ویروس های خطرناک برای سلامت جامعه
تابناک: عوامل بیماری‌زا در اطراف ما پراکنده‌اند، رعایت نکردن اصول صحیح رفتاری در زندگی شخصی و اجتماعی موجب می‌گردد تا این عوامل بیماری‌زا وارد زندگی و بدن ما شوند و سلامتی جسم و روان ما را به هم بریزند.
بین عوامل بیماری‌زایِ مُهلک موجود در اطراف ما «دو ویروس» بسیار خطرناک وجود دارند که سلامت جامعه را به خطر می‌اندازند و باید در سال ۹۸ مردم متوجه آنها باشند:
۱- ویروس بی‌تفاوتی ، بی‌قیدی و عدم‌پذیرش نتایج حاصله از سوءمدیریّت مسئولین در بین آنها.
این ویروس ، بسیار خطرناک و مُسری بوده و سریعاً از مسئولی به مسئول دیگری و از نماینده‌ای به نماینده دیگر سرایت می‌نماید، در صورتی که فرد به این ویروس مبتلا شود نسبت به وظایف خود به عنوان مدیر اجرایی و یا نمایندگی شهر و استان در مجلس و شورا بی‌توجّه و بی‌تفاوت می‌گردد، در چنین حالتی مسئول مربوطه به دلیل این ویروس بیخیال و نسبت به مشکلات اجتماعی و معیشتی مردم و جامعه واکنشی نشان نمی‌دهد و به وظایف خود به خوبی عمل نکرده و گاه عملکردش اثر معکوس و آسیب رساننده خواهد داشت و پاسخگوی عواقب مدیریّت غیر‌علمی و غیراصولی خود نخواهد بود که در چنین وضعیتی مسئول بیمار به مال‌اندوزی ، زندگی اشرافی و فاصله گرفتن از مردم دچار میشود.
همانگونه که سیستم دفاعی بدن اگر در برابر عوامل بیماری‌زا ، واکنش نشان ندهد ممکن است بیماری بدون هیچگونه علامتی مثل تب و لرز و … تمام بدن را فراگرفته و بیمار را بی‌سر و صدا از بین ببرد، در صورت مُسری شدن این ویروس با جامعه‌ای مواجه خواهیم شد که رو به قهقرا و سقوط خواهد رفت ، زیرا که مسئولین نه تنها دیگر پاسخگو نخواهند بود بلکه همیشه طلبکار و خود را محقّ و تافته‌ی جدا بافته از عموم مردم فرض خواهند کرد.
۲- ویروس خطرناک بعدی که زمینه‌ی گسترش ویروس اوّلیه در بین مسئولین و نمایندگان ملّت را فراهم می‌کند ، ویروس عدم مطالبه‌گری و عدم‌پیگیری حقوق شهروندی توسط شهروندان می‌باشد.
جایگاه مردم و مسئولین اجرایی کشور و نمایندگان مردم در شوراها و مجلس در کشور خصوصاً پس از اتمام جنگ و رواج اشرافیگری در بین مسئولین عوض شده است.
این جابه‌جایی موجب گردیده تا مسئولین به جای اینکه احساس کنند خادم و نوکر ملّت هستند خود را آقا و بزرگتر مردم بدانند و متأسفانه بسیاری از مردم نیز گویا این مسئله را پذیرفته‌اند و تصوّر میکنند که مسئولین اجرایی و نمایندگانشان برتر بوده و نباید پاسخگوی مردم باشند.
مسئولین اجرایی و نمایندگان مردم در مجلس و شوراها نوکر و خادم مردم هستند و باید در بین مردم و با مردم زندگی کنند و دسترسی به آنها بسیار راحت و سهل الوصول باشد نه آنکه مردم برای دیدن نوکرانشان از ماه‌ها قبل در نوبت و به دنبال پارتی و لابی باشند.
شیوع ویروس عدم مطالبه‌گری در بین مردم موجب تقویّت ویروس اوّل در بین مسئولین و نمایندگان مردم گردیده و در نهایت تهاجم همزمان این دو ویروس پیکره‌ی جامعه را رو به تباهی و نابودی می کشاند.
مردمی که خود را از نمایندگانشان بالاتر ندانند و مطالبه‌گر نباشند در دراز مدّت مدیران بی‌کفایت و بی‌لیاقت و بی‌قیدی را بر خود حاکم میکنند که در برابر مشکلات پاسخگو نخواهند بود و به جای رسیدگی به مشکلات به سفرهای خارجی و مال اندوزی و فاصله گرفتن از ملّت می‌پردازند.
چنین شرایطی در ایجاد وضع نابهنجار موجود به همان اندازه که مدیران بی‌قید و بیخیال دخیل هستند مردمی که مطالبه گر نیستند نیز دخالت دارند.
به عنوان مثال، در سیلهای اخیر اکثر مسئولین اجرایی و نظارتی به وظایف خود عمل نکرده و موجب ایجاد صدمات جبران ناپذیری بر بدنه‌ی جامعه، ملّت و نظام گردیدند و به دلیل شیوع ویروس بی‌تفاوتی و مسئولیت ناپذیری هیچگونه شرمندگی و ندامتی در آنها مشاهده نمی‌شود، اگر این اتفاق در ژاپن روی می‌داد چندین وزیر و استاندار و شهردار خودکشی کرده و یا استعفاء می‌کردند ولی مسئولین بی‌قید ، ما که اکثراً در سفرهای خارجی و خارج از حوزه‌ی کاری خود بودند هیچگونه ندامت و شرمندگی ندارند.
سیل در ایران
حال نوبت مردم مطالبه گر است تا با پی گیری های مداوم مانع از قدرت گرفتن افراد بی لیاقت در مدیریّت های اجرایی و یا نمایندگی ملّت در مجلس و شوراها گردند.
و زمینه‌ی اخراج دائمی این مسئولان بی غیرت در هر پُست و مقامی را برای همیشه فراهم و زمینه‌ی محاکمه و تنبیه آنها را فراهم نمایند تا درس عبرتی برای نوکران بعدی ملّت باشند.
مقام معظم رهبری نوروز ۱۳۹۴ در حرم امام رضا(ع) چنین بیاناتی داشتند:
این معنای مهمّ امر به معروف و نهی از منکر را نباید به مسائل زیر نصاب اهمّیّت منحصر کرد؛ بعضی تصوّر میکنند امر به معروف و نهی از منکر منحصر میشود به اینکه انسان به فلان زن یا فلان مردی که یک فرع دینی را رعایت نمیکند تذکّر بدهد؛ البتّه اینها امر به معروف و نهی از منکر است امّا مهم‌ترین قلم امر به معروف و نهی از منکر نیست.
مهم‌ترین قلم امر به معروف و نهی از منکر عبارت است از امر به بزرگ‌ترین معروفها و نهی از بزرگ‌ترین منکرها. بزرگ‌ترین معروفها در درجه‌ی اوّل عبارت است از ایجاد نظام اسلامی و حفظ نظام اسلامی؛ این امر به معروف است.
معروفی بالاتر از ایجاد نظام اسلامی و حفظ نظام اسلامی نداریم؛ هر کسی که در این راه تلاش کند، آمر به معروف است؛ حفظ عزّت و آبروی ملّت ایران، بزرگ‌ترین معروف است.
معروفها اینها هستند: اعتلای فرهنگ، سلامت محیط اخلاقی، سلامت محیط خانوادگی، تکثیر نسل و تربیت نسل جوان آماده‌ی برای اعتلای کشور، رونق دادن به اقتصاد و تولید، همگانی کردن اخلاق اسلامی، گسترش علم و فنّاوری، استقرار عدالت قضائی و عدالت اقتصادی، مجاهدت برای اقتدار ملّت ایران و ورای آن و فراتر از آن، اقتدار امّت اسلامی و تلاش و مجاهدت برای وحدت اسلامی؛ مهم‌ترین معروفها اینها است و همه موظّفند در راه این معروفها تلاش کنند؛ امر کنند. نقطه‌ی مقابل اینها هم عبارت است از منکرها. ابتذال اخلاقی منکر است، کمک به دشمنان اسلام منکر است، تضعیف نظام اسلامی منکر است، تضعیف فرهنگ اسلامی منکر است، تضعیف اقتصاد جامعه و تضعیف علم و فنّاوری منکر است؛ از این منکرها باید نهی کرد.
- اوّلین آمر به معروف هم خود ذات مقدّس پروردگار است که میفرماید: اِنَّ اللهَ یَأمُرُ بِالعَدلِ وَ الاِحسانِ وَ ایتآئِ ذِی‌القُربی وَ یَنهی عَنِ الفَحشآءِ وَ المُنکَرِ وَ البَغی؛
- خدا آمر به معروف و ناهی از منکر است؛ معروفها هم مشخّص شده است، منکرها هم معلوم شده است. وجود مقدّس پیامبر معظّم اسلام (صلّی الله علیه و آله) از برترین آمران به معروف و ناهیان از منکر است؛ آیه‌ی قرآن [میفرماید] «یَأمُرُهُم بِالمَعروفِ وَ ینهاهُم عَنِ المُنکَر»؛
- ائمّه (علیهم‌السّلام) بزرگ‌ترین آمران به معروف و ناهیان از منکرند؛ در زیارت میخوانید: اَشهَدُ اَنَّکَ قَد اَقَمتَ الصَّلاهَ وَ آتَیتَ الزَّکاهَ وَ اَمَرتَ بِالمَعروفِ وَ نَهَیتَ عَنِ المُنکَر؛
- مؤمنین و مؤمنات در هر نقطه‌ای از جهان اسلام آمران به معروفند که فرمود: وَ المُؤمِنونَ وَ المُؤمِناتُ بَعضُهُم اَولیآءُ بَعضٍ یَأمُرونَ بِالمَعروفِ وَ یَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ وَ یُقیمونَ الصَّلوهَ وَ یَؤتونَ الزَّکوه؛
اینها چهار پایه‌ی اصلی برای نظام‌سازی است که از هرکدام از اینها، شاخه‌هایی منشعب میشود. نظام اسلامی متّکی است به اقامه‌ی صلات، ایتاء زکات، امر به معروف، و نهی از منکر؛ یعنی انسجام و ارتباط اجتماعی و قلبیِ میان آحاد مردم در نظام اسلامی.
