با وجود افزایش تب راه اندازی انواع دیوار های مهربانی و یا دیگر اقسام آن در گوشه و کنار کشور و بالطبع آن نجف آباد، برخی نظرات متفاوتی نسبت به این پدیده دارند؛تعدادی آن را صرفا یک خود نمایی با ژست روشنفکری دانسته و برخی هم از نازیبا شدن چهره شهر و امکان انتقال آلودگی […]
با وجود افزایش تب راه اندازی انواع دیوار های مهربانی و یا دیگر اقسام آن در گوشه و کنار کشور و بالطبع آن نجف آباد، برخی نظرات متفاوتی نسبت به این پدیده دارند؛تعدادی آن را صرفا یک خود نمایی با ژست روشنفکری دانسته و برخی هم از نازیبا شدن چهره شهر و امکان انتقال آلودگی های مختلف بهداشتی سخن می گویند.
یکی از شهروندان در این خصوص می گوید:« در شهری مانند نجف آباد که تعدد خیریه هایش آن را به “شهر خیریه های کشور” مشهور کرده اصلا به چنین دیوارهایی برای نشان دادن نیت خیر مردم و نیازمندی فقرا احتیاج نیست و سالها پیش از این برخی خیریه ها همین کار را با کیفیت بسیار بهتر و بدون بروز برخی مشکلات حاشیه ای انجام داده و می دهند.»
فرد دیگری معتقد است:« روی هم جمع شدن این حجم لباس،آن هم در کنار خیابان شلوغ و آلوده شهر مشکلات بسیار زیاد بهداشتی را متوجه این نقاط و استفاده کنندگان از چنین لباس هایی می کند و باید برای چنین موضوعی زیرساخت های مناسبی را فراهم کرد.»
به هر حال اینکه به دلیل شرایط اقتصادی حاکم بر جامعه و تشدید فاصله طبقاتی بسیاری از مردم به همین لباس های به ظاهر بدون استفاده و کهنه نیازمند هستند،واقعیتی غیر قابل انکار است ولی در خصوص اینکه با وجود دهها خیریه فعال رسمی و خانگی در سطح شهر آیا باز هم به “دیوار های مهربانی” نیاز داریم،جای سوال دارد.
به نظر می رسد در این گونه اقدامات نباید شتاب زده عمل کرد و با بررسی تمام جوانب آن، فارغ از هیاهوهای مجازی و رسانه ای،تصمیمی عاقلانه و در خور شان شهر گرفت.
