الروضه من الكافى يا گلستان آل محمد

ثقة الاسلام ابى جعفر محمد بن يعقوب بن اسحق الكلينى الرازى
ترجمه و شرح : سيد هاشم رسولى محلاتى

- ۱۶ -

حديث شماره : 80
أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَيْمُونٍ عَنْ أَبِى أُمَيَّةَ يُوسُفَ بْنِ ثَابِتِ بْنِ أَبِى سَعِيدَةَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُمْ قَالُوا حِينَ دَخَلُوا عَلَيْهِ إِنَّمَا أَحْبَبْنَاكُمْ لِقَرَابَتِكُمْ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ لِمَا أَوْجَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ حَقِّكُمْ مَا أَحْبَبْنَاكُمْ لِلدُّنْيَا نُصِيبُهَا مِنْكُمْ إِلَّا لِوَجْهِ اللَّهِ وَ الدَّارِ الْآخِرَةِ وَ لِيَصْلُحَ لِامْرِئٍ مِنَّا دِينُهُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع صَدَقْتُمْ صَدَقْتُمْ ثُمَّ قَالَ مَنْ أَحَبَّنَا كَانَ مَعَنَا أَوْ جَاءَ مَعَنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ هَكَذَا ثُمَّ جَمَعَ بَيْنَ السَّبَّابَتَيْنِ ثُمَّ قَالَ وَ اللَّهِ لَوْ أَنَّ رَجُلًا صَامَ النَّهَارَ وَ قَامَ اللَّيْلَ ثُمَّ لَقِيَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِغَيْرِ وَلَايَتِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ لَلَقِيَهُ وَ هُوَ عَنْهُ غَيْرُ رَاضٍ أَوْ سَاخِطٌ عَلَيْهِ ثُمَّ قَالَ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ما مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقاتُهُمْ إِلاّ أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللّهِ وَ بِرَسُولِهِ وَ لا يَأْتُونَ الصَّلاةَ إِلاّوَ هُمْ كُس الى وَ لا يُنْفِقُونَ إِلاّ وَ هُمْ كارِهُونَ فَلا تُعْجِبْكَ أَمْوالُهُمْ وَ لا أَوْلادُهُمْ إِنَّما يُرِيدُ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ بِها فِى الْحَياةِ الدُّنْيا وَ تَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَ هُمْ كافِرُونَ ثُمَّ قَالَ وَ كَذَلِكَ الْإِيمَانُ لَا يَضُرُّ مَعَهُ الْعَمَلُ وَ كَذَلِكَ الْكُفْرُ لَا يَنْفَعُ مَعَهُ الْعَمَلُ ثُمَّ قَالَ إِنْ تَكُونُوا وَحْدَانِيِّينَ فَقَدْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص ‍ وَحْدَانِيّاً يَدْعُو النَّاسَ فَلَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُ وَ كَانَ أَوَّلَ مَنِ اسْتَجَابَ لَهُ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع وَ قَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَنْتَ مِنِّى بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِيَّ بَعْدِي
((80- يوسف بن ثابت نقل كند كه هنگامى به خدمت امام صادق (عليه السلام ) شرفياب شدند و عرض كردند: اينكه ما شما را دوست داريم تنها به خاطر خويشاوندى شما است با رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) و به خاطر آن حقى است كه خداوند از شما به گردن ما واجب كرده است ! وگرنه ما براى اينكه مال دنيائى از شما به ما برسد دوستتان نداريم ، بلكه به خاطر رضاى خدا و رسيدن به خانه آخرت و براى آنكه هر يك از ماها دين خود را اصلاح كند!
گويد: امام صادق (عليه السلام ) فرمود: راست گفتيد، سپس فرمود: هر كه ما را دوست دارد با ما است - يا اينكه فرمود: همراه ما بيايد - در روز قيامت اينطور - سپس انگشتان سبابه هر دو دست خود را و شب را به عبادت بسر برده سپس خداى عزوجل را بدون ولايت و دوستى ما خاندان ديدار كند در حالى او را ديدار كرده كه از او خوشنود نيست و بلكه بر او خشمناك است .
سپس فرمود: و اين است گفتار خداى عزوجل (كه فرمايد): (چيزى مانع پذيرفتن خرجهاى اينها نشد جز آنكه به خدا و رسولش كافر شدند و به نماز نيايند جز با حال كسالت و تنبلى و چيزى هم (در راه خدا) خرج نكنند جز از روى كراهت ، و تو را بشگفت نياورد اموال آنها و نه اولادشان بلكه خدا مى خواهد تا آن را بوسيله آن در زندگى دنيا عذاب كند و به حال كفر جانشان در آيد) (سوره توبه آيه 54 - 55) سپس فرمود: ايمان هم اينچنين است كه كار بد (و گناه ) زيانى به او نزند (كه موجب خلود در دوزخ يا بى بهره گى از شفاعت و رحمت گردد) و كفر نيز چنين است كه عمل (نيك ) بدان سود نبخشد. آنگاه فرمود: اگر شما (در ميان مردم ) تنهائيد (و عموما با شما هم عقيده نيستند) رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) نيز تنها بود كه مردم را به خدا دعوت مى كرد و كسى از او نمى پذيرفت و نخستين كسى كه دعوتش را پذيرفت على بن ابى طالب (عليه السلام ) بود كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) به او فرمود: (مقام تو نسبت به من همانند مقام هارون است نسبت به موسى جز آنكه پيامبرى پس از من نيست ). ))

 

حديث شماره : 81
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى بْنِ عُبَيْدٍ عَنْ يُونُسَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِعَبَّادِ بْنِ كَثِيرٍ الْبَصْرِيِّ الصُّوفِيِّ وَيْحَكَ يَا عَبَّادُ غَرَّكَ أَنْ عَفَّ بَطْنُكَ وَ فَرْجُكَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ فِى كِتَابِهِ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّهَ وَ قُولُوا قَوْلًا سَدِيداً يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمالَكُمْ اعْلَمْ أَنَّهُ لَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنْكَ شَيْئاً حَتَّى تَقُولَ قَوْلًا عَدْلًا
((81- يونس (بن عبدالرحمن ) گويد: امام صادق (عليه السلام ) به عبادبن كثير بصرى صوفى فرمود: واى بر تو اى عباد! تو را مغرور و فريفته كرده است همين كه شكم و عورتت پارسا است ؟ همانا خداى عزوجل در قرآنش فرمايد: (اى كسانيكه ايمان آورده ايد از خدا بترسيد و سخن محكم و درست بگوئيد، تا كردار شما را خوب كند) (سوره احزاب آيه 70) بدانكه خداوند چيزى از تو نپذيرد، تا اينكه سخن درست بگوئى (و عقيده درستى داشته باشى ). ))

 

حديث شماره : 82
يُونُسُ عَنْ عَلِيِّ بْنِ شَجَرَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِى بِلَادِهِ خَمْسُ حُرَمٍ حُرْمَةُ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ حُرْمَةُ آلِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ حُرْمَةُ كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ حُرْمَةُ كَعْبَةِ اللَّهِ وَ حُرْمَةُ الْمُؤْمِنِ
((82- على بن شجرة از امام صادق (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: براى خداى عزوجل در شهرهايش پنج حرمت است (كه احترام آنها بر مردم لازم است ): حرمت رسول خدا (صلى الله عليه و آله )، حرمت خاندان رسول خدا (صلى الله عليه و آله )، حرمت كتاب خداى عزوجل ، حرمت كعبه خانه خدا، حرمت مؤ من . ))

 

حديث شماره : 83
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ أَبِى نَجْرَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْمُغِيرَةِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ إِذَا بَلَغَ الْمُؤْمِنُ أَرْبَعِينَ سَنَةً آمَنَهُ اللَّهُ مِنَ الْأَدْوَاءِ الثَّلَاثَةِ الْبَرَصِ وَ الْجُذَامِ وَ الْجُنُونِ فَإِذَا بَلَغَ الْخَمْسِينَ خَفَّفَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ حِسَابَهُ فَإِذَا بَلَغَ سِتِّينَ سَنَةً رَزَقَهُ اللَّهُ الْإِنَابَةَ فَإِذَا بَلَغَ السَّبْعِينَ أَحَبَّهُ أَهْلُ السَّمَاءِ فَإِذَا بَلَغَ الثَّمَانِينَ أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِإِثْبَاتِ حَسَنَاتِهِ وَ إِلْقَاءِ سَيِّئَاتِهِ فَإِذَا بَلَغَ التِّسْعِينَ غَفَرَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ وَ كُتِبَ أَسِيرَ اللَّهِ فِى أَرْضِهِ وَ فِى رِوَايَةٍ أُخْرَى فَإِذَا بَلَغَ الْمِائَةَ فَذَلِكَ أَرْذَلُ الْعُمُرِ
((83- على بن مغيرة گويد: شنيدم از امام صادق (عليه السلام ) كه مى فرمود: همينكه عمر شخص مؤ من به چهل سال برسد خداوند او را از سه درد ايمن سازد: پيسى ، و خوره ، و ديوانگى ، و چون به پنجاه سال رسيد خداوند حسابش را سبك كند، و چون به شصت سال رسد خداوند انابة (و بازگشت به سوى حق ) روزيش كند، و چون به هفتاد سال رسيد اهل آسمان او را دوست بدارند، و چون به هشتاد سال رسيد خداى عزوجل دستور فرمايد: كارهاى نيكش را يادداشت كنند و گناهانش را بريزند، و چون به نود سالگى رسد خداى تبارك و تعالى گناهان گذشته و آينده اش را بيامرزد و درباره اش نوشته شود: (اسير خدا در زمين ) و در روايت ديگرى است (كه فرمود): و اگر به صد سال برسد آن پست ترين درجات عمر است . ))

 

 

حديث شماره : 84
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ دَاوُدَ عَنْ سَيْفٍ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ الْعَبْدَ لَفِى فُسْحَةٍ مِنْ أَمْرِهِ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ أَرْبَعِينَ سَنَةً فَإِذَا بَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى مَلَكَيْهِ قَدْ عَمَّرْتُ عَبْدِى هَذَا عُمُراً فَغَلِّظَا وَ شَدِّدَا وَ تَحَفَّظَا وَ اكْتُبَا عَلَيْهِ قَلِيلَ عَمَلِهِ وَ كَثِيرَهُ وَ صَغِيرَهُ وَ كَبِيرَهُ
((84- ابو بصير گويد: امام صادق (عليه السلام ) فرمود: همانا بنده در آزادى و گسترشى است از كار خود تا به چهل سالگى ، و چون به چهل سالگى رسيد خداى عزوجل به دو فرشته اى كه بر او موكل هستند وحى كند من به بنده خود اين عمر را دادم ، از اين پس بر او سخت گيريد و كاملا مراقبش ‍ باشيد و هر كار كم و زياد و خرد و كلانش را بنويسيد. ))

 

 

حديث شماره : 85
عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الْحَلَبِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْوَبَاءِ يَكُونُ فِى نَاحِيَةِ الْمِصْرِ فَيَتَحَوَّلُ الرَّجُلُ إِلَى نَاحِيَةٍ أُخْرَى أَوْ يَكُونُ فِى مِصْرٍ فَيَخْرُجُ مِنْهُ إِلَى غَيْرِهِ فَقَالَ لَا بَأْسَ إِنَّمَا نَهَى رَسُولُ اللَّهِ ص عَنْ ذَلِكَ لِمَكَانِ رَبِيئَةٍ كَانَتْ بِحِيَالِ الْعَدُوِّ فَوَقَعَ فِيهِمُ الْوَبَاءُ فَهَرَبُوا مِنْهُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الْفَارُّ مِنْهُ كَالْفَارِّ مِنَ الزَّحْفِ كَرَاهِيَةَ أَنْ يَخْلُوَ مَرَاكِزُهُمْ
((85- حلبى گويد: از امام صادق (عليه السلام ) پرسيدم : در يك قسمت شهرى وبا آمده و مردى از اين قسمت به قسمت ديگر شهر منتقل گردد، يا در شهرى است و از آنجا به شهر ديگر منتقل شود (چگونه است )؟
فرمود عيبى ندارد، و اينكه پيغمبر (صلى الله عليه و آله )از اينكار نهى فرمود تنها در آنجائى بود كه ديده بانانى در برابر دشمن بودند و وباء در آنها پيدا شد، رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: هر كه از آنجا بگريزد همانند كسى است كه از جنگ با دشمن گريخته ، و اين سخن را فرمود، به خاطر آنكه نمى خواست آنها مراكز خود را خالى كنند (و راه را براى ورود دشمن باز كنند). ))

 

حديث شماره : 86
عَلِيٌّ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبِي مَالِكٍ الْحَضْرَمِيِّ عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ ثَلَاثَةٌ لَمْ يَنْجُ مِنْهَا نَبِيٌّ فَمَنْ دُونَهُ التَّفَكُّرُ فِى الْوَسْوَسَةِ فِى الْخَلْقِ وَ الطِّيَرَةُ وَ الْحَسَدُ إِلَّا أَنَّ الْمُؤْمِنَ لَا يَسْتَعْمِلُ حَسَدَهُ
((86- حمزة بن حمران گويد: امام صادق (عليه السلام ) فرمود: سه چيز است كه پيغمبر و كمتر از پيغمبر از آن رهائى نيابند:
1- تفكر كردن در وسوسه هاى راجع به خلقت و آفرينش (كه به انسان دست مى دهد).
2- فال بد زدن .
3- حسد بردن جز آنكه شخص با ايمان حسد خود را بكار نبندد (و بدنبال آن به فكر سلب نعمت از محسود نيفتد و كارى انجام ندهد).

شرح :
مجلسى (رحمة الله عليه ) در معناى قسمت سوم كه حسد است گويد: ظاهر اين حديث آنست كه حسدى كه در خاطره انسان خطور كند بى آنكه . آنرا براى مردم آشكار سازد گناه نيست وگرنه اتصاف انبياء بدان ممكن نيست ، و امكان دارد كه مقصود از حسد در اينجا معناى عامى باشد كه غبطه را نيز شامل گردد... ))
حديث شماره : 87
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْجَوْهَرِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِى إِبْرَاهِيمَ ع قَالَ قَالَ لِى إِنِّى لَمَوْعُوكٌ مُنْذُ سَبْعَةِ أَشْهُرٍ وَ لَقَدْ وُعِكَ ابْنِى اثْنَيْ عَشَرَ شَهْراً وَ هِيَ تَضَاعَفُ عَلَيْنَا أَ شَعَرْتَ أَنَّهَا لَا تَأْخُذُ فِي الْجَسَدِ كُلِّهِ وَ رُبَّمَا أَخَذَتْ فِى أَعْلَى الْجَسَدِ وَ لَمْ تَأْخُذْ فِى أَسْفَلِهِ وَ رُبَّمَا أَخَذَتْ فِى أَسْفَلِهِ وَ لَمْ تَأْخُذْ فِى أَعْلَى الْجَسَدِ كُلِّهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنْ أَذِنْتَ لِى حَدَّثْتُكَ بِحَدِيثٍ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ جَدِّكَ أَنَّهُ كَانَ إِذَا وُعِكَ اسْتَعَانَ بِالْمَاءِ الْبَارِدِ فَيَكُونُ لَهُ ثَوْبَانِ ثَوْبٌ فِى الْمَاءِ الْبَارِدِ وَ ثَوْبٌ عَلَى جَسَدِهِ يُرَاوِحُ بَيْنَهُمَا ثُمَّ يُنَادِى حَتَّى يُسْمَعَ صَوْتُهُ عَلَى بَابِ الدَّارِ يَا فَاطِمَةُ بِنْتَ مُحَمَّدٍ فَقَالَ صَدَقْتَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَا وَجَدْتُمْ لِلْحُمَّى عِنْدَكُمْ دَوَاءً فَقَالَ مَا وَجَدْنَا لَهَا عِنْدَنَا دَوَاءً إِلَّا الدُّعَاءَ وَ الْمَاءَ الْبَارِدَ إِنِّى اشْتَكَيْتُ فَأَرْسَلَ إِلَيَّ مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بِطَبِيبٍ لَهُ فَجَاءَنِى بِدَوَاءٍ فِيهِ قَيْءٌ فَأَبَيْتُ أَنْ أَشْرَبَهُ لِأَنِّى إِذَا قَيَيْتُ زَالَ كُلُّ مَفْصِلٍ مِنِّى
((87- على بن ابى حمزة گويد: حضرت موسى بن جعفر (عليه السلام ) فرمود: من هفت ماه است كه دچار تب شده ام و پسرم دوازه ماه است كه تب ميكند و اين تب همچنان در بدن ما بالا مى رود، و احساس مى كنم كه همه بدن را نميگيرد، گاهى بالاى تن را مى گيرد و به پائين بدن كار ندارد و گاهى پائين بدن را مى گيرد و بالا را نمى گيرد.
گويد من عرض كردم : قربانت اگر اجازه دهيد من حديثى را كه از ابى بصير از جدت (عليه السلام ) شنيده ام براى شما بگويم كه آنحضرت هرگاه تب مى كرد از آب سرد كمك مى گرفت و دو جامه داشت كه يكى در آب سرد بود و ديگرى را بر تن مى كرد و همچنان آن دو را به نوبت مى پوشيد (و هرگاه جامه كه تنش بود خشك مى شد آن را بيرون مى آورد و جامه اى را كه در آب بود به تن مى كرد و آن ديگر را در آب مى گذراد) سپس فرياد ميزد بطوريكه كه صدايش دم در خانه مى آمد كه مى گفت : (اى فاطمه دختر محمد)!
فرمود: راست گفتى ، عرض كردم : قربانت ! شما براى تب دوائى نداريد؟ فرمود: دوائى براى آن در نزد ما يافت نشود جز دعا و آب سرد، و من بيمار شدم و محمد بن ابراهيم برايم طبيبى فرستاد و آن طبيب داروئى برايم آورد كه قى آور بود و من آن را نخوردم زيرا هر گاه من قى مى كنم بندهايم از هم جدا مى شود. ))

 

حديث شماره : 88
الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْحَاقَ الْأَشْعَرِيِّ عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَزْدِيِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع حُمَّ رَسُولُ اللَّهِ ص فَأَتَاهُ جَبْرَئِيلُ ع فَعَوَّذَهُ فَقَالَ بِسْمِ اللَّهِ أَرْقِيكَ يَا مُحَمَّدُ وَ بِسْمِ اللَّهِ أَشْفِيكَ وَ بِسْمِ اللَّهِ مِنْ كُلِّ دَاءٍ يُعْيِيكَ بِسْمِ اللَّهِ وَ اللَّهُ شَافِيكَ بِسْمِ اللَّهِ خُذْهَا فَلْتَهْنِيكَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ لَتَبْرَأَنَّ بِإِذْنِ اللَّهِ قَالَ بَكْرٌ وَ سَأَلْتُهُ عَنْ رُقْيَةِ الْحُمَّى فَحَدَّثَنِى بِهَذَا
((88- بكربن محمد ازدى گويد: امام صادق (عليه السلام ) فرمود: رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) تب كرد وجبرئيل به نزد آن حضرت آمد و او را با كلمات (كه ترجمه اش نقل مى شود) تعويذ كرد (و معالجه نمود) و گفت : بنام خدا پناهت دهم اى محمد و بنام خدا درمانت كنم ، و بنام خدا از هر درديكه درمانده ات كند، و بنام خدا شفا دهنده تو است ، بنام خدا آنرا بگير، كه گوارايت باد، بنام خداى بخشاينده مهربان ، سوگند خورم به مواقع ستارگان كه بهبودى يابى به اذن خدا).
بكر گويد: از آنحضرت وردى براى تب خواستم و او براى من اين حديث را روايت فرمود.))

 

حديث شماره : 89
أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ قَالَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ كَفَاهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ تِسْعَةً وَ تِسْعِينَ نَوْعاً مِنْ أَنْوَاعِ الْبَلَاءِ أَيْسَرُهُنَّ الْخَنْقُ
((89- جابر از امام باقر (عليه السلام ) روايت كند كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) فرمود: هر كه سه بار بگويد:
(بسم الله الرحمن الرحيم لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم ) خداوند نود و نه نوع بلا را از او كفايت كند كه آسانترين آنها خفه شدن است . ))

 

حديث شماره : 90
حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْكِنْدِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْمِيثَمِيِّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ نُعْمَانَ الرَّازِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ انْهَزَمَ النَّاسُ يَوْمَ أُحُدٍ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص ‍ فَغَضِبَ غَضَباً شَدِيداً قَالَ وَ كَانَ إِذَا غَضِبَ انْحَدَرَ عَنْ جَبِينِهِ مِثْلُ اللُّؤْلُؤِ مِنَ الْعَرَقِ قَالَ فَنَظَرَ فَإِذَا عَلِيٌّ ع إِلَى جَنْبِهِ فَقَالَ لَهُ الْحَقْ بِبَنِي أَبِيكَ مَعَ مَنِ انْهَزَمَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ لِى بِكَ أُسْوَةٌ قَالَ فَاكْفِنِى هَؤُلَاءِ فَحَمَلَ فَضَرَبَ أَوَّلَ مَنْ لَقِيَ مِنْهُمْ فَقَالَ جَبْرَئِيلُ ع إِنَّ هَذِهِ لَهِيَ الْمُوَاسَاةُ يَا مُحَمَّدُ فَقَالَ إِنَّهُ مِنِّى وَ أَنَا مِنْهُ فَقَالَ جَبْرَئِيلُ ع وَ أَنَا مِنْكُمَا يَا مُحَمَّدُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَنَظَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص ‍ إِلَى جَبْرَئِيلَ ع عَلَى كُرْسِيٍّ مِنْ ذَهَبٍ بَيْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ يَقُولُ لَا سَيْفَ إِلَّا ذُو الْفَقَارِ وَ لَا فَتَى إِلَّا عَلِيٌّ
((90- نعمان رازى از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود: در جنگ احد مردم از دور رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) گريختند، بطوريكه آن حضرت به سختى خشم كرد، و چنان بود كه هرگاه خشم مى كرد عرقى مانند دانه هاى مرواريد از پيشانى مباركش سرازير مى گشت ، فرمود: پس ‍ نگريست و على (عليه السلام ) را در كنار خويش مشاهده كرد، به او فرمود: تو هم به پسران پدرت (يعنى مانند ساير مردم ) بدانان كه از رسول خدا گريختند ملحق شو! عرض كرد: اى رسول خدا من پيرو توام ، فرمود: پس ‍ اين دشمنان را از من دور گردان ، على (عليه السلام ) حمله برد و به نخستين كسى كه رسيد او را (با شمشير) بزد! جبرئيل عرض كرد: اى محمد به راستى اين مواسات (همدردى و برادرى ) است : حضرت فرمود: همانا او از من است و من از اويم ، جبرئيل عرض كرد: و من نيز از شما هستم .
امام صادق (عليه السلام ) فرمود در اين هنگام رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) جبرئيل را نگريست كه بر روى چهارپايه اى از طلا در ميان زمين و آسمان (ايستاده ) است و مى گويد: (لا سيف الا ذوالفقار و لا فتى الا على ).))

 

حديث شماره : 91
حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ أَحْمَدَ الدِّهْقَانِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَسَنِ الطَّاطَرِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِيَادِ بْنِ عِيسَى بَيَّاعِ السَّابِرِيِّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ قَالَ حَدَّثَنِى فُضَيْلٌ الْبُرْجُمِيُّ قَالَ كُنْتُ بِمَكَّةَ وَ خَالِدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ أَمِيرٌ وَ كَانَ فِى الْمَسْجِدِ عِنْدَ زَمْزَمَ فَقَالَ ادْعُوا لِى قَتَادَةَ قَالَ فَجَاءَ شَيْخٌ أَحْمَرُ الرَّأْسِ وَ اللِّحْيَةِ فَدَنَوْتُ لِأَسْمَعَ فَقَالَ خَالِدٌ يَا قَتَادَةُ أَخْبِرْنِى بِأَكْرَمِ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِى الْعَرَبِ وَ أَعَزِّ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِى الْعَرَبِ وَ أَذَلِّ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِى الْعَرَبِ فَقَالَ أَصْلَحَ اللَّهُ الْأَمِيرَ أُخْبِرُكَ بِأَكْرَمِ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِى الْعَرَبِ وَ أَعَزِّ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِى الْعَرَبِ وَ أَذَلِّ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِى الْعَرَبِ وَاحِدَةٌ قَالَ خَالِدٌ وَيْحَكَ وَاحِدَةٌ قَالَ نَعَمْ أَصْلَحَ اللَّهُ الْأَمِيرَ قَالَ أَخْبِرْنِى قَالَ بَدْرٌ قَالَ وَ كَيْفَ ذَا قَالَ إِنَّ بَدْراً أَكْرَمُ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِى الْعَرَبِ بِهَا أَكْرَمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ هِيَ أَعَزُّ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِي الْعَرَبِ بِهَا أَعَزَّ اللَّهُ الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ هِيَ أَذَلُّ وَقْعَةٍ كَانَتْ فِي الْعَرَبِ فَلَمَّا قُتِلَتْ قُرَيْشٌ يَوْمَئِذٍ ذَلَّتِ الْعَرَبُ فَقَالَ لَهُ خَالِدٌ كَذَبْتَ لَعَمْرُ اللَّهِ إِنْ كَانَ فِى الْعَرَبِ يَوْمَئِذٍ مَنْ هُوَ أَعَزُّ مِنْهُمْ وَيْلَكَ يَا قَتَادَةُ أَخْبِرْنِى بِبَعْضِ أَشْعَارِهِمْ قَالَ خَرَجَ أَبُو جَهْلٍ يَوْمَئِذٍ وَ قَدْ أَعْلَمَ لِيُرَى مَكَانُهُ وَ عَلَيْهِ عِمَامَةٌ حَمْرَاءُ وَ بِيَدِهِ تُرْسٌ مُذَهَّبٌ وَ هُوَ يَقُولُ مَا تَنْقِمُ الْحَرْبُ الشَّمُوسُ مِنِّى بَازِلُ عَامَيْنِ حَدِيثُ السِّنِّلِمِثْلِ هَذَا وَلَدَتْنِى أُمِّى فَقَالَ كَذَبَ عَدُوُّ اللَّهِ إِنْ كَانَ ابْنُ أَخِى لَأَفْرَسَ مِنْهُ يَعْنِى خَالِدَ بْنَ الْوَلِيدِ وَ كَانَتْ أُمُّهُ قُشَيْرِيَّةً وَيْلَكَ يَا قَتَادَةُ مَنِ الَّذِى يَقُولُ أُوفِى بِمِيعَادِى وَ أَحْمِى عَنْ حَسَبْ فَقَالَ أَصْلَحَ اللَّهُ الْأَمِيرَ لَيْسَ هَذَا يَوْمَئِذٍ هَذَا يَوْمُ أُحُدٍ خَرَجَ طَلْحَةُ بْنُ أَبِى طَلْحَةَ وَ هُوَ يُنَادِى مَنْ يُبَارِزُ فَلَمْ يَخْرُجْ إِلَيْهِ أَحَدٌ فَقَالَ إِنَّكُمْ تَزْعُمُونَ أَنَّكُمْ تُجَهِّزُونَّا بِأَسْيَافِكُمْ إِلَى النَّارِ وَ نَحْنُ نُجَهِّزُكُمْ بِأَسْيَافِنَا إِلَى الْجَنَّةِ فَلْيَبْرُزَنَّ إِلَيَّ رَجُلٌ يُجَهِّزُنِي بِسَيْفِهِ إِلَى النَّارِ وَ أُجَهِّزُهُ بِسَيْفِى إِلَى الْجَنَّةِ فَخَرَجَ إِلَيْهِ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع وَ هُوَ يَقُولُ أَنَا ابْنُ ذِى الْحَوْضَيْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبْ وَ هَاشِمِ المُطْعِمِ فِى الْعَامِ السَّغِبْأُوفِى بِمِيعَادِى وَ أَحْمِى عَنْ حَسَبْ فَقَالَ خَالِدٌ لَعَنَهُ اللَّهُ كَذَبَ لَعَمْرِى وَ اللَّهِ أَبُو تُرَابٍ مَا كَانَ كَذَلِكَ فَقَالَ الشَّيْخُ أَيُّهَا الْأَمِيرُ ائْذَنْ لِى فِى الِانْصِرَافِ قَالَ فَقَامَ الشَّيْخُ يُفَرِّجُ النَّاسَ بِيَدِهِ وَ خَرَجَ وَ هُوَ يَقُولُ زِنْدِيقٌ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ زِنْدِيقٌ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ
((91- فضيل برجمى گويد: من در مكه بودم در وقتى كه خالد بن عبدالله (يكى از جنايتكاران بنى اميه ) امير مكه بودو در كنار چاه زمزم در مسجد الحرام نشسته بود، پس دستور داده گفت : قتاده را (كه يكى از علماء و مفسرين اهل سنت بود) پيش من بياوريد، پس قتاده كه پيرمردى بود با سر و ريش سرخ نزدش آمد و من نيز نزديك رفتم تا سخن آن دو را بشنوم ، خالد گفت :
اى قتاده گرامى ترين واقعه عرب و نيرومندترين واقعه عرب و خوارترين واقعه اى را كه در عرب اتفاق افتاده برايم بگو.
قتاده - خدا كار امير را اصلاح كند گراميترين واقعه عرب و نيرومندترين آنها و خوارترين آنها همه يك واقعه بوده (و در يك واقعه اتفاق افتاده ).
خالد - واى بر تو چگونه همه آنها يكى بوده ؟
قتاده گفت : آرى خدا كار امير را اصلاح كند (همه يكى بوده ).
خالد - بگو آن واقعه كدام است ؟
قتاده - آن واقعه بدر بود.
خالد - چگونه چنين بوده ؟
قتاده گفت : اما اينكه اين واقعه گرامى ترين واقعه عرب بود به خاطر آنكه خداى عزوجل در آن واقعه اسلام و مسلمين را گرامى و ارجمند كرد، و اما اينكه نيرومندترين واقعه بود به خاطر آنكه خداوند اسلام و مسلمين را بدان واقعه نيرومند و عزيز ساخت ، و اينكه خوارترين واقعه عرب بود زيرا با كشته قريش عرب خوار شد.
خالد گفت : به خدا قسم كه دروغ گفتى زيرا در عرب آنروز عزيزتر از آنها (يعنى از افرادى كه در بدر كشه شدند) بودند، واى بر تو اى قتاده برخى از اشعار آنها را برايم بخوان :
قتاده - ابوجهل در آنروز از لشگر بيرون آمد و بر خود علامتى زده بود كه شناخته شود و عمامه سرخى بر سر و سپرى كه طلا كارى شده بود در دست داشت و مى گفت :
چگونه جنگ سركش بتواند از من انتقام كشد. كه من چون اشتر دوساله و نيش زده (در كمال نيرومندى ) هستم .
براى چنين روزى مادر مرا زائيده !
خالد گفت : دشمن خدا دروغ گفته چون برادر زاده من از او دليرتر بوده و مقصودش خالدبن وليد بود، چون مادر خالد بن عبدالله امير مكه قشيرى بوده (و خالد وليد نيز از آن قبيله بوده است ).
واى بر تو اى قتاده كه بوده كه مى گفت : (بوعده ام وفا دارم و از حسب خويش حمايت كشم )؟
قتاده گفت : خدا كار امير را اصلاح كند، اين شعر مربوط به آنروز نيست ، اين شعر مربوط به جنگ احد است هنگامى كه طلحة بن ابى طلحة براى جنگ بيرون آمد و فرياد مى زد و مبارزه مى طلبيد هيچكس به جنگ او نيامد، طلحة گفت : شما چنين پنداريد كه با شمشيرهاى خودتان ما را به دوزخ مى فرستيد و ما با شمشيرهامان شما را به بهشت مى فرستيم پس يك تن از شما به جنگ من آيد تا مرا با شمشير خود به دوزخ فرستد و من او را با شمشير خويش به بهشت روانه كنم ، پس على بن ابى طالب (عليه السلام ) به جنگش آمد و مى گفت : منم فرزند كسيكه دو حوض (در كنار زمزم براى سقايت حاجيان ) داشت يعنى عبدالمطلب ، و فرزند هاشم كه در سال قحطى مردم را خوراك مى داد.
وفا كنم بوعده ام و از حسب خويش حمايت كنم .
خالد - لعنة الله - گفت : به جان خودم دروغ گفته و به خدا ابوتراب چنين نبوده .
قتاده گفت : اى امير اجازه بده برگردم . پس آن پيرمرد برخاست و مردم را كنار مى زد و مى گفت : به خداى كعبه قسم كه اين مرد بى دين است ، به خداى كعبه قسم كه اين مرد بى دين است ! ))