انتقال بیماران در نجف آباد با الاغ

برای استخدام به بهداری اصفهان مراجعه و فرم مخصوص را تکمیل نمودم ولی به علت عدم بودجه استخدامی تعهد نمودم که تا پیدا شدن ردیف بودجه از مطالبه حقوق خودداری نمایم و مدت شش ماه طول کشید تا ردیف حقوقی پیدا شد و مرا با حقوق ماهی ۳۴۵ تومان به استخدام رسمی بهداری نجف‌آباد در آوردند. ناگفته نماند که اداره بهداری و بیمارستان و درمانگاه و به طور کلی کادر بهداری در محل بیمارستان نجف‌آباد که فعلاً به نام شهید منتظری است و در آن موقع درانتهای شرقی نجف‌آباد و تقریباً خارج شهر بود.

من به عنوان پزشک و در تنها درمانگاه آنروز که در سمت شمال حیاط بیمارستان واقع شده بود مشغول به ویزیت بیماران سرپایی شدم که روزانه حداقل حدود صد تا صد و پنجاه و گاهی بیشتر بیماران را ویزیت می‌کردم. در واقع آنها مرا ویزیت و ملاقات می کردند درآن موقع ویزیت پزشک و دارو در بهداری رایگان بود. در اینجا بی مناسبت نمی‌دانم نحوه پذیرایی بیماران و نوع دارو را شرح دهم.

از صبح زود بیماران به درمانگاه مراجعه می‌کردند چون در آن موقع وسایل حمل و نقل موتوری کم بود و مخصوصاً در دهات اطراف تقریباً نایاب بود لذا برای رساندن بیماران به پزشک از الاغ استفاده می‌کردند. بیمارانی که حال عمومی نسبتاً خوب داشتند طبق عرف سوار الاغ می‌شدند ولی بیمارانی که خود قادر نبودند و بایستی بطور درازکش و خوابیده منتقل شوند.

سبد بزرگی که بنام سبد روشیری معروف بود و قطر آن حدوداً ۵/۱متر می‌شد پر از کاه کرده و تشکی بر روی آن کاه‌ها می‌انداختند و در واقع برانکا درست می‌کردند. بیمار بیچاره را روی آن تشک خوابانیده و با طناب برای جلوگیری از افتادن او را به لبه‌های سبد محکم می‌کردند و سبد را بر روی الاغ ثابت کرده و او را به طبیب می‌رساندند. آنهم طبیبی که هر یک دقیقه بایستی یک مریض را مداوا نماید و آنهم با چه دارویی که شرح می‌دهم.

بخشی از کتاب «خاطرات هشتاد ساله (مرحوم) دکتر سید مصطفی مرتضوی» به اهتمام فضل الله خلیلی، کاری از انتشارات مهر زهرا (س)

کتاب خاطرات هشتاد ساله (مرحوم) دکتر سید مصطفی مرتضوی

انتقال بیماران در نجف آباد با الاغ