چادر نشینی چندین ساله پیرمرد نابینا در کنار بافت مسکونی نجف آباد (عکس از رضا قلیچ خانی)

عمو جبار در مورد سرنوشتش می گوید: در اوایل شروع جنگ تحمیلی همراه خانواده به یکی از اردوگاه های ویژه جنگ زدگان مراجعه و مالک خانه ای کوچک شدیم که این خانه را هم چندین سال پیش به منظور تامین هزینه های درمان بیماری سرطان همسرم فروختم.
عمو جبار پس از فوت همسرش دچار مشکلات روحی زیادی می شود آنطور که می گوید پس از خودکشی ناموفقی که با خوردن سم داشته، بینایی اش را به صورت کامل از دست می دهد.
او چهار پسر و یک دختر دارد که همگی وضعیت مالی ضعیفی دارند و یکی از آنها هنوز نیز در جنوب کشور زندگی می کند و به گفته اهالی محل در طول این سالها سراغی از پدر پیرشان نگرفته اند.
البته در حال حاضر بخشی از هزینه های زندگی این فرد را بهزیستی در قالب یک مستمری ماهیانه تامین می کند ولی او هیچگاه تمایلی به استفاده از امکانات این سازمان و زندگی در اماکن ویژه چنین افرادی نشان نداده است.
عمو جبار تا یکی دو ماه پیش زندگی چادر نشینی خود را در یک مغازه نیمه ساز ادامه میداد ولی با درخواست مالک مغازه محل قبلی خود را تخلیه و به دیوار های مخروبه یک ایوان باغ در سمت دیگر خیابان پناهنده شده است. افرادی که در این محله زندگی می کنند با کمک های مادی و غذایی خود هر قدر که توان داشته با شند عمو جبار را کمک می کنند؛ تامین لباس و شستشوی لباس های کثیف، بردن به حمام، تامین گرمای مورد نیاز داخل چادر، آب آشامیدنی و شرب ودیگر مایحتاج زندگی از جمله مواردی است که توسط مردم محله برای عمو جبار تهیه می شود.