دولت و بخصوص ریاست محترم جمهور بی پروا به دنبال تشکیل مجلسی یک دست و مهندسی شده هستند و این واقعیت را بارها و بارها به انحاء مختلف به اطلاع مردم و دستگاه های نظارتی رسانیده اند حال سوال اینجا ست چرا رییس دولت که شخص دوم کشور از نظر جایگاه قانونی است بایستی به […]
دولت و بخصوص ریاست محترم جمهور بی پروا به دنبال تشکیل مجلسی یک دست و مهندسی شده هستند و این واقعیت را بارها و بارها به انحاء مختلف به اطلاع مردم و دستگاه های نظارتی رسانیده اند
حال سوال اینجا ست
چرا رییس دولت که شخص دوم کشور از نظر جایگاه قانونی است بایستی به دنبال مهندسی نهاد نظارتی و قانون گذاری کشور باشند و آیا این رفتار با دموکراسی خواهی تضادی ندارد ؟
در کشوری که حزب به معناى واقعی کلمه وجود خارجی ندارد چرا بایستی ریاست محترم جمهور به فکر مهره چینی در قوه مقننه باشند ؟ و این رفتار کدام واقعیت را به روح اجتماع مخابره میکند ؟
لفظ دیکتاتوری شایسته و در شان ریاست محترم جمهور نیست و متاسفانه رسانه های منتقد این روزها بارها و بارها آن جناب را به خاطر این ادبیات مورد تاخت و تاز قرار میدهند !
این نوشتار قصد دارد رفتار ریاست محترم جمهور را از دریچه ای دیگر مورد نقد قرار دهد
براستی چرا ؟
نقش مجلس چیست ؟
مجلس اگر با دولت همراه باشد و یا اگر همراه نباشد چه اتفاقی در جهت پیشرفت اجتماع رخ خواهد داد ؟
چرا بایستی به مردم اینگونه القا شود که اگر فلان جناه سیاسی بر سرکار بیاید کشور کن فیکون خواهد شد ؟ آیا این رفتار در طی این سی سال مخرب بوده و یا سازنده ؟
در ادوار مختلف هر گروهی که بر هسته های قدرت حاکم شد شعار تکفیر گذشتگان را سر داد و بی کفایتی خود را به گذشتگان منصوب کرد
فکر میکنم ما شرایط و واقعیتهای کشور را به درستی درک نکرده ایم و در فضایی بین کشورهای اروپایی و جامعه امروزی خود گیر کرده ایم
من در کشوری زندگی میکنم که مردمی دارد عجیب و غریب
این مردم در زمانی خود را فدای این خاک میکنند و در زمانی دیگر پدیده زمین خاری و قاچاق و حیف و میل بیت المال بیداد میکند !
در سرزمین من روزی مردم برای هم نوع خود جانفشانی میکنند و روزی دیگر دادگستری داد از تعداد پرونده های وارده سر میدهد !
اینها همه نشان از نوعی آشفتگی افکار عمومی دارد
ما در سرزمینی با تناقض های فراوان زندگی میکنیم
و این همه تضاد رفتاری علت دارد و دلیل آن در نحوه تعامل هسته های قدرت با یکدیگر است
زمانی که قوه مجریه بر قوه مقننه می تازد و بالعکس آن اتفاق می افتد. باز خوردی بهتر از این در سطح اجتماع نمی توان انتظار داشت
مار در جامعه ای زندگی میکنیم که موجی از بدبینی تهمت و تخریب حکم فرما گردیده است و این جریان ناصحیح ما را نابود خواهد کرد
هنوز مشخص نیست چرا ریاست محترم جمهور باید به دنبال افزایش قدرت خود باشد و علاوه بر دولت اختیار مجلس را نیز مطالبه میکند ؟
ضعف قانون اساسی کجاست و چرا دولت به این فکر افتاده است ؟
در جوامع دموکراتیک که اداره امور مبتنی بر حزب می باشد دولت و مجلس میتواند تعاملی سازنده داشته باشد چون آمار و شاخصها حرف آخر را میزند
اما در ایران کدام آمار و شاخص مینایی حقیقی دارد ؟
اقتصادی دولت زده چگونه میتواند خود را حرکت دهد ؟
دولت فعلی مشکلات را از دولت قبلی میداند و در انتهای کار مشکلات را از نحوه تعامل با مجلس اعلام میکند
چرا بایستی این چنین باشد ؟
آیا روسای محترم جمهور در این کشور زندگی نمیکنند و از واقعیات خبر ندارند ؟.
اساسا چرا کسانی که از این شرایط آگاهی دارند کاندیدا میشوند و شعار های دل فریب سر میدهند ؟
چرا مردم همیشه در عالم رویا و شعار بایستی روزگار سپری کنند ؟
قطعا کسانی که وارد عالم سیاست میشوند برای کسب رضای خدا چنین میکنند و حب دنیا و مقام وجود خارجی ندارد
پس چرا وقت و عمر مردم را برای کاری که خود میدانند نتیجه ندارد به باد میدهند
آیا این روش باعث پیشرفت میشود ؟
در کشوری که بایستی نفت فروخت تا حقوق چند میلیون کارمند را پرداخت کرد تعامل این دو قوه چه معنایی دارد
وزارت نفت میفروشد دولت لیست هزینه میدهد و مجلس کم و زیاد تصویب میکند
آیا در این پنجاه سال جز این اتفاق افتاده است ؟
ایا دعوا بر سر نحوه هزینه کرد نفت است ؟
وزرا و بدنه مدیریتی دولت که خدا را شکر از حقوق مکفی برخوردارند
نمایندگان مجلس هم که دستی بر آتش دارند و امورات با حقوق مجلس خوب سپری میشود
پس مشکل کجاست و بر سر چه رقابت باید کرد ؟
ما که ادعا میکنیم کار برای خدا و خلق خدا بایستی انجام شود و حقوق و مزایا هم که خوب میرسد
پس دیگر چرا آنقدر تلاش میکنیم ؟
بگذارید مردم به حال خود باشند و برای فردایی بهتر آرزو مند باشند و اگر کاری از دستتان بر نمی آید حداقل بگذارید روحمان بیش از این آزرده نشود
ما دولت ها و مجالس زیادی دیدیم سی سال پیش پیکان داشتیم و امروز هم پیکان باردو داریم
بیست سال پیش پژو ۴۰۵ داشتیم امروز هم پژو ۴۰۵ نیو داریم
براستی اگر قرار است هر آنچه سی سال پیش داشتیم امروز هم داشته باشیم
پس چرا آنقدر خود را آزار میدهیم
سفره ای برای از ما بهترین پهن است چرا ما خود را نابود کنیم ؟
بگذارید آنان که از این قیل و قال نانی به کف می آورند حض دو عالم را ببرند و ما هم خدایی داریم روزی رسان
