در اين سفر كه به مصر آمده بود، حدود هفتاد سال داشت و آخرين همسرش بيگم همراهش بود. هتل سميراميس در مصر، مركز گذرانيدن ماه عسل نوعروسان و نودامادان و عشرت گاه جوانان ثروتمند دنيا است ، هر چند كه رجال درجه اول جهان ، براى خود سبك مى دانند كه در آن جا منزل كنند، اما اين آقاخان است كه در عمرش هزاران زن سپيد و سياه و زرد، زيبا و نمكين ديده و آخرين همسرش ، ملكه زيبايى جهان بوده است ، ولى او هنوز غريزه اش اقناع نشده ، زيرا در چنان هتلى منزل كرده و چنان اتاقى گرفته و با چشمش آن گونه استقبال و بدرقه مى كند!
فاروق ، پادشاه مصر كه سلطنت خود را صرف اشباع اين غريزه كرد آيا سير شد؟ پس از بركنارى از سلطنت باز هم دست بردار نبود، تدوين تاريخچه اعمال جنسى فاروق به صدها صفحه احتياج دارد.
اعتدال تمايلات جنسى بلكه هر غريزه اى ، از راه جلوگيرى از انجام تقاضاهاى آن مى باشد و گرنه هر دم بر سر زلف بتى جا خواهد كرد.
از اين كه دل مرد، هر جايى است و هر دم در پى دلدارى روان ، شايد در هر هزار مرد، يكى يافت شود كه دل هر جايى نداشته باشد اين ، شرايط و اوضاع و احوال است كه براى هر مردى ، مساعدت ندارد تا هر جايى بودنش آشكار گردد.
ولى دل زن به حسب طبيعت ، هر جايى نيست و شايد فقط يك هزارم زن ها دل هر جايى داشته باشند. حتى روسپيان حرفه اى در ايران ، از هر جايى بودن ، نفرت دارند و آرزومند شوهر و تشكيل خانواده هستند و در اين راه از هيچ گونه فداكارى دريغ نمى كنند.
اگر زنى هر جايى يافت شود، از ساخته هاى مرد است . از اين نمونه در دنياى غرب فراوان است . مرد، براى آن كه به مراد دل برسد، زن مظلوم را هر جايى مى كند و به وسيله دام آزادى از استثمار وى بهره مند مى شود!
مؤ سس مجالس مختلط، جلسات خانوادگى بى حد و مرز، شب نشينى هاى كذايى ، مرد است . اگر مرد دل هر جايى نداشته باشد، حتى يكى از اين مجالس هم تشكيل نخواهد شد.
شايد مردان آزادى بخش چنين بگويند:
هزاران سال است در دهكده ها، در ميان عشاير و ايلات آزادى نظر، براى مرد و آزادى ارتباط براى زن و مرد موجود است و هيچ مفسده اى نداشته است . در پاسخ اين سخن ، منطق حقيقت چنين مى گويد:
زن روستايى و ايلاتى ، با زن شهرى ، هزاران فرسنگ فاصله دارد، در ميان زن هاى دهاتى و ايلاتى ، يك زن رنگ آميزى شده وجود ندارد، در ميان پوشش هاى زن هاى ايل و دهكده ، يك جامه مهيج ديده نمى شود در تمام عشاير و دهكده ها، يك زن بيكار، يك زن عطر زده ، يك زن آرايش كرده يافت نمى شود.
زن دهاتى شبانه روز كار مى كند و ساعتى آرام ندارد، آيا زن روستايى جز كاركردن براى شوهر، براى پدر، براى خانواده ، كار ديگرى هم دارد؟ آيا از زن ايلاتى جز انجام دادن كارهاى سنگين ، جز جان كندن و رنج بردن ، چيز ديگرى ديده شده است ؟
آيا كاركردن در آفتاب سوزان تابستان و در سرماى زمستان براى زن دهاتى قيافه اى باقى مى گذارد؟ آيا كار سخت و بسيار، به وى مجال مى دهد كه ارتباط آزاد داشته باشد و با مردها مجالس شب نشينى تشكيل دهد؟!
نو عروس روستايى ، پيش از عروسى ، در خانه پدر در اثر كار، دست و پايش ‍ پينه بسته و پس از عروسى هم در خانه شوهر مى كوشد تا تمام كارها را با شوق صميميت ، تشكر و امتنان انجام دهد و جز اين نمى خواهد.
هدف اصلى مرد روستايى از زن گرفتن ، زندگى است ولى معمولا هدف اصلى مرد شهرى از زن گرفتن ارضاى هوس است و اين دو زن بايد وظيفه اى را كه از آنها خواسته شده با بهترين طرز انجام دهند و هر دو پيش ‍ از ازدواج براى انجام وظيفه آماده باشند. خوشبخت ترين مرد دهكده كسى است كه زن هاى متعدد و دختر و پسر بسيار و عروس بى شمار داشته باشد، چون همه آنها هم ياران صميمى و بى جيره و مواجب او خواهند بود.
آيا چنين مردى در شهر خوشبخت ترين مردها است ؟
زندگى زن روستايى زندگى كار و كوشش و تلاش است ، نه زندگى آسايش و آرايش ، زن شريك زندگى خوبى است ولى زن شهرى معمولا به خود مى انديشد زن شهرى ، بى بزك و بدون آرايش نمى ماند. اما زن روستايى بال شوهر است نه وبال او. او پالتوى پوست نمى خواهد، با كسى ملاقات نمى كند ماشين آخرين مدل نمى خواهد، لباس دوخت كريستان ديور نمى خواهد، اصلاح موى سرش ، نيازى به پاريس رفتن ندارد.
زن روستايى به گردش نمى رود، به كافه ها و هتل ها نمى رود، به سينما نمى رود، شب نشينى ندارد، حوصله اش از تنهايى به سر نمى رود از كار خسته نمى شود.
اگر مردان مدعى آزادى بخشى بخواهند زندگى زن شهرى را به هم بزنند و به زندگى زن دهاتى تبديل كنند، آيا خانم هاى پيش قراول آزادى ارتباط با ايشان موافقت مى كنند و آن را ارتجاع نمى خوانند؟
اگر مقصود آقايان از آزادى زن همان زندگى ساده و بى آلايش زنان باشد؛ پس آنان چيز تازه اى براى خانم ها نياورده اند زيرا اين زندگى ساده و بى آلايش را صدها سال است كه زنان شرق داشته اند.
دائرة المعارف لاروس مى نويسد:
ارتباط آزاد زن براى جامعه خطرناك است . امروز به طورى كه از تاريخ معلوم مى شود خرابى كشور روم بر اثر آزادى زنان در ارتباط با مردان بوده است ، از نتايج همين آزادى است كه شهر پاريس ، 200 هزار روسپى پيدا كرده است و از نتايج آن است كه تنها در چهار سال يعنى از سال 1889 تا 1893 پنج هزاروهشتصدوشصت ونه زن در فرانسه به علت معاشقه و شرب مسكرات خود را هلاك كرده اند!
در ايتاليا در ظرف چهار سال 569 زن به همين علت از ميان رفته اند. در روزنامه كامن نوشته است : در مسكو در هر صد زن هفتاد زن ابتلا به سفليس ‍ و ساير بيمارى هاى تناسلى دارد. بزرگان و فلاسفه و دانشمندان ما، به اين موضوع پى برده اند كه آزادى زن به روش غربى آن ، مدنيت ما را روزبه روز كاهش مى دهد و ما را به سقوط مى كشاند.
سخنان لاروس ، مربوط به اواخر قرن نوزدهم است وضع قرن بيستم ، بسيار بدتر است ، با اين تفاوت كه نه تنها عدد روسپيان حرفه اى پاريس افزوده شده بلكه عدد روسپيان غيرحرفه اى در پاريس و تمام غرب به طور سرسام آور بالا رفته است . 6هزار زن در فرانسه در ظرف چهار سال ، در اثر معاشقه و شرب مسكرات خود را هلاك كردند، اكنون بيش از اين مقدار در ظرف يك سال خودكشى مى كنند.
خودكشى در اثر معاشقه و شرب مسكرات يعنى خودكشى در اثر محروميت در عشق و بى وفايى مرد.
آزادى ارتباط زن و مرد، موجب محروميت زن در عشق شده و بى وفايى مرد را تشديد مى كند. آزادى زن به سبك غربى ، اشك تمساحى است براى هرزگى مرد.
اين نكته هم گفتنى است كه : مرد دهكده نيز، با مرد شهرى فرق دارد؛ مرد دهكده در پى هوس رانى نمى باشد، مرد دهكده در محيط بى آلايش صحرا زندگى و كار مى كند تحريك غيرطبيعى ندارد گواه سخن آن كه يك دهم جناياتى كه در شهر پس از شيوع تمدن غربى و آزادى ارتباط زن و مرد پيدا شده ، در روستا نبوده و نيست .

زن
فرهنگ و اجتماع امروز غرب ، بيشتر به جنبه ظرافت و جنسى زن توجه دارد؛ از طرفى او را به منزله اسباب بازى مى داند و از سوى سوم وسيله رسيدن به هوسرانى مى شمارد.
آيا پيدايش مجالس شب نشينى كذايى ، جز از اين نظر مى باشد؟ آيا پيدايش ‍ برهنگان ، از اين فكر ريشه نمى گيرد؟
آيا مهماندار كردن زنان آرايش كرده در هواپيماها در شركت هاى هواپيمايى جهان جز با هدف جلب مشترى است ؟ نويسنده اى باوجدان چنين نوشته است :
امروز در كشورهاى غربى و غرب زده ، زنان در زير دست و پاى مردان مى لولند، استوديوهاى سينما، صحنه هاى تئاتر، كاباره ها دانسينگ ها، مجالس بالماسكه ، ته دانسان ها، مسابقات زيبايى اندام ، انتخاب ملكه زيبايى ، بهترين گواه است كه چشم چرانى مردان زنان را بدين نقطه كشيده و مى كشد!
آگاهى از سالن هاى مد و آرايش ، مهمان خانه ها، هتل ها، و رستوران ها، بنگاه هاى عمومى نشان مى دهد كه چگونه فرهنگ غربى زنان بى گناه و دوشيزگان معصوم را از آشيانه عفت بيرون كشيده و در دسترس مردان قرار داده است ، تا آتش غريزه جنسى خود را خاموش كنند!
مرد هوس ران غرب ، زن زيبا را به نام آرتيست ، مديست و مانكن از كانون شيرين خانواده بيرون مى آورد و در سياه چال گناهش مى اندازد، تا هوس هاى غريزه را ارضا كرده باشد.
هوسرانى مرد غربى ، محدود به حدى نيست . او با هر يك از حواس ‍ پنج گانه ، نوعى بهره بردارى مى كند؛ چشم او، حرص و آز عجيبى دارد، و سير شدنى نيست . اگر تمام قواى مرد بميرد، هوس چشم چرانى در او زنده مى ماند، تمام بدبختى هايى كه در اجتماع امروز، نصيب زن شده ، از اين هوس چشمى مرد ريشه گرفته است .
دنياى غرب شرايطى براى زنان ايجاد كرده و آن را آزادى زن نام نهاده است كه اگر به دقت مورد مطالعه و بررسى قرار گيرد، معلوم خواهد شد كه چيزى بيش از بردگى نيست . تمام بهره هايى كه خواجه هاى قرون وسطى از برده هاى خود مى بردند، هم اكنون مردان غربى از زن مى برند! ولى به صورت ديگر، تفاوت اين است كه خواجگان در قرون گذشته ، افراد معدودى بودند ولى مردهاى غربى امروز كه به جاى خواجه هاى ديروز نشسته اند نامحدودند!
آيا در ميان شوهران غربى ، مى توان يافت كه جز با زن خود، با زنى ديگر تماس نگرفته باشد؟ هنوز در كشورهاى به اصطلاح توسعه نيافته اسلامى ، هزاران شوهر يافت مى شوند كه روابط نامشروع با هيچ زنى نداشته اند و جز زن خود زنى را نديده اند. از اين جا معناى جامعه توسعه نيافته و توسعه يافته روشن مى شود.
آيا محيط توسعه يافته غرب ، به سود زنان شوهر دار است ، يا محيط توسعه نيافته شرق ؟ زن از آن نظر كه مهر و عاطفه بر او حكومت مى كند، كمتر مى تواند مهر دروغين را بشناسد و مهر هوسرانى را از مهر حقيقى تميز دهد؛ از اين رو مرد مى تواند از راه مهربانى با زبان ، قلم و قيافه ، زن را فريب داده و افكارش را از مسير اصلى منحرف سازد و زهر را نزد وى پادزهر بنماياند و هوس را عشق بخواند!
دوستى كه مدت ها در بصیر به سر برده بود مى گفت : تمام احترام هايى كه مرد غربى براى زن قائل است ، برخاسته از غريزه مى باشد. احترام مرد آمريكايى به زن ، با احترام به مرد با شخصيت خيلى تفاوت دارد. احترام به زنان سال خورده بسيار كم و در حكم عدم مى باشد.

زن و آرايش
چر زن ، آرايش مى كند؟
پاسخ اين پرسش نيازى به مقدمه روانى و اجتماعى دارد.
قبلا گفتيم كه ساختمان طبيعى زن ، خواهان مطلوب بودن اوست و مطلوبيت براى او ذاتى است . دلربايى مقدمه اى است براى مطلوبيت و با سرشتش آميخته شده و زن بايد به طور خودكار، اين خواهش طبيعت را انجام دهد.
در اين خواهش طبيعى ، اعتدال معتبر است ، چه اگر دلربايى زن از اندازه بيشتر شود و زن بخواهد از هر بيننده اى دل ببرد انحرافى زشت و ناپسند خواهد بود.
زن گاه از نظر خلقى داراى صفاتى است كه به آسانى وى را به اين خواسته فطرى نزديك مى كند و او را خود به خود، مطلوب قرار مى دهد. زيبايى چهره و اندام ، زيبايى آهنگ در سخن و تناسب اعضا وى را صد در صد به مقصود نزديك مى سازد، چون هر يك از اين صفت ها به تنهايى نيز مطلوبيت مى آورد.
راهى را كه طبيعت براى رسيدن به اين هدف زنانه در نظر گرفته ، آرايش ‍ مى باشد. طبق تشخيص او، آرايش بهترين وسيله اى است براى رسيدن به اين مقصود؛ آرايش بيگانه را محبوب و محبوب را محبوب تر مى كند.
آرايش فاقد را واجد مى سازد.
اينك پاسخ پرسش :
زن آرايش مى كند تا مطلوب شود و يا مطلوبيتش بيشتر گردد.
حس مطلوبيت است كه ريشه حسادت را در دل زن پرورش داده و آبيارى مى كند و اين جا است كه زن ناآگاهانه به دست خود براى مطلوبيتش ايجاد مانع مى كند. حسد خطرناك ترين دشمن محبوبيت است و شدت يافتن آن زن را از رسيدن به مقصود طبيعى باز مى دارد. تشخيص زن در بهترين راه براى رسيدن به هدف طبيعى ، آرايش مى باشد تا اندازه اى صحيح است ولى بايد بداند كه آرايش تنها مطلوبيت جنسى براى او مى آورد و نمى تواند مطلوبيت هاى ديگر را ايجاد كند؛ چنان كه بسيارى از زن ها در انتخاب آرايش اشتباه مى كنند زيرا آرايش انواع و اقسامى دارد و هر يك از آنها با قيافه اى سازگار است . چه بسا آرايش خاصى زشتى را زيبا كند ولى همان آرايش زيبايى را زشت گرداند؛ لباسى از نظر رنگ و دوخت خانمى را خوش ‍ منظر سازد ولى خانمى ديگر را بد ريخت نمايد تقليد كوركورانه در آرايش ‍ بسيار غلط است و چه بسا آرايشى مطلوبى را منفور گرداند. پيروى از ستاره هاى سينما، در آرايش سر چهره و اندام كار درستى نيست هر بانويى بايد مطالعه كند تا دريابد چه آرايشى زيبنده او است و فقط آن را براى خويش انتخاب كند تسليم شدن خانم ها در مقابل مدل هاى لباس كه روزانه در مطبوعات منتشر مى شود؛ چندان خردمندانه نيست .
اشتباه ديگرى كه زن مرتكب مى شود آن است كه آرايش شايستگى هاى ديگر او را تحت الشعاع قرار مى دهد زيرا تنها مطلوبيت جنسى را مى افزايد. پايه مطلوبيت زن بايد بر غير از مطلوبيت جنسى نهاده شود چون مطلوبيت جنسى جنبه تجارى دارد و ارزش واقعى ندارد و اين بزرگ ترين توهين به خانم ها مى باشد چون نشانه آن است كه چنين زنى داراى شايستگى هاى ديگر نمى باشد. مطلوب شدن زن نزد شوهر تنها از نظر جنسى ، قيمتى ندارد و استمرار زناشويى را تهديد مى كند. زن بايد چندين مطلوبيت نزد شوهر داشته باشد و شايستگى هاى گوناگونى از خود در خانه شوهر نشان دهد.