زیاد شنیده و دیده ایم که زیرساخت های اجرا شده در سطح شهر مورد تعرض و دستبرد افرادی آشنا یا ناشناس قرار گرفته و در بیشتر موارد برای راحت کردن وجدان اجتماعی مان، تقصیر را به گردن معتاد هایی می اندازیم که دنبال «ساختن» هستند. این اصل کلی وقتی نقض می شود که بدانیم در […]
زیاد شنیده و دیده ایم که زیرساخت های اجرا شده در سطح شهر مورد تعرض و دستبرد افرادی آشنا یا ناشناس قرار گرفته و در بیشتر موارد برای راحت کردن وجدان اجتماعی مان، تقصیر را به گردن معتاد هایی می اندازیم که دنبال «ساختن» هستند.
این اصل کلی وقتی نقض می شود که بدانیم در بسیاری از این خرابکاری ها، چیزی برای فروش به سرقت نمی رود و فعالیت این قشر از شهروندان تنها به خرابکاری و تخریب اموال عمومی محدود می شود. از کندن پوست درختان گرفته تا سوزاندن چمن به واسطه درست کردن آتش در پارک یا گذاشتن قابلمه های داغ و تخریب عمدی و چندین باره وسایل ورزشی عمومی و حتی آتش زدن تمامی اسباب بازی های یک پارک.
به این سیاهه، باید بزرگسالان سنگین وزنی را هم اضافه کرد که به نیت خاطره بازی و مشغول کردن «کودک درون»، اسباب بازی های کودکانه را تقریبا نابود می فرمایند.
اوج این حرکت ها را باید در سوراخ کردن دیوار سرویس های بهداشتی موقت نصب شده در یکی از پارک های سطح شهر دانست. کاری که جهت تسلط بصری بر ماوقع روی داده داخل این اتاقک ها صورت گرفته و مسئولان را مجبور به زدن ورق های فلزی بر بدنه این سازه ها کرده است.
این بی فرهنگی ها، به قدری زیاد شده که نمی توان به اطلاق آن به عده ای معتاد و یا معدودی از شهروندان، وجدان خود را راحت کنیم. طبق اعلام مسئولان هزینه های نگهداری و تعمیرات مجدد برخی زیرساخت های شهری همچون سرویس های بهداشتی و پارک ها، از هزینه ساخت و تجهیز آن ها هم بالاتر رفته.
البته بسیاری از این تخریب ها با سرقت وسایلی همچون چوب لباسی های استیل، دستگیره در، شیرآلات و حتی سنگ توالت فرنگی همراه می شود ولی باید قبول کردن بیشتر این موارد دستاورد مالی چندان قابل توجهی ندارد که بتواند یک معتاد را حتی برای یک وعده بسازد.
اولین گام درمان یک بیماری، پذیرفتن وجود آن است.
