشْرَفَتْ
عَلَيْكَ مِنْ خَيْمَتِهَا شَوْقاً إِلَيْكَ وَ قَدْ
تَعَرَّضَتْ لَكَ وَ أَحَبَّتْ لِقَاءَكَ فَلَمَّا
أَنْ رَأَتْكَ مُتَّكِئاً عَلَى سَرِيرِكَ تَبَسَّمَتْ
نَحْوَكَ شَوْقاً إِلَيْكَ فَالشُّعَاعُ الَّذِى
رَأَيْتَ وَ النُّورُ الَّذِى غَشِيَكَ هُوَ مِنْ
بَيَاضِ ثَغْرِهَا وَ صَفَائِهِ وَ نَقَائِهِ وَ
رِقَّتِهِ قَالَ فَيَقُولُ وَلِيُّ اللَّهِ ائْذَنُوا
لَهَا فَتَنْزِلَ إِلَيَّ فَيَبْتَدِرُ إِلَيْهَا
أَلْفُ وَصِيفٍ وَ أَلْفُ وَصِيفَةٍ يُبَشِّرُونَهَا
بِذَلِكَ فَتَنْزِلُ إِلَيْهِ مِنْ خَيْمَتِهَا وَ
عَلَيْهَا سَبْعُونَ حُلَّةً مَنْسُوجَةً بِالذَّهَبِ
وَ الْفِضَّةِ مُكَلَّلَةً بِالدُّرِّ وَ الْيَاقُوتِ
وَ الزَّبَرْجَدِ صِبْغُهُنَّ الْمِسْكُ وَ
الْعَنْبَرُ بِأَلْوَانٍ مُخْتَلِفَةٍ يُرَى مُخُّ
سَاقِهَا مِنْ وَرَاءِ سَبْعِينَ حُلَّةً طُولُهَا
سَبْعُونَ ذِرَاعاً وَ عَرْضُ مَا بَيْنَ
مَنْكِبَيْهَا عَشَرَةُ أَذْرُعٍ فَإِذَا دَنَتْ مِنْ
وَلِيِّ اللَّهِ أَقْبَلَ الْخُدَّامُ بِصَحَائِفِ
الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ فِيهَا الدُّرُّ وَ
الْيَاقُوتُ وَ الزَّبَرْجَدُ فَيَنْثُرُونَهَا
عَلَيْهَا ثُمَّ يُعَانِقُهَا وَ تُعَانِقُهُ فَلَا
يَمَلُّ وَ لَا تَمَلُّ قَالَ ثُمَّ قَالَ أَبُو
جَعْفَرٍ ع أَمَّا الْجِنَانُ الْمَذْكُورَةُ فِى
الْكِتَابِ فَإِنَّهُنَّ جَنَّةُ عَدْنٍ وَ جَنَّةُ
الْفِرْدَوْسِ وَ جَنَّةُ نَعِيمٍ وَ جَنَّةُ
الْمَأْوَى قَالَ وَ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
جِنَاناً مَحْفُوفَةً بِهَذِهِ الْجِنَانِ وَ إِنَّ
الْمُؤْمِنَ لَيَكُونُ لَهُ مِنَ الْجِنَانِ مَا
أَحَبَّ وَ اشْتَهَى يَتَنَعَّمُ فِيهِنَّ كَيْفَ
يَشَاءُ وَ إِذَا أَرَادَ الْمُؤْمِنُ شَيْئاً أَوِ
اشْتَهَى إِنَّمَا دَعْوَاهُ فِيهَا إِذَا أَرَادَ
أَنْ يَقُولَ سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ فَإِذَا قَالَهَا
تَبَادَرَتْ إِلَيْهِ الْخَدَمُ بِمَا اشْتَهَى مِنْ
غَيْرِ أَنْ يَكُونَ طَلَبَهُ مِنْهُمْ أَوْ أَمَرَ
بِهِ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
دَعْواهُمْ فِيها سُبْحانَكَ اللّهُمَّ وَ
تَحِيَّتُهُمْ فِيها سَلامٌ يَعْنِى الْخُدَّامَ قَالَ
وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ
الْعالَمِينَ يَعْنِى بِذَلِكَ عِنْدَ مَا يَقْضُونَ
مِنْ لَذَّاتِهِمْ مِنَ الْجِمَاعِ وَ الطَّعَامِ وَ
الشَّرَابِ يَحْمَدُونَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عِنْدَ
فَرَاغَتِهِمْ وَ أَمَّا قَوْلُهُ أُولئِكَ لَهُمْ
رِزْقٌ مَعْلُومٌ قَالَ يَعْلَمُهُ الْخُدَّامُ
فَيَأْتُونَ بِهِ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ قَبْلَ أَنْ
يَسْأَلُوهُمْ إِيَّاهُ وَ أَمَّا قَوْلُهُ عَزَّ وَ
جَلَّ فَواكِهُ وَ هُمْ مُكْرَمُونَ قَالَ فَإِنَّهُمْ
لَا يَشْتَهُونَ شَيْئاً فِى الْجَنَّةِ إِلَّا
أُكْرِمُوا بِهِ
|
حديث بهشتها و اشتران :
((69- امام باقر (عليه السلام )
فرمود: از رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) در مورد گفتار
خداى عزوجل پرسش شد(كه فرمايد): (روزى كه پرهيزكاران را
محشور كنيم كه به پيشگاه خداى رحمان وارد شوند) (سوره مريم
آيه 85) فرمود: اى على اين وارد شوندگان جز سوارانى
نيستند، اينان مردانى هستند كه از خدا مى ترسند و خدا نيز
دوستان دوستشان دارد و آنها را مخصوص خويش ساخته و
كردارشان را پسنديده و پرهيزكارانشان ناميده است ، سپس
فرمود: اى على سوگند بدانكه دانه را شكافت و جاندار را
آفريد كه به راستى آنها از گورهاى خويش بيرون آيند و
فرشتگان به استقبالشان آيند با اشترانى از شتران عزت كه بر
آنها است پالانهائى از طلا كه به در و ياقوت پوشيده است و
روپوش آنها پارچه ديبا و زربفت است ، و مهار آن شتران
طنابى ارغوانى است كه آنها را بوسيله آن شتران به محشر مى
برند، و به همراه هر مردى هزار فرشته از پيش رو و از راست
و چپشان هست كه آنها را با اين تزيينات به جلو برند تا به
درب بزرگ بهشت برسانند، و دم در بهشت درختى است كه از سايه
هر برگ آن هزار نفر از مردم مى توانند استفاده كنند، و در
طرف راست درخت چشمه اى پاك و پاكيزه است .
فرمود: پس از آن چشمه جرعه اى مى نوشند كه خدا بوسيله همان
جرعه حسد را از دلهاشان پاك كند و موها را از تنشان بريزد،
و اين است گفتار خداى عزوجل (كه فرمايد): (و نوشاندشان
پروردگارشان آشاميدنى پاك ) (سوره دهر آيه 21) (يعنى ) از
اين چشمه پاكيزه .
فرمود: سپس به سوى چشمه ديگرى كه در سمت چپ آن درخت است
باز گردند و در آن غسل كنند و آن چشمه زندگى است كه پس از
آن هرگز نخواهند مرد، فرمود: سپس در پيشاپيش عرش آنانرا
واميدارند در حاليكه بكلى از تمام آفات و بيماريها و گرما
و سرما آسوده شده اند پس خداى جل ذكره بفرشتگانى كه همراه
آنان هستند فرمايد: دوستان مرا به بهشت بريد و با مخلوقات
ديگر متوقفشان نكنيد زيرا خوشنودى من بر ايشان پيشى جسته و
رحمتم بر اينها واجب گشته و چگونه بخواهم تا آنها را با
خوب كرداران و بدكاران نگاه دارم . فرمود: پس فرشتگان آنها
را به سوى بهشت برند و چون به درب بزرگ بهشت رسند فرشتگان
ضربه اى به حلقه در زنند كه صداى آن بصورت آژيرى بلند بر
آيد و آن آژير بگوش هر حوريه اى كه خداى عزوجل براى دوستان
در بهشت آماده كرده برسد، و با شنيدن آن صدا بيكديگر مژده
دهند و بهم بگويند: دوستان خدا به نزد ما آمدند.
در اين هنگام در باز شود و اينان داخل بهشت شوند و همسران
حورالعين آنها و ساير آدميزادگان (كه در آنجا هستند)
سركشيده و به آنها گويند: خوش آمديد كه به راستى چقدر
اشتياق ما بديدار شما شديد بود، آن دوستان خدا نيز مانند
همين سخن را به آنها گويند.
على (عليه السلام ) عرض كرد: اى رسول خدا بفرمائيد: اينكه
خدا مى فرمايد: (غرفه هاى ساخته اى كه روى آنها غرفه هاى
ديگرى است ) (سوره زمر آيه 20 با مختصر اختلافى ) اين غرفه
ها روى چه ساخته شده ؟ فرمود: اى على اينها غرفه هائى است
كه خداى عزوجل از در و ياقوت و زبرجد براى دوستانش ساخته ،
سقفهايش طلا است كه با نقره بكار رفته ، هر غرفه اى هزار
در طلا دارد، دم هر درى از آنها فرشته اى گماشته شده ، در
آنها فرشهائى است گرانقدر كه روى هم افتاده و از حرير و
ديبا است و به رنگهاى گوناگون است و لايه آنها از مشك و
كافور و عنبر است (و همين است گفتار خداى عزوجل (و فرشهاى
گرانقيمت ) (سوره واقعه آيه 34).
و هنگاميكه مؤ من را به منزلهايش در بهشت وارد كنند بر سرش
تاج سلطنت و كرامت نهند و جامه هاى طلا و نقره و ياقوت و
مرواريدى كه برشته در آورده شده در افسر پادشاهى زير تاج
بپوشند.
فرمود: و هفتاد جامه حرير به رنگهاى گوناگون و انواع ديگرى
از جامه هائى كه با طلا و نقره و مرواريد و ياقوت قرمز
بافته شده ببر كنند، و اين است (معناى ) گفتار خداى عزوجل
: (و زيور كنند در آنجا دستبندها از طلا و مرواريد و لباس
ايشان در آنجا ديبا است ) (سوره حج آيه 22).
و چون مؤ من روى تختش بنشيند آن تخت از شادى به جنبش در
آيد، و چون دوست خداى عزوجل جايگاهش در بهشت مستقر گردد
فرشته اى كه بر بهشتهايش گماشته شده از او اجازه خواهد تا
براى تهنيتش بدين كرامتى كه خداى عزوجل به او فرموده نزدش
برود.
غلام كنيزان خدمتكار و دربان آن مؤ من بفرشته مزبور گويند:
همين جا باش كه اينك دوست خدا روى تختش تكيه زده و همسر
حوريش خود را براى او مهيا ساخته و تو بايد براى دوست خدا
همين جا درنگ كنى .
فرمود: پس همسر حوريه اش از خيمه بيرون آيد و هم چنان به
جلو رود و گرداگردش كنيزكان باشند، و بر تنش هفتاد جامه
بافته به ياقوت و مرواريد و زبرجد است ، و كه اصل آن از
مشك و عنبر مى باشد و بر سرش تاج كرامت قرار دارد، و بر
پايش نعلين بند دارى از طلا است كه به ياقوت و مرواريد
پوشيده شده و بند آن از ياقوت قرمز است و چون به دوست خدا
نزديك شود او از شوقى كه به او پيدا كند مى خواهد (كه براى
پذيرائى همسر حوريه اش ) از جا برخيزد، حوريه به او گويد:
اى دوست خدا امروز روز رنج و زحمت نيست از جايت حركت مكن
كه من از توام و تو از منى .
فرمود: پس آنها به اندازه پانصد سال از سالهاى دنيا يكديگر
را در آغوش كشند كه نه او از اين مرد سير شود، و نه اين
مرد از او خسته و ملول گردد. و چون كمى سستى در بدن آن مرد
پيدا شود بدون آنكه خستگى پيدا كرده باشد بگردن آن حوريه
نظر افكند و در آن گلوبندهائى از شاخه ياقوت قرمز بنگرد كه
در وسط آن لوحى است و صفحه آن لوح از در (سفيد) است و در
آن نوشته شده : تو اى ولى خدا محبوب منى و من نيز حوريه و
محبوب توام ، جان من براى تو و جان تو براى من است سپس
خداوند هزار فرشته بفرستد تا آنمرد را به بهشت تهنيت
گويند، و او را به همسرى آن حوريه در آورند.
فرمود: آن فرشتگان به نخستين در بهشت او برسند و بفرشته اى
كه گماشته به آن درها است گويند: از دوست خدا براى ما اذن
ملاقات بگير كه خدا ما را فرستاده تا به او تهنيت و تبريك
گوئيم ، فرشته به آنها گويد: بايستيد تا به دربان گويم و
دربان او را از ورود شما آگاه كند، (آنها بايستند و) فرشته
به سراغ دربان كه فاصله اش با او سه باغ بهشتى است بيايد و
چون به نخستين در ورودى رسد به دربان گويد: در جلوى در
هزار فرشته ايستاده اند كه آنها را پروردگار جهانيان تبارك
و تعالى فرستاده تا به اين دوست خدا تبريك گويند، و از من
درخواست كرده اند تا براى ايشان اذن ورود تحصيل كنم ،
دربان گويد: به راستى كه براى من سخت و گرانست در اينحال
كه دوست خدا با همسر حوريه اش خلوت كرده براى هيچكس اذن
ملاقات بگيرم . فرمود: و فاصله دربان تا آن دوست خدا دو
باغ است .
فرمود: پس آن دربان به نزد پيشكار مخصوص رود و به او
بگويد: در دم در هزار فرشته اند كه پروردگار عزت آنانرا
فرستاده تا به ولى خدا تبريك گويند براى ايشان اذن ورود
بگير، پيشكار مخصوص به نزد خدمتكاران رود و به آنها گويد:
همانا فرستادگان خداى جبار در دم در به انتظار اذن ورود
ايستاده اند و آنها هزار فرشته اند كه خداوند ايشانرا
فرستاده تا به ولى خدا تبريك گويند، پس دوست خدا را از
جايگاه ايشان آگاه كنيد، آنان نيز اطلاع مى دهند و اجازه
ورود براى فرشتگان مى گيرند و آنها به نزد دوست خدا درآيند
در آن غرفه اى كه هزار در دارد و بر هر درى از درها فرشته
اى گماشته شده ، و چون اذن ورود فرشتگان مزبور صادر مى
گردد هر يك از گماشتگان مزبور درى را كه بر آن موكل هستند
بگشايند.
فرمود: در اين وقت پيشكار مخصوص هر يك از آن فرشته را از
درى وارد كند و آنان پيغام خداى جبار عزوجل را به دوست خدا
برسانند، و اين است گفتار خداى تعالى (كه فرمايد): (و
فرشتگان در آيند بر ايشان از هر درى (يعنى از درهاى غرفه )
- و بگويند - درود بر شما...) تا آخر آيه (23 از سوره
رعد).
فرمود: و همين است گفتار خداى عزوجل (و چون بنگرى و باز هم
بنگرى نعمت و سلطنت بزرگى است ) (سوره انسان آيه 23) و
مقصود در اين آيه دوست خدا و آن كرامت و نعمتها و سلطنت
بزرگ و باشكوهى است كه او دارد. كه به راستى فرشتگان
فرستاده خداى عز ذكره براى ورود از او تحصيل اجازه كنند و
بدون اذن او وارد نشوند، و اين است سلطنت بزرگ با شكوه .
فرمود: و نهرها از زير مسكنهاى ايشان روان است و اين است
معناى گفتار خداى تعالى : (و از جايگاهشان جويها روان است
) (سوره كهف آيه 31) و ميوه ها بدانها نزديك است و همين
است گفتار خداى عزوجل : (و سايه هاى آن بر سرشان نزديك است
، و ميوه هاى آن بخوبى فرو افتاده است ) (سوره دهر آيه
14)، و از بس نزديك است مؤ من همانطور كه بر تخت خويش تكيه
زده با دهان خود ميوه مورد نظرش را بچيند، و هر يك از
انواع ميوه ها به آن دوست خدا گويند: مرا بخور پيش از آنكه
آن يك را بخورى .
فرمود: و در بهشت هيچ مؤ منى نيست جز آنكه براى او بهشتهاى
بسيارى است كه داراى درختهاى افراشته و غير افراشته ، و
نهرهائى از مى ، و نهرهائى از آب ، و نهرهايى از شير و
نهرهائى از عسل مى باشد، و چون دوست خدا طعام خويش را طلب
كند بدون آنكه اظهار كند چه نوع غذائى مى خواهد همان را كه
دلش مى خواهد برايش حاضر كنند. فرمود: سپس با دوستان و
برادران خويش خلوت كند و همديگر را ببينند، و در بهشتهاى
خويش متنعم باشند در زير سايه هائى كشيده (كه هواى آن در
لطافت ) بمانند هواى (بين الطلوعين ) ما بين زدن سپيده دم
تا زدن خورشيد است . و براى هر مؤ منى هفتاد زن حوريه و
چهار زن آدمى است ، و مؤ من ساعتى را با همسر حوريه و
ساعتى را با همسر آدمى است و ساعتى را نيز با خويش خلوت
كند و بر تخت خود تكيه زند و به يكديگر نگاه كنند، و همانا
مؤ من را هم چنانكه بر تخت تكيه زده پرتوى از نور فرا گيرد
(كه در شگفت شود و) به خدمتكاران خود گويد: اين پرتو
درخشان چيست ؟ شايد خداى جبار به من توجهى فرموده ؟
خدمتكاران گويند: منزه است ، منزه است ، (خداى عزوجل ) و
فرازمند است جلال خدا، نه (توجه حق نيست ) بلكه اين حوريه
ايست از همسران تو كه تا كنون ديدارش نكرده اى و از روى
اشتياقى كه به تو داشته همينكه تو را روى تخت ديده كه تكيه
زده اى خود را به تو نمايانده و شيفته ديدارت گشته و از
روى شوق تبسمى بر لب آورده و اين پرتوى كه ديدى و نورى كه
تو را فرا گرفت از سفيدى دندان پيشين او و صفا و پاكيزگى و
لطافت آن دندانها است .
فرمود: دوست خدا گويد: اجازه اش بدهيد تا پيش من آيد، پس
هزار غلام و كنيز به نزدش بشتابند و او را به اين جريان
مژده دهند، و در اين هنگام از خيمه خويش فرود آيد و بر تنش
هفتاد رقم پيراهن است كه از زر و سيم بافته شده و به
مرواريد و ياقوت و زبرجد پوشيده شده و به مشك و عنبر به
رنگهاى گوناگون رنگ آميزى شده ، و مغز ساق پايش از زير
هفتاد پيراهن ديده مى شود، قامتش هفتاد ذراع ، و پهناى ما
بين دو شانه اش ده ذراع است ، و چون به دوست خدا نزديك شود
خدمتكاران پيش آيند و سينى هائى از طلا و نقره در دست
دارند كه پر از مرواريد و ياقوت و زبرجد است و آنها را بر
سر آن حوريه بريزند، سپس با دوست خدا يكديگر را در آغوش
كشند و هيچيك از هم خسته و دلتنگ نشوند.
امام باقر (عليه السلام ) در دنباله حديث فرمود: و اما
بهشتهائى كه در قرآن ذكر شده عبارت است از: بهشت عدن ،
بهشت فردوس ، بهشت نعيم ، بهشت ماءوى ، و خداى عزوجل
بهشتهاى ديگر دارد كه اين بهشتها را در بر گرفته ، و هر مؤ
منى به هر اندازه كه بخواهد بهشت دارد، و به هر طور كه
بخواهد زندگى و خوشگذرانى كند، و دعا و اظهار خواسته شان
در آنجا به اين است كه گويند: (خدايا منزهى تو) و چون (يكى
از آنها) اين جمله را گفت خدمتكاران بدون آنكه خواسته اش
را به زبان آرد و دستورى به آنها دهد همانرا كه مى خواهد
برايش حاضر كنند، و همين است گفتار خداى عزوجل (كه
فرمايد): (دعايشان در آنجا (خدايا منزهى تو) و درودشان
(سلام ) است ) يعنى درود خدمتكاران ، (و ختم دعايشان به
اين است كه گويند: ستايش خاص پروردگار جهانيان است ) (سوره
يونس آيه 11) فرمود: يعنى هنگامى كه از لذتهاى خود كه از
جماع و خوراكى و آشاميدنى مى برند فراغت يابند در آن هنگام
خداى عزوجل را ستايش كنند.
و اما گفتار خداوند (كه فرمايد): (آنان برايشان روزى معينى
است ) (سوره صافات آيه 41) فرمود: يعنى خدمتكاران آن را مى
دانند و پيش از آنكه دوستان خدا از آنها بخواهند نزدشان
بياورند، و اما گفتار خداى عزوجل (كه به دنبال آيه فوق
فرمايد): (...ميوه هائى است و آنها محترم و گرامى هستند)
فرمود: يعنى آنها چيزى در بهشت نخواهند جز آنكه بدان اكرام
شوند. ))
|
| 
