تخریب قدمگاه در نجف آباد
در سالهای۱۳۱۳ به بعد که شهرداری تشکیل گردید، به جهت تعریض خیابان و گشودن خیابانهای شیخ بهایی جنوبی، شمالی و احداث ساختمانهای اداری جدید بنای قدمگاه تخریب شد. مسئولین برای ایجاد ادارات جداگانه و ساخت فلکه به سبک جدید تصمیم به خراب کردن عمارت قدمگاه گرفتند، عده ای از خراب شدن آن واهمه داشتند و گروهی سخت مخالف بودند، زیرا اعتقاد داشتند که عمارت محل قدوم مبارک امیر مومنان است و به عنوان مکانی متبرک تخریب آن جایز نیست و بریدن چنارکهنسال آن به مراتب بدتر،که اگر قطع شود از تنه آن خون جاری خواهد شد.
در نهایت مسئولین آن روز مخفیانه تصمیم به تخریب گرفتند، با مشورت و تمهیدات زیادی خیلی محرمانه و سریع، خراب کردن آن را به تعدادی از خلافکاران و بندیان سپردند و از آنها خواستند تا در یک شب تاریک که کسی در صحنه نیست با بیل و کلنگ اقدام کنند و چنین نیز شد. فردای آن روز غلغله عجیبی در شهر بر پا و انبوه معترضین به قدمگاه آمدند، پس از چند روز زد و خورد و نا آرامی، بالاخره کار خاتمه یافت. بنا تخریب، چنار هم بریده و خبری هم نشد.
مرحوم ابولقاسم پاینده در یکی از داستانهایش به اینکه وقتی خواستند دیوار عمارت را بشکافند و چنار را هم ببرند اشاره ای دارد.«عمارت قدمگاه که چهار قرن پیش امام اول در خواب از آنجا گذشته بود، در یک سویش جوی آبی بود وچند چنار کهنسال یادگار قرون و در سوی دیگر دیوار استوار گلی که بی اعتنا به تغییرات زمانه ۳ قرن بیشتر سرپا مانده بود… کد خدا رسید، کلنگ آورده بودند که دیوار را بشکافند غوغا درجمع افتاد که به دیوار قدمگاه دست نزنید. که زمین می لرزد و آسمان می قرمبد، مگر دیوار کوتاه تر از امام پیدا نکرده اید… از دیوار چشم پوشیده و اره آوردند تا چنار را ببرند و باز پچ و پچ شد که چنار سیصد ساله نظر کرده را نبرید. چنار کهن اره نشد و دیوار گلی کلنگ نخورد.»
بخشی از کتاب «مقدمه ای بر تاریخ و فرهنگ مردم نجف آباد» به قلم «فضل الله خلیلی»؛ کاری از انتشارات مهر زهرا(س)
مقدمه ای بر تاریخ و فرهنگ مردم نجف آباد
