بازخوانی فرار عجیب کودک ۵ ساله نجف آبادی از مرگ

سلام
چرا مطالب سایت تراز نیستند و به هم ریخته اند؟

وقتی سخن از کارآگاهان به میان می آید، ناخواسته تصویر مردی با بارانی بلند و اسلحه به دست در ذهنمان تداعی می شود، اما این تصویر متعلق به صحنه سازی های تلویزیونی است و حالا پلیس جنایی یکی از تخصصی ترین پلیس های ناجا محسوب می شود که با زیرکی خاص و استفاده از روش های علمی پرده از راز معمایی برمی دارد! رازگشایی از یک جنایت، تعقیب مخفیانه یک تبهکار تپانچه به دست یا حتی نجات یک فرد بی گناه و بازداشت مجرمان تنها بخشی از تلاش این افراد برای حل معماهای پلیسی است.

کارآگاهان پلیس آگاهی به عنوان علمی ترین ماموران پلیس محسوب می شوند. پلیس هایی که خط مقدم برخورد با مجرمان نیستند اما تحقیقات فنی و تخصصی آنها خط پایانی برای مجرمان خواهد بود. شاید به دلیل اهمیت کارشان است که هیچ گاه سوژه اصلی خبرنگاران نبودند اما هفته نیروی انتظامی بهانه ای است تا با یادآوری خاطرات باورنکردنیشان، اهمیت کار این افراد را از زبان خودشان بشنویم.

کارآگاه جنایی سرهنگ حسین حسین زاده یکی از سابقه دارترین کارآگاهان جنایی ایران محسوب می شود، فردی که سال ها به عنوان رییس پلیس آگاهی اصفهان مشغول به فعالیت بوده و به نظر می رسد خاطرات زیادی برای گفتن داشته باشد اما او با گذشت سال ها هنوز به یک خاطره متعلق به ۱۴سال پیش اکتفا می کند و می گوید: این خاطره عجیب هنوز نیز ذهنش را درگیر کرده و با مرور خاطرات این پرونده احساس می کند که به خدا نزدیک تر است. خاطره باور نکردنی اما واقعی سرهنگ حسین زاده را به قلمش به شرح ذیل می خوانید:

“ساعت ۴ بعد از ظهر پنجشنبه یک روز گرم تابستانی سال ۱۳۷۷ بود و متهمی که از دو روز قبل دستگیر و تحویل زندان داده بودم و تازه به اداره رسیده بودم و توی این فکر بودم که آخر هفته است و فارغ از مشغولیت کاری کمی به خانواده برسیم. هرچند آن زمان تازه برای فوق لیسانس قبول شده بودم و می بایست سر کلاس حاضر می شدم اما گفتم امروز روز خانواده است که سرباز وظیفه وارد اتاق شد و گفت: رییس دو نفر آمدند و با شما کار دارند. دو آقا و خانم وارد دفتر کارم شدند. خانمی با گریه شروع به صحبت کرد و گفت: «.. ما ساعت ۹ صبح به اتفاق پدر، مادر و برادرم و دختر کوچکم به نام «فاطمه» که شش سال دارد به امامزاده آقاعلی عباس رفته بودیم حدود ساعت ۱۱ پدر فاطمه که به دلیل اعتیاد شدید به موادمخدر از او جدا شده ام را در حالی که دخترم را بغل کرده و با او بازی می کند دیدم و به خیال اینکه او پدرش است و کسی را هم ندارد به دنبال کار خودم رفتم اما بعد از نیم ساعت متوجه شدم اثری از فاطمه و پدرش نیست و به هرجا سر زدم تاکنون از آن دو هیچ نشانی پیدا نکردم.

با توجه به شناخت قبلی که از پدر فاطمه به نام «حسین» داشتم و می دانستم او اعتیاد شدید به حشیش دارد و آثاری که حشیش روی مخچه می گذارد، باعث اختلال حواس و دو شخصیتی شدن فرد می شود و به طور کلی عملکرد مغز را با مشکل روبرو می کند به همین دلیل احتمال هر عمل نسنجیده و غیرعادی از وی انتظار می رفت. بنده و دو نفر از همکاران بلافاصله توسط دو نفر از دوستان محل سکونت حسین را شناسایی و او را دستگیر کردیم و به آگاهی انتقال دادیم در بازجویی اولیه ابتدا منکر قضیه شد اما با تحقیقاتی که از اطراف امامزاده آقاعلی عباس و کسبه آن بعمل آمد مشخص شد که تا آخرین لحظه با پدرش بوده و سوار بر مینی بوس «آقاعلی عباس» به کاشان شده و دیگر آن را ندیدند. پس از بازجویی مجدد اظهارداشت دخترش را به قم برده و او را به یک نفر به مبلغ یک میلیون و چهارصد هزار تومان فروخته که پس از هماهنگی های قضایی به اتفاق متهم به قم رفتیم اما متوجه شدیم همه گفته هایش دروغ بوده و قصد رد گم کردن داشته و دخترش را نفروخته است.

«… واقعا با چنین شرایط و وضعیت متهم و اختلالات حواس و اعتیادش سردرگم شده بودم.سرانجام او را به پلیس آگاهی انتقال دادیم و صبح روز یکشنبه مجدد از او بازجویی کرده و کمی حس پدرانه و انسانی او را تحریک کردم. اما متاسفانه با مصرف این گونه مواد، انسانیتی نمی توان در او یافت، انسان جاهل معتاد هم باشد، چه می شود. بالاخره او را تهدید کرده از او خواستم جایی که دخترش را برده به ما نشان بدهد می دانستم که با گذشت این چند روز اگر هم زنده بوده تا الان مرده است به هر حال پس از چهار روز یعنی در روز دوشنبه لب به اعتراف گشود و گفت فرزند شش ساله اش را داخل چاهی در اطراف «آران و بیدگل» انداخته بلافاصله به اتفاق چهار تن از همکاران و چند تن از دوستان ورزشکار به قنات های اطراف آران و بیدگل اعزام شدیم. هوا خیلی گرم بود هرچند آب کافی به دنبال خود برده بودیم اما مسیری حدود ۲۵ کیلومتر را در بیابان با دمای ۴۹ درجه با پای پیاده تا قنات ها طی کردیم متاسفانه با عقل ناقصی که داشت نمی دانستیم دروغ می گوید یا راست! به هر حال تعدادی از قنات ها را تا آنجایی که هوا روشن بود گشتیم و هیچ اثری از او نیافتیم. صبح روز ششم هم مانند روزگذشته پس از طی مسیر طولانی به قنات ها رسیدیم و تا ساعت ۳ بعد از ظهر مابقی قنات ها را گشتیم اما اثری از او نیافتیم همه متفق القول بودیم که دیگر او را زنده نمی یابیم. آن هم با چنین شرایط و دمای هوایی که تا ۵۲ درجه هم می رسید، اما نمی دانیم چرا اعضای تیم در جستجوی کودک، حس عجیبی داشتند و تمام تلاشمان این بود که به هر شکل ممکن باید او را پیدا کنیم یه جورایی با بقیه پرونده ها فرق داشت.

عصر روز ششم بود آفتاب کم کم داشت غروب می کرد و از شدت گرمایش می کاست اما همچنان دوستان و همکاران به گشتن ادامه می دادند و به دنبال رد و نشان حتی بوی تعفن و جای پا یکی یکی قنات ها را سر می زدیم تا تاریک شدن هوا چیزی نمانده بود می خواستیم برگردیم که یکی از دوستان ورزشکارم که باستانی کار بود از دور صدا زد «حسین حسین بیا» اینجا پیداش کردم که سریع دویدم تا خودم را برسانم نمی دانستم خوشحال باشم از اینکه او را بعد از این همه دوندگی پیدا کردیم یا ناراحت.. از اینکه با جنازه یک دختربچه معصوم روبرو می شدم. به هر حال به کنار قنات رسیدیم یک لنگه کفش صورتی و پوست پفک و چند ردپا آنجا دیدیم همگی به کنار قنات رسیدیم … طناب بلندی که داشتیم را به یکی از همکاران که وزن کمتری داشت، بستیم و او را آرام آرام به پایین قنات فرستادیم حدود ۲۸ متر عمق قنات بود به وسط قنات که رسید چراغ قوه از دستش افتاد دوباره با درد سر او را بالا کشیدیم و تنها چراغ قوه ای که داشتیم را به او دادیم و او را مجددا به قنات فرستادیم به پایین که رسید ناگهان با صدای لرزان و بلند فریاد زد «بچه زنده است، بچه زنده است» همگی به اختیار صلواتی فرستادیم و از خوشحالی دست و پای خودمان را گم کردیم. سپس گفتم او را در ابتدا به طناب محکم ببند و او را آرام آرام بالا کشیدیم انگار دنیا را به من داده بودند، مثل این بود که دختر خودم را پیدا نکرده بودم، بی اختیار اشک در چشمانم حلقه زد چشمان دخترک نیمه باز بود و به آرامی زیر لب چیزی می گفت هرقدر سعی کردم متوجه نشدم. شاید باورتان نشود حق هم دارید چون با هیچ منطقی نمی توان قبول کرد که قناتی خشک با عمق ۴۵ متر حتی یک خراش هم برندارد و همه جای بدن کودک سالم باشد اما با اعتقادات ما این موضوع قابل درک است. تا پای خودرو او را بغل کردم و سوار خودرو شدیم. صورت خاکی اش را با دستمالی پاک کردم، کمی به او آب دادم دلداری دادم و نوازشش کردم و سپس از او سوالی پرسیدم که جواب آن مو به تنم سیخ می کند. از او پرسیدم دخترم «فاطمه» این چند روز توی چاه تاریک نمی ترسیدی؟

فاطمه پاسخ داد: من تنها نبودم آن پایین یک نور سبز و یک بچه کنارم بود با هم بازی می کردیم چون او بود نترسیدم.

به گزارش ایسنا، سرهنگ حسین زاده که حالا جانشین فرمانده انتظامی اصفهان شده، می گوید: که اکنون فاطمه ۲۰ ساله است و فرزندی به نام «زهرا» دارد و خوب است بدانید یک نفر خیر نیکوکار که در حال حاضر مقیم آلمان است، متعهد شد که کلیه هزینه های تحصیلات دانشگاهی، جهیزیه فاطمه و همچنین مخارج زندگی مادرش را به صورت ماهیانه بپردازد”.